Total loss

"Schatje, wat lig je daar op de grond?""Even bekomen. Bwww..." Total loss, heet dat in 't schoon Vlaams. Het zag er nochtans allemaal veelbelovend uit 's ochtends. De weerman had tot 28 graden voorspeld en behoorlijk wat zon. Over de wind had hij wijselijk gezwegen. En dus stonden we allemaal met benen vol goesting (voor de afwisseling) in het industriepark van Heist: Jan, José en Cederic, Else, Bert, Luk, Kristien en ikzelf. Wacht even, ik vergeet natuurlijk Michaël en Manu. Beiden met koersfiets en drooggetraind. Nou ja... Meteen tegen 27-28 naar Zonderschot. En zoals dat gaat als er gasten zijn, wordt er niet geklaagd. Houtvenne: geen woord. Ramsel: enkel lachende gezichten. Langdorp: de eerste woorden "'t gaat wel snel hè". Maar nog altijd geen problemen. "Wacht maar, tot aan de hellingen. Tot aan Scherpenheuvel. Dan zal het wel veranderen." had ik een licht verbaasde Manu toevertrouwd. En effectief, van rond Zichem begonnen er gaten te vallen. Achter Scherpenheuvel had je al een verrekijker nodig en hield Manu het voor bekeken. Gewoon even "Hé Johan" roepen tegen een wildvreemde wielertoerist en weg was Manu, met Peter. Nooit meer teruggezien. Het tegendeel zou verbazen. Langs een prachtig parcours verder over de heuveltjes. Bij iedere helling was het nu wel flink wachten, ook al werd er niet gekoerst. In Meensel-Kiezegem, bij de roots van onze grootste wielerheld, bij een zomerse temperatuur en bij een stevige bries op kop wuifde ook Michaël ons tot afscheid. Hij moest op tijd thuis zijn voor een BBQ. Een afvallingskoers. Langs prachtige en vooral ook rustige wegen bergop en bergaf door het Hageland. Aan de hellingen kwam blijkbaar geen eind. Aan de goesting van de reisgenoten wel, maar toch bleef iedereen dapper doorgaan. Niemand die op de Houwaartberg voet aan de grond zette. Allez bon. Het vet was duidelijk van de soep, zoals ze zeggen. In Betekom viel de groep verder uiteen. Ik geef het toe, ik heb Luk en Kristien vergezeld op een inkorting van het parcours. Letterlijk tegen een sukkeldrafje binnengereden. 20 was een absolute bovengrens. Later van de anderen gehoord dat het daar niet veel beter was op het eind. Maar we hebben het toch maar weer gedaan. 98 kilometer, flink wat hellingen in toch wel redelijk warm weer en bij een stijve bries die altijd op kop leek te zitten. Maar niemand is uit de koers genomen en dat is meer dan Sven Nys die dag kon zeggen.