En toen was er nog één

Het lijkt wel het verhaal van tien kleine negertjes. Iedere keer zijn we met minder. Deze keer weer wat afvallers wegens: werken, skiën, schrik van mannen, pijnlijke schouder... Met twee waren we aan het vertrek: Bert en Wim. Doel: een lekker gekoelde Jan Primus. Meteen tegen een flink tempo (zo'n 27 km/u) naar Aarschot. Daarna vrij voorzichtig de heuveltjes op en over. Zonder pauze boven welteverstaan. Bert had intussen bekend dat hij z'n lekke band van twee weken geleden nog niet had hersteld. Hij was dus zonder reserve op weg. Hij had ook Heidi aan de lijn gekregen die de auto niet kon starten. Details die later niet zonder belang zouden blijken. In de afdaling naar Nieuwrode slaat het noodlot toe. Bert rijdt plat. Ik geef hem mijn reserve, maar het oppompen lukt Bert niet zo goed. Bon toch weer vertrokken. Een kwartiertje later in de Konterweg lijkt band weer leeg te lopen. Opnieuw probeert Bert band op te pompen, maar hij gebruikt niet echt de juiste techniek. Gevolg een knal en een ventiel in één hand en een band in een andere. Zonder reserve wordt dat de depannage bellen. Mijn GSM geeft ter plekke de geest. Heidi zonder werkende auto. Dan maar met de GSM van Bert Erwin gebeld. De goede ziel belooft meteen te komen. En dus maar helemaal alleen verder (zonder reserve of gsm). Vanaf Wijgmaal sputteren de benen wat. Toch thuis geraakt, maar volledig onderkoeld. We hebben weer een lesje geleerd.