Den Venetiaen

Regen hadden ze voorspeld en ook flink wat wind. En dan waren er nog de barbecues en lunches. Goede excuses genoeg en toch waren we vanmorgen weer met 10: Jan en José, Stanne en Charlotte, Bert en Maxim, Else, Luk, Kristien en Wim. Doel: iets gaan drinken in Hoegaarden. Eens langs andere wegen vertrokken, vrijwel voortdurend met wat wind op kop. Toch liep het behoorlijk vlot, ook op de Peerse. In Lubbeek afscheid genomen van Jan, José, Stanne en Charlotte. Met zessen verder langs Kerkom en Kumtich. Daar begon een wat pipse Kristien het lastig te krijgen. Uiteindelijk rond kwart over elf in Hoegaarden om een koffie of iets natters te drinken in Den Venetiaen. Zo'n café mag natuurlijk niet ontbreken op onze voorbereiding. Intussen zo'n 45km op de teller. Kristien bleef zitten in Hoegaarden. Met vijf dan maar aan de terugtocht begonnen tegen een mooi tempo. Langs de vaart zelfs constant 31 aangehouden. Rond twintig over één weer thuis. Goed gebold en geen problemen. 86 km op de teller. Gemiddeld 23.1.

100

José had afgezien daar in Dardennen. "Geef mij maar eens 100km plat", had ze bij wijze van uitdaging gezegd. En zo geschiedde. Zo plat als je 100 km krijgt. Zeven dapperen vanmorgen aan de startlijn: Else, José, Jan, Cederic, Anit, Luk en Wim. "Gaan we echt 100km doen?" had Else nog gesmst. "Echt", was het antwoord. "Geraken we om half twee weer thuis?" wilde Jan weten. "Da's geen probleem, Jan. We rijden 25 gemiddeld dan zijn we om twaalf uur weer thuis", had ik als grap geantwoord. En dus vertrokken we tegen 25 km/u naar Werchter en dan langs de Demer naar Aarschot, rustig keuvelend over... jawel zonnepanelen. In Aarschot de oude spoorbedding op naar Herentals. Wel vervelend: om de paar honderd meter hekjes, stoppen en optrekken. Niet goed voor het gemiddelde natuurlijk. Voorbij Herentals, langs het Albertkanaal, een eerste keer gestopt om eens uit te blazen. Na een paar koffiekoeken, wafels en churros (die de tweede wereldoorlog net hadden gemist) verder en het tempo stilletjes opgedreven van 27 naar 31 km/u. Twee bruggen in Lier die het tempo drukten. Daarna weer verder tot Walem. Ons gemiddelde lag toen op 25.1. Daarna was het cross-country naar Battembroek voor een koffie op een terras. (en een paar boterhammen met kaas) Verder naar Mechelen, stapvoets door de Speeldag en dan het laatste stuk langs Bonheiden naar huis. Nog altijd 27 km/u peddelend. Om 13u waren we thuis. 101 km had ik op de teller en een gemiddelde van 24.6. Voor een groepje amateurs met stadsfietsen, is dat niet slecht. "Voor mijn part, volgende week opnieuw 100km", zei José nog. 't is maar een woord...

Spa Rood: probaat middel tegen katers

Laten we het maar eerlijk toegeven: na het Feest van de Arbeid/Hemelvaart zaten we allemaal met een kater. Hoe zat dat met die conditie? Zou het ook alleen lukken? Kunnen we ook een tochtje met hellingen aan? Twijfels hadden velen onder ons en een slecht nasmaak. Niks zo probaat als Spa Rood: een tochtje van zo'n 70 km van Spa naar Spa langs 7 pittige hellingen.
Het begon meteen met een helling van een paar kilometer naar Tiège. Na een kopgroepje (Maxim, Bert, Wim en Erwin) volgde de rest in een compact peloton. In feite gaf dat al wel moed.
Daarna een lange deugddoende afdaling, niet supersnel maar toch flink doorpeddelend. Netjes achter elkaar door de vallei.
"De hellingen worden iedere keer lastiger", had ik bij wijze van gevat antwoord op de hypothetische vraag "Vake, zijn we er bijna?" klaar. En ver zat ik er niet naast.
Nr2: Côte de Becco, 2,8 km lang, gemiddeld 5,4 %. De groep viel uiteen. Ieder op z'n eigen tempo, zijn of haar eigen kracht. Zo hoort het ook.



















Intussen werd ook duidelijk dat sommigen zich wegstopten, vrij letterlijk, op het moment dat foto's werden emaakt. Het was Jan z'n dagje niet, zei hij. Maar was dit gemeend, of weer zo'n typisch truukje om iedereen te pletter te rijden op de Redoute of eindelijk weerwraak te nemen op de Rosier?
In Remouchamps keerden alle dames om, weer de Hautregard op. Alle dames? Neen! Kristien, wilde zich niet laten kennen en koos mee voor La Redoute.
Ondanks mijn uitdrukkelijke vraag om een paar minuten voorsprong te krijgen voor de beklimming, zodat ik van iedereen foto's zou kunnen maken, haalden Stanne, Jan en Maxim me nog voor de eigenlijke beklimming al in. Jan kende de Redoute nog van een vorige poging en bleef in mijn buurt. Stanne en Maxim hielden het tempo hoog en namen meteen zo'n 20 meter. Maar ook La Redoute wordt pas lastig na een tijdje. Op het eerste lastige stuk hield Jan het voor bekeken. Hij zou terugkeren tot bijna aan de voet en dan nog eens proberen om weer te stranden... Na het lastige stuk was het vet ook bij Maxim en Stanne van de soep en stonden ze bijna stil, zodat ondergetekende toch weer als eerste boven kwam. (Altijd goed voor een mens zijn eigendunk) Maar tijd voor een foto van Stanne en Maxim was er niet meer. Maxim was wel slim genoeg om de laatste meters nog eens over te doen, speciaal voor z'n album.










Daarna was het afzien bij iedereen. Bij sommigen kon er nog een grimas af, anderen ontploften bijna en Bert viel vrij letterlijk bijna dood, boven aan het kapelletje.










Weer eentje voor op het palmares. Daarna de Hautregard, 4,9 km en meteen de zwanezang van Jan. Ook Kristien bleek helemaal leeg. Boven flink uitgerust en bijgetankt en dan ging het weer wat beter richting Haut Desnié, 4,5 km. De meesten konden weer glimlachen toen ik even langsfietste voor een foto.























































Nog een stop later volgde dan de laatste helling: de Rosier. De enige helling in België die ik ken en die wat lijkt op een berg: 9 km klimmen, tot 10 %. Zeker niet gemakkelijk, maar mooi kronkelend door de bossen en dorpjes. Al had waarschijnlijk niet iedereen daar oog voor. Natuurlijk is dit afzien. Het is constant de vraag stellen: Houd ik dit tempo aan? Kan ik dit nog aanhouden? Zou ik stoppen, afstappen, of toch tenminste wat trager fietsen? Wie niet toegeeft, wie volhardt, overwint hier niet alleen de 'col' van 556 meter, maar ook zichzelf. Je zelfvertrouwen stijgt. Je weet dat je het kan en geloof me: als dit lukt, lukt al het andere ook wel. Dan heb je echt wel een pint verdiend, of een ijsje natuurlijk. In Spa Rood, was niemand geïnteresseerd...

Feest van de Arbeid

Op 1 mei vierden we dit jaar, voor het eerst sinds meer dan een eeuw het Feest van de Arbeid en Hemelvaart op de zelfde dag. Wie van beiden zou het halen. Voor de afwisseling eens aan de andere kant van de Braambosweg vertrokken. Geen te grote toer was gevraagd. Meteen flinke wind pal in de rug. Tempo meteen ook naar 25 km/u en hoger. De snelle start zou later blijkbaar slecht verteerd worden. Langs Putte en Mechelen naar de Netedijk. Tempo bij wijlen over de 25 km/u, maar al wel problemen in het pak. Daarna tot Mechelen de wind gedeeltelijk en volledig tegen en tempo zakte tot 22 km/u. Charlotte zag het intussen niet meer zitten. De hulp van Stanne mocht niet baten. Vanaf Mechelen weer de wind in het voordeel en weer een tempo van 27 km/u. Gemiddeld eindigden we met 22.6. Da's zeker niet snel en toch is het arbeiden geen feest geworden op die eerste mei, ook geen hemelvaart, maar veeleer een tocht naar het vagevuur of door de hel. Zit het dan zo mis met de conditie dat we dit begin mei nog niet aankunnen? Was de snelle start de oorzaak? Kunnen we het op eigen kracht, zonder steun? De tocht eindigde op flink wat vraagtekens.