Genieten van de dag

Was het vorige zondag nog frisjes, dan was het nu echt wel koud. Luk en Anit hadden afgesproken om met Frank te fietsen. Jan en José wisten het nog niet. Enkel van Else en Erwin was ik vrij zeker. Maar kijk eens, na een paar telefoontjes bleken we om 9u plots met 10 te zijn: Luk, Anit (dan toch), Jan, José, Maxim, Bert, Else, Erwin, Frank (jawel Dé Frank, na twee jaar aandringen, straffe kost!) en ikzelf. Lang geleden dat we nog zo'n grote groep hadden. Ieder deed wat water bij de wijn en we kozen geheel collegiaal (lichtjes gestuurd natuurlijk door onderstaande) voor de tour 'alle kanten van de Chartreuse'. De aanloop langs Werchter en Betekom liep voorspoedig. Frank maakte duidelijk een sterke indruk. Een grote aanwinst voor de groep, dachten we allemaal. De eerste helling van betekenis was de Middelberg en daar werd het Maxim duidelijk te machtig. Als gestoken door een horzel vlamde hij ervan door. Lezers van deze blog weten al langer wat voor effect zoiets heeft op ondergetekende en vooral op Jan. Miljaar... Maar ook Jan moest passen. Op de Moedermeulen waren we beter voorbereid op wat ging komen. Ondanks mijn waarschuwingen dat er nog vier serieuze hellingen zouden volgen zette Maxim er weer de beuk in. "Ik doe dat liever dan plat rijden", zou hij boven zeggen. Tja, duidelijk familie van Frans en Else! Maar goed, iedereen geraakte probleemloos boven, al hadden we Frank met z'n koersfiets wel wat meer voorin verwacht. De klassieke Chartreuse dan: zelfde scenario. Maxim gaf er een lap op; Wim en Jan klampten aan. De Mesenberg Zuid: van het zelfde laken een broek. "Mijn hartslag deed 140" zei José dan fijntjes. De mijne deed er begot 240 vermoedde ik, maar Maxim kreeg me er niet af. Dan weer de Chartreuse langs Sonja Sonneville. Deze keer kwam ik alleen boven voor Jan. Maxim had z'n ketting eraf gereden. (Bert was overmoedig als eerste aan de helling begonnen, maar trapte al snel op z'n adem.) Van Luk, Anit en Frank geen spoor meer. Die waren 'een koffie' gaan drinken. En dan een laatste helling: Mesen Noord. Nog op de asfaltstrook zag ik Maxim voorbijflitsen. "Man, man..." hoorde ik Jan achter me zuchten. Maar de kasseien deden onze jonge held de das om en met even veel bravoure liet ik hem deze keer ter plekke. "'t zal volgende keer geen waar meer zijn," dacht ik, "Dan gaat Maxim meer doseren en pas op het laatste springen. Maar carpe diem. Genieten van de dag."