Van het negende leven en de fietssloor

Toch weer met negen aan de start: Else & Erwin, Bert & Maxim, Danny & Charlotte, Wim & Kristien en - long time no see - Frans, onze nestor. Voor de afwisseling eens met wind in de rug vertrokken. Begin liep vlotjes. Omdat de jeugd heuveltjes wilde, richting Chartreuse. Eerste molshoop is dan de brug over de E314 en ja hoor, de queen van de molshoop, Kristien als een vuurpijl iedereen voorbij. Nog vóór de Chartreuse kwam Charlotte met de mare dat ze dood zat. Oei, dacht ik, we moeten nog beginnen. Ze zal haar andere levens moeten aanspreken. Chartreuse op, met een twijfelachtige poging van Bert om zijn zoon in het decor te rijden. Zonder succes overigens. Maxim klimt als de besten en rijdt iedereen los. Bert doet dat ook... voor 100 meter en moet het daarna bekopen. 't Zal nog prettig worden als Jan weer eens aan de start verschijnt. Boven is het ook altijd interessant om eens te peilen naar de conditie. Je hebt dan steeds weer deelnemers die verrassen. Else bijvoorbeeld, die van haar bête noire een troeteldiertje heeft gemaakt. Frans daarentegen zat boven ook al door z'n tweede leven. De lichte vorm van uitputting of is het van extase maakt de mensen ook wat licht in het hoofd en dan kom je soms ook andere verrassende dingen te weten. Zo blijkt Erwin een sloor te zijn. Dat zegt tenminste z'n halve trouwboek, maar hijzelf ontkent het niet. Een fietssloor, laat ons zeggen. Daarna Kasteeldreef in Linden, 100 meter bergop en jawel hoor... daar was de queen van de molshoop weer. Leven drie bij Charlotte en Frans was intussen ook opgebruikt. Voor de afwisseling eens langs Heiberg (Kamperfoelieweg) omhoog. Leven vier. Daarna de Trolieberg af, maar pal tegen de wind. Allez bon, zo in een kleine lus rond Leuven en omdat iemand het gevraagd had nog eens langs Egenhoven en Gasthuisberg naar de Sigaar. Lastig stukje zo tegen de wind. Daarna langs Winksele, de laatste helling over de spoorweg en jawel hoor... daar was ze weer. Nog voor de Zwarte Fles (enig jargon doet het altijd goed in zo'n fietsblog) konden we de definitieve balans opmaken. Else, de revelatie van het moment. (Zeggen dat de laatste keer toen we dit toertje deden, ze me hartsgrondig verwenste.) Charlotte zat door haar negen levens door en Frans was perte totale. Een sympathieke koffie in Tildonk hielp iedereen weer behouden thuis.