Borderline

Wat heeft mobiel frezen, een weckpotje en Katarakt met elkaar gemeen? Het antwoord vind je in het relaas van onze hartstikkeleuke laatste fietstocht. Nee, Wissant was echt te ver Stanne. José voelde meer voor Nederland, dat zowat heel de wereld kent als de platste vijg van lichtjaren in het rond. Plat? Jawel, buiten één klein plekje. Een plekje dat ondergetekende natuurlijk wist te vinden en waar je zowaar een fietstochtje kan uitstippelen. Wij dus met z'n allen naar Bemelen, een opkomende wereldstad ergens ten oosten van Maastricht. Met z'n allen was: ondergetekende, Kristien en Free (het kan best zijn dat sommige lezers ontgaan is dat ik nog een dochter heb die in de zomer mee naar Venetië wil), Bert en Maxim (allebei straffe gasten, om d'er strafst eigenlijk), Else (voor één van de laatste keren zo vrij als een vogeltje), José en Jan (die laatste een soort supersympathieke kruising tussen professor Gobelijn en Gust Flater; altijd bereid om de rest te verbazen met een nieuwsoortig vehikel). Bemelen was ons te druk, met op hun zondags-best geklede inwoners, en dus lieten we het wereldstadje in spé maar rustig verder ontwaken tussen de kerselaars. 'En dansant' door de boomgaarden naar boven, alwaar Kristien vond dat haar achterband toch wat platjes stond. Voor Jan de gelegenheid om de laatste hand te leggen aan z'n fonkelnieuwe Ludo. Kadier en Keer door, weer zo'n metropool, stijf naar beneden en zachtjes omhoog. Alweer de tijd voor een oponthoud. In Eckelrade aan de meiboom links en wat verder op het gevoel rechts. Weer stoppen, kijken op de kaart, wat prullen aan de Ludo. St.Geertruid, prachtig stadje van zeker 20 inwoners en deze keer geen oponthoud. Verder naar Mheer en meer oponthoud, met name boven op de twee molshopen. En zo ging dat maar door.
Zuid Limburg in België is mooi, maar Zuid Limburg in Nederland is een echt pareltje met leuke hellinkjes. Bovenaan telkens wat stoppen en wat bijpraten. En zo ging dat maar door... Vrijwel de hele tijd langs de grens. Eén keertje er 50 meter over, wat je letterlijk zag en rook.
Toch een paar woordjes over de sportieve prestaties die vooraan in de groep geleverd werden. Na Slenaken met een groep wielertoeristen omhoog. En ja Bert, ik geef het toe, wielertoeristen werken op mij als een rode lap op een stier. In géén tijd rustig voorbijgepeddeld (mét Bert apropos) en even de bodem uit hun illusies geslagen met die zwaarbepakte fietsen van ons. Boven een opmerkelijk frisse Maxim en Free. Daarna in een rotvaart naar beneden en in Epen 50 m fout gereden (wat mij de hele dag zwaar werd aangerekend. terecht overigens). Daarna weer met wat wielertoeristen Camerig op. Gelijkaardig scenario, maar deze keer zonder Bert. Dik halverwege een veelkleurige zucht gevoeld: Maxim die als een rasechte klimmer de cyclosportieven in de vernieling reed. De verschillen boven begonnen op te lopen. Niet iedereen vond die heuveltjes even leuk, veronderstel ik. Prachtige afdaling naar Vaals en de groep meteen weer in stukken. Weer wat gewacht en dan naar het Drielandenpunt waar Kristien ondervond dat je best uit de klikpedalen gaat vóór je volledig stilstaat. Smartelijke val die voor blauwe plekken zorgde. Petriek en Jeuhén hadden betere slapstick.
Na een oponthoud van 33 seconden verder en links (links, LINKS, LIIINKS BERT) het bos in naar Aken. Leuk bollend bergaf. Dag Jan. Beneden geen Jan meer te bespeuren. Jan was ook naar beneden gereden, maar niet langs de Duitse, maar langs de Belgische kant. Toen zijn frank (lees euro) viel dat de Duitse vlag er toch precies wat anders uitzag, was hij al bijna beneden en mocht hij terug naar boven en terug naar beneden. Dat laatste zou normaal geen probleem mogen zijn voor onze Jan (meester-afdaler), maar vandaag was er een klein technisch probleem (meester-bricoleur). De diameter van het centrum van de vork van zijn voorwiel was niet juist in verhouding tot de rest van het frame (gewoon omdat hij thuis bij de samenstelling, of beter wedersamenstelling, van z'n Ludo niet over de geschikte meetapparatuur beschikte), of zoiets. Gevolg: Jan ging door z'n remblokjes als een mes door boter bij 25°. Tegen dat we de rand van Aken/Aachen bereikt hadden trok Jan een meterslang spoor van vonken doordat zijn remblokjes (zonder blokjes dus) constant tegen de velg werd geduwd bij het remmen. Dit is een memorabel moment in de geschiedenis van de mensheid: Jan Van Poyer heeft gistermiddag rond 13u47 de mobiele freesinstallatie uitgevonden, ergens in de buurt van het Drielandenpunt. In Aken was het tijd voor een koffie (en om de fietsen wat te laten afkoelen). Daarna terug omhoog (ik heb Jan nog nooit zo enthousiast weten reageren op bergop als gisteren) naar Vaals. Halverwege een kleine stop (de 143ste): deze keer om Jan de kans te geven een gevandaliseerde Duitse fiets te kannibaliseren. Maar Duitse techniek gebruikt andere instrumenten blijkbaar en kon dus geen soelaas brengen. En zo ging dat maar verder. Voor de enen met graagte bergop, voor de anderen wat minder.
Na nog wat verkeerd gereden te zijn (kwestie van aan de beoogde kilometers te komen) kwamen we weer in de buitenwijken van Bemelen. (Intussen al over de 70 km, maar dat wist ons Free niet.) Met nog 2 km voor de boeg, ging het tegen 35+ met wind op kop, jawel iedereen, 35+ met wind op kop, flink naar beneden. En zo waren we weer waar we al geweest waren (de essentie van een fietstocht) en konden we ons eens goed smijten. Voor sommigen in een flinke pul, voor anderen in een Weckpotje.
Zuid Limburg, borderline, maar het smaakt naar meer.

Total loss

"Schatje, wat lig je daar op de grond?""Even bekomen. Bwww..." Total loss, heet dat in 't schoon Vlaams. Het zag er nochtans allemaal veelbelovend uit 's ochtends. De weerman had tot 28 graden voorspeld en behoorlijk wat zon. Over de wind had hij wijselijk gezwegen. En dus stonden we allemaal met benen vol goesting (voor de afwisseling) in het industriepark van Heist: Jan, José en Cederic, Else, Bert, Luk, Kristien en ikzelf. Wacht even, ik vergeet natuurlijk Michaël en Manu. Beiden met koersfiets en drooggetraind. Nou ja... Meteen tegen 27-28 naar Zonderschot. En zoals dat gaat als er gasten zijn, wordt er niet geklaagd. Houtvenne: geen woord. Ramsel: enkel lachende gezichten. Langdorp: de eerste woorden "'t gaat wel snel hè". Maar nog altijd geen problemen. "Wacht maar, tot aan de hellingen. Tot aan Scherpenheuvel. Dan zal het wel veranderen." had ik een licht verbaasde Manu toevertrouwd. En effectief, van rond Zichem begonnen er gaten te vallen. Achter Scherpenheuvel had je al een verrekijker nodig en hield Manu het voor bekeken. Gewoon even "Hé Johan" roepen tegen een wildvreemde wielertoerist en weg was Manu, met Peter. Nooit meer teruggezien. Het tegendeel zou verbazen. Langs een prachtig parcours verder over de heuveltjes. Bij iedere helling was het nu wel flink wachten, ook al werd er niet gekoerst. In Meensel-Kiezegem, bij de roots van onze grootste wielerheld, bij een zomerse temperatuur en bij een stevige bries op kop wuifde ook Michaël ons tot afscheid. Hij moest op tijd thuis zijn voor een BBQ. Een afvallingskoers. Langs prachtige en vooral ook rustige wegen bergop en bergaf door het Hageland. Aan de hellingen kwam blijkbaar geen eind. Aan de goesting van de reisgenoten wel, maar toch bleef iedereen dapper doorgaan. Niemand die op de Houwaartberg voet aan de grond zette. Allez bon. Het vet was duidelijk van de soep, zoals ze zeggen. In Betekom viel de groep verder uiteen. Ik geef het toe, ik heb Luk en Kristien vergezeld op een inkorting van het parcours. Letterlijk tegen een sukkeldrafje binnengereden. 20 was een absolute bovengrens. Later van de anderen gehoord dat het daar niet veel beter was op het eind. Maar we hebben het toch maar weer gedaan. 98 kilometer, flink wat hellingen in toch wel redelijk warm weer en bij een stijve bries die altijd op kop leek te zitten. Maar niemand is uit de koers genomen en dat is meer dan Sven Nys die dag kon zeggen.

Bekkevoort

Een flinke bui om 8u kon het enthousiasme niet bekoelen. 't was anders fris genoeg vanmorgen. Aan de start: Luk en Anit ("We moeten om 12u thuis zijn"), José en Jan (allez niet echt aan de start, maar wel wat verder), Bert en Maxim (Bert had geen goed oog in het weer), Else (scherp als altijd), Stanne (nog eens alleen losgelaten), Kristien (stiekem gaan bijtrainen) en Wim. Eens een heel ander toertje zouden we doen. Aanvankelijk wat op de tast langs Baal en Langdorp. Daar ging het tempo fors de hoogte in onder invloed van Stanne en Jan. 27+ en geen gemor achteraan. Verder naar Averbode en dan dwars door de bossen (praaachtig fietsen) naar Limburg. Nog altijd 27 km/u. Daarna draaiend en kerend naar Diest. Intussen hield Luk het voor bekeken, samen met Anit. Op de terugweg bouwde hij bewust nog een ommetje in zodat ze over de 80 km uitkwamen. Wij tegen 25 in een brede bocht rond Diest langs exotische plaatsen als Webbekom, bijvoorbeeld. In Bekkevoort een lekkere koffie gaan drinken bij de mama en papa van José. Een echt warm nest. Wat tijd ook om vragen te stellen: "Hoe ver is het nog?","Zijn er nog heuvels?", "Wanneer zijn we thuis?", "We nemen toch de kortste weg?" Ik geef toe, ik had vandaag een slaptitude en liet me vermurwen om de kortste weg te kiezen. Eerst langs m'n geboortehuis in Tielt, dan Houwaart en St.-Pieters-Rode en zo naar Wezemaal. Intussen toch van 25 tot 27 km/u en tegen de wind. Leuk. Niks spectaculairs in feite. Op de Demerdijk kreeg Jan een opstoot en schoot er tegen 35 vandoor. Met meteen de Stanne in z'n wiel. Bert en Maxim hebben maar een half woord nodig om er achteraan te gaan. Een paar honderd meter verder was het tempo van de vluchters al gezakt naar een goeie 30. Bert deed verwoede pogingen om over te nemen en Jan evenveel om Bert de dijk af te knallen. Nog een uitval van de Stanne tegen 35 en toen dat poeder ook verschoten was, was het mijn beurt om er nog eens flink in te knallen. Heel leuk. Aan de brug in Werchter geen dames meer te zien. Aan de kerk 10 minuten gewacht. Niks te dames. Uiteindelijk bleken ze stiekem langs Haacht gereden te zijn. Wij dan maar alleen door, tegen 30 tot 35. Net binnen voor de bui. Een goeie 90 km op de teller en 24 km/u gemiddeld. Ik denk dat de conditie van de groep nog nooit zo goed is geweest.

Back to the future

Met vier aan de start. De die-hards Bert, Maxim, Else en Wim. Probleemloos naar Chartreuse, erop en erover. Idem dito voor Lange Lostraat. Langs Bierbeek en Opvelp naar Beauvechain, Hamme-Mille en Nethen. Daar cafeetje gevonden met alles aan 1 euro. Alles was relatief, want koffie en ice tea hadden ze niet. De tijd had er blijven stilstaan. Maar wel heel vriendelijke bazin. Terug langs St-Joris Weert, Neerijse, Leefdaal en Erps-Kwerps. Al bij al vrij heuvelend en probleemloos gefietst. Zo'n 85 km.

Kalitta Air: Uw specialist korte afstandsvluchten

Aan de start vanmorgen om half negen, sommigen al wat vroeger omdat anderen acht uur te vroeg vonden en omdat die sommigen dat maar niet konden vatten, ook al was er een sms-je verstuurd. Zes fietsers: Stanne, Jan, Bert, Anit, Kristien en Wim.

De start hebben wij niet gemist. Vrij snel ging het onder impuls van den Danny naar 25-27 km/u. De Stanne zou zoiets natuurlijk nooit doen. Maar Charlotte had blijkbaar gezegd: "Vake, gaan jullie maar eens zonder mij, dan kunnen jullie goed gas geven." Meer is er voor de Stanne niet nodig om in den Danny te veranderen.

Met een brede bocht trokken we rond Kampenhout centrum, alwaar we het café "Vallen en Binnen" absoluut wilden vermijden. Daarna, nog altijd met den Danny op kop langs Erps Kwerps. De gevolgen waren niet min. Ik citeer uit de website www.deredactie.be :

"zo 01/06/08 14:01 - In Erps-Kwerps heeft een laag overvliegend vliegtuig vanmorgen verschillende dakpannen afgerukt.

De dakpannen vielen te pletter op een terras waar de bewoners bij mooi weer eten.

Gelukkig waren er op het moment van het incident geen mensen op het terras. De bewoners waren niettemin erg onder de indruk, zegt burgemeester Chris Taes (CD&V)."

Al een geluk dat de bewoners geen moment vermoed hebben dat het GEEN vliegtuig, maar een stelletje fietsers waren. Daarna namen met de kilometer het aantal ramptoeristen opmerkelijk toe. En zoiets werkt natuurlijk aanstekelijk.






































Dit spektakel betekende misschien geen keerpunt in ons leven, maar wel in onze fietstocht. Noordwaarts ging het daarna, langs het Zeekanaal, zoals de Brusselaars dat graag horen. Met de zilte zeelucht in onze neusgaten kwamen we al snel op kruissnelheid: een goeie 28 km/u. Kristien vond van zichzelf dat ze vleugels had gekregen. Red Bull?

Een koffietje, of beter zes, bij een kelner in Klein-Willebroek die duidelijk met het verkeerde been uit bed was gestapt en daarna te lang voor de spiegel was blijven staan. Meteen keerpunt nummer twee. Daarna terug warm gebold; langzaam het tempo opdrijvend en aandachtig om de groep niet in tweeën te laten breken. In Leest het zeekanaal geruild voor de vaart. En dat zat er duidelijk in de groep. Ambulance op de dijk tegengekomen die duidelijk te snel was, want het was pas na het verdrag van Trianon dat Jan een neuslanding probeerde. Neus ongehavend, voorste rem iets minder. Daarna langs de kiezels op de Dijledijk. En weer veranderde de Stanne in den Danny. "Ik rij niet graag op kiezels en daarom wilde ik er zo snel mogelijk van af zijn!", was later z'n excuus. Niet alleen de grashalmen bogen mee als hij voorbij suisde, ook de toppen van de populieren. Meer was natuurlijk niet nodig om twee andere zotten: Bert en Wim uit te dagen. Vlotjes tegen 36 km/u den Danny en Jan ter plekke gelaten. Geen dakpannen in de buurt om weg te vliegen.

Vanaf Rijmenam was bij Kristien de fuel op. Op een sukkeldrafje (25) binnengebold. 85 km op de teller en een gemiddelde van 23.5.