wijwater

Het enthousiasme zat vanmorgen duidelijk in de lucht. Voor de lente was het nog net iets te vroeg. Met z'n tienen waren we: Stanne en Charlotte, Wout, Luk en Anit, Bert en Maxim, Else en Erwin en Wim. Op aanvraag van de nestor van de groep zou het Scherpenheuvel worden. We zullen rustig rijden, zo rond 22 zei ik bij de start. Gelukkig kent iedereen me en word ik niet eeuwig verdoemd als we na een paar kilometer alweer 24 aan het peddelen zijn. Maar ja windaf... Het moet gezegd, het eerste stuk ging vrij probleemloos. Zelfs de lange helling van Zichem naar Scherpenheuvel reed de groep tegen zo'n 20 km/u compact op. Ik wist niet wat ik zag. Enkel Luk en Anit hadden uiteindelijk zo'n 50 meter moeten prijsgeven. Aan de basiliek een kaarsje gebrand en op algemeen verzoek de fietsen gewijd. De priester van dienst (die van altijd) spaarde ons wat omdat het toch nog frisjes was, zei hij. Daarna tijd voor een koffie en een fabulastisch stuk kaastaart voor Luk. Als zelfs Luk ze niet op krijgt, is fabulastisch wel het juiste woord. Na Scherpenheuvel volgden de heuveltjes van 'Schunnebroek', Rillaar, Aarschot enz. En wonderbaarlijk genoeg leverden ook die geen problemen op. Iedereen volgde goed. Dan de uitdaging natuurlijk om toch nog eens de Schoonselhofdreef aan te snijden met enkele dapperen. En kijk: Erwin Vervloet, zwaar gehandicapt voor Scherpenheuvel aan de rechter schouder, reed probleemloos de 15% of meer op. Van pijn geen sprake. Als dat geen godsbewijs is. Volgens mij moeten ze iemand gaan zalig verklaren voor dit (fiets)wonder. Overigens zat in dat wijwater duidelijk een geheime substantie. Maxim kan dat bevestigen. Ofwel had z'n mama iets in z'n drinkbus gekapt vanmorgen. Een beetje verder kon de pret niet op. De Stanne dacht de jeugd eens een lesje te leren, maar hij kreeg Maxim en Wout (en de immer jeugdige Bert) er op de helling niet af. Het wijwater, zeg ik u. Er was daar iets mee. De energie leek eindeloos. Van de soldatenbrug tot Werchter werd het tempo flink opgetrokken van 23 tot 30 km/u, met een laatste spurt van den Bert en Maxim waarbij zelfs ondergetekende eventjes moest lossen. Nog een wonder: in 't Scharent kwam Charlotte - out of the blue - mee koptrekken, tegen zo'n 24 km/u. Vóór Scherpenheuvel zich nog laten duwen door Vake, nu naast mij tegen 24 km/u. Het wijwater dus. Alleen heeft de nabijheid van Vake een negatieve invloed op dat wijwater, want wat verder liet ze zich met een smile weer helpen. Bijna al fluitend ging het tot Haacht. Daar werd het Anit te machtig en gaf ze me de opdracht in dit verslag te schrijven dat Else epo had genomen. De lezer weet intussen dat dit onzin (of afgunst) is. Het was het wijwater. Nog een laatste bewijs: in de Mosvennedreef trokken we het tempo nog eens op tot 39 km/u. We waren: Maxim (altijd in voor een uitdaging), ondergetekende (idem), Bert (nog erger), Wout (met de glimlach van oor tot oor) en Erwin (tot Scherpenheuvel driekwart invalide aan de rechter schouder). Fietsen tegen 39 km/u met een zwaar invalide schouder. Da's een fietswonder en het wondermiddel heet wijwater.