Genieten van de dag

Was het vorige zondag nog frisjes, dan was het nu echt wel koud. Luk en Anit hadden afgesproken om met Frank te fietsen. Jan en José wisten het nog niet. Enkel van Else en Erwin was ik vrij zeker. Maar kijk eens, na een paar telefoontjes bleken we om 9u plots met 10 te zijn: Luk, Anit (dan toch), Jan, José, Maxim, Bert, Else, Erwin, Frank (jawel Dé Frank, na twee jaar aandringen, straffe kost!) en ikzelf. Lang geleden dat we nog zo'n grote groep hadden. Ieder deed wat water bij de wijn en we kozen geheel collegiaal (lichtjes gestuurd natuurlijk door onderstaande) voor de tour 'alle kanten van de Chartreuse'. De aanloop langs Werchter en Betekom liep voorspoedig. Frank maakte duidelijk een sterke indruk. Een grote aanwinst voor de groep, dachten we allemaal. De eerste helling van betekenis was de Middelberg en daar werd het Maxim duidelijk te machtig. Als gestoken door een horzel vlamde hij ervan door. Lezers van deze blog weten al langer wat voor effect zoiets heeft op ondergetekende en vooral op Jan. Miljaar... Maar ook Jan moest passen. Op de Moedermeulen waren we beter voorbereid op wat ging komen. Ondanks mijn waarschuwingen dat er nog vier serieuze hellingen zouden volgen zette Maxim er weer de beuk in. "Ik doe dat liever dan plat rijden", zou hij boven zeggen. Tja, duidelijk familie van Frans en Else! Maar goed, iedereen geraakte probleemloos boven, al hadden we Frank met z'n koersfiets wel wat meer voorin verwacht. De klassieke Chartreuse dan: zelfde scenario. Maxim gaf er een lap op; Wim en Jan klampten aan. De Mesenberg Zuid: van het zelfde laken een broek. "Mijn hartslag deed 140" zei José dan fijntjes. De mijne deed er begot 240 vermoedde ik, maar Maxim kreeg me er niet af. Dan weer de Chartreuse langs Sonja Sonneville. Deze keer kwam ik alleen boven voor Jan. Maxim had z'n ketting eraf gereden. (Bert was overmoedig als eerste aan de helling begonnen, maar trapte al snel op z'n adem.) Van Luk, Anit en Frank geen spoor meer. Die waren 'een koffie' gaan drinken. En dan een laatste helling: Mesen Noord. Nog op de asfaltstrook zag ik Maxim voorbijflitsen. "Man, man..." hoorde ik Jan achter me zuchten. Maar de kasseien deden onze jonge held de das om en met even veel bravoure liet ik hem deze keer ter plekke. "'t zal volgende keer geen waar meer zijn," dacht ik, "Dan gaat Maxim meer doseren en pas op het laatste springen. Maar carpe diem. Genieten van de dag."

Vet van de soep

Met z'n vieren (Else, Frans, Maxim en ikzelf) waren we op de zoveelste zonnige zondag op rij. Beetje fris, maar voor de rest een prima fietsweertje. Doel, nog eens naar Boom en terug. Buiten een lekke band bij Frans, liep het begin vlotjes. Eens langs Nete en Rupel trokken we het tempo wat op tot 28, 29, 30... ja zelfs 31 km/u. Was niet overdreven lastig want plat (nogal wiedes) en wind in de rug. Maar die dingen blijken pas als ze er niet zijn. Was het doordat het terras op de Kaai in Boom vol zat (er was geen kat, maar toch ook geen plaats voor vier dorstige fietsers), doordat we eindeloos op het veer moesten wachten, door de wind of door het tempo op het eerste stuk. Het zal nooit 100% duidelijk zijn. Wat wel duidelijk was: het vet was op de terugweg van de soep. En zoals dat dan gaat eens je de man met de hamer bent tegengekomen, is zelfs 23 km/u te snel. Tja, misschien is het gewoon omdat het vlak was...

Tussen haten en genieten

Het was een gedroomde dag. Echt stralend weer. Zon, zon, zon. Geen enkel wolkje. Ideale omstandigheden om nog eens naar Dardennen te rijden en het toertje van een paar weken geleden over te doen.
De eerste keer is er altijd die onzekerheid, hoop eigenlijk dat die helling in feite niet zo lang is als voorzien. Dat achter de volgende bocht het minder lastig klimmen is. Trouwens wat is dat 4km klimmen, of 9km, of 24 km?














De tweede keer dat je een parcours rijdt, weet je dat. De mist, de onduidelijkheden, de ijdele hoop is helemaal verdwenen. Bergop is bergop. De hellingen liggen er nog net eender bij en je geraakt enkel boven als je blijft trappen, desnoods een uur aan een stuk.
Als je goed zit, als je graag klimt, geeft dit gevecht met het asfalt je een kick. Op een kwartiertje tijd rij je met de fiets een flink stuk omhoog. Als je op de Rosier uit het bos komt en je kijkt naar links dan zie je de vallei waar je net nog doorreed. Eens boven druip je misschien van het zweet, maar je zet een denkbeeldig streepje. Rosier IIII.













Als je niet goed zit klim je niet graag. En als je niet graag klimt is het gevecht met het asfalt eigenlijk een gevecht met je zelf. Na iedere bocht zie je - wat je al wist - dat het nog niet gedaan is, dat de weg nog bergop leidt. Dan bekruipt je de lust om af te stappen. Alleen de wetenschap dat het te voet nog trager gaat, houdt je in het zadel. De helling is een calvarietocht. De top is miljaar zelfs geen top. Het is alleen het punt waar de weg in plaats van bergop, bergaf gaat. Waarom doe je dit? Gaat het dan nooit gemakkelijk? Je verwenst zowat iedereen en alles en zweert dure eden dat je deze helling nooit ofte nimmer nog zal doen.












Een halfuurtje later, bij de drank, vervaagt het weer. Het bittere bier, doet de hellingen weer wat zoeter smaken. Wanneer gaan we terug naar Dardennen?

DoorBomen

Vrijwel iedereen geveld zondag. Omdat er niemand aan de startlijn verscheen om 9u zijn Kristien en ikzelf dan uiteindelijk maar helemaal alleen vertrokken. 't Weertje zat nochtans lekker mee. Droog, zonnig, zacht en een heel licht briesje. Langs Mechelen en Katelijne naar de Nete. Dan voortdurend slingerend langs Nete en Rupel tot Boom. Koffietje op de Kaai, lekker in het zonnetje. Even relaxen. Dan met het Heen & Weer veer weer de Rupel over. Terug langs Rupel en Dijle. Dwars Mechelen door. Leuke hoekjes gezien. Verder langs Muizen en Rijmenam naar huis. Telkens vrij goed doorbomend. Tegen 12u terug thuis. 63.5 km gereden, gemiddeld 23.5. Leuk tochtje. Voor wie het zelf eens wil proberen, "the winning numbers are: 74, 44, 98, 65, 51, 50, 26, 28, 38, 52, 51, 96, 97, 57, 64 and finally 73" Volgend weekend weer naar Dardennen.