Het begon meteen met een helling van een paar kilometer naar Tiège. Na een kopgroepje (Maxim, Bert, Wim en Erwin) volgde de rest in een compact peloton. In feite gaf dat al wel moed.
Daarna een lange deugddoende afdaling, niet supersnel maar toch flink doorpeddelend. Netjes achter elkaar door de vallei.
"De hellingen worden iedere keer lastiger", had ik bij wijze van gevat antwoord op de hypothetische vraag "Vake, zijn we er bijna?" klaar. En ver zat ik er niet naast.
Nr2: Côte de Becco, 2,8 km lang, gemiddeld 5,4 %. De groep viel uiteen. Ieder op z'n eigen tempo, zijn of haar eigen kracht. Zo hoort het ook.
Intussen werd ook duidelijk dat sommigen zich wegstopten, vrij letterlijk, op het moment dat foto's werden emaakt. Het was Jan z'n dagje niet, zei hij. Maar was dit gemeend, of weer zo'n typisch truukje om iedereen te pletter te rijden op de Redoute of eindelijk weerwraak te nemen op de Rosier?
In Remouchamps keerden alle dames om, weer de Hautregard op. Alle dames? Neen! Kristien, wilde zich niet laten kennen en koos mee voor La Redoute.
Ondanks mijn uitdrukkelijke vraag om een paar minuten voorsprong te krijgen voor de beklimming, zodat ik van iedereen foto's zou kunnen maken, haalden Stanne, Jan en Maxim me nog voor de eigenlijke beklimming al in. Jan kende de Redoute nog van een vorige poging en bleef in mijn buurt. Stanne en Maxim hielden het tempo hoog en namen meteen zo'n 20 meter. Maar ook La Redoute wordt pas lastig na een tijdje. Op het eerste lastige stuk hield Jan het voor bekeken. Hij zou terugkeren tot bijna aan de voet en dan nog eens proberen om weer te stranden... Na het lastige stuk was het vet ook bij Maxim en Stanne van de soep en stonden ze bijna stil, zodat ondergetekende toch weer als eerste boven kwam. (Altijd goed voor een mens zijn eigendunk) Maar tijd voor een foto van Stanne en Maxim was er niet meer. Maxim was wel slim genoeg om de laatste meters nog eens over te doen, speciaal voor z'n album.
Daarna was het afzien bij iedereen. Bij sommigen kon er nog een grimas af, anderen ontploften bijna en Bert viel vrij letterlijk bijna dood, boven aan het kapelletje.
Weer eentje voor op het palmares. Daarna de Hautregard, 4,9 km en meteen de zwanezang van Jan. Ook Kristien bleek helemaal leeg. Boven flink uitgerust en bijgetankt en dan ging het weer wat beter richting Haut Desnié, 4,5 km. De meesten konden weer glimlachen toen ik even langsfietste voor een foto.
Nog een stop later volgde dan de laatste helling: de Rosier. De enige helling in België die ik ken en die wat lijkt op een berg: 9 km klimmen, tot 10 %. Zeker niet gemakkelijk, maar mooi kronkelend door de bossen en dorpjes. Al had waarschijnlijk niet iedereen daar oog voor. Natuurlijk is dit afzien. Het is constant de vraag stellen: Houd ik dit tempo aan? Kan ik dit nog aanhouden? Zou ik stoppen, afstappen, of toch tenminste wat trager fietsen? Wie niet toegeeft, wie volhardt, overwint hier niet alleen de 'col' van 556 meter, maar ook zichzelf. Je zelfvertrouwen stijgt. Je weet dat je het kan en geloof me: als dit lukt, lukt al het andere ook wel. Dan heb je echt wel een pint verdiend, of een ijsje natuurlijk. In Spa Rood, was niemand geïnteresseerd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten