Vers bloed

Een recordopkomst vanmorgen : Luk, Anit, Wout, Bert, Maxim, Kristien, Free, Wim en jawel ook de Stanne en Charlotte. Wat vers bloed kon de groep goed gebruiken. Voorwaarde was: een toertje van 40 km ongeveer en daar hebben we ons goed aan gehouden. We kozen voor de Brabantse Kempen Jubileumroute van 45 km (ook al omdat Free die volgende woensdag gaat doen als voorbereiding voor Uppingham) Na een driedubbele valse start (versnellingsapparaat bij Maxim, overschoenen vergeten bij Luk en dan een dubbele bandbreuk bij Maxim (da's ongeveer zo straf als Solo Slim!)) ging het tegen een aardig tempo (23 km/u) draaiend en kerend naar Bonheiden. Vanaf het keerpunt trokken we het tempo op tot 27 km/u op de rechte stukken. Charlotte had wat morele steun nodig van de Stanne, maar peddelde zonder morren en met de glimlach mee. Anit had zich duidelijk voorgenomen geen krimp te geven, al zou ze flauwvallen van de inspanning. Terug in Keerbergen spraken we af om vanaf de molen de overtollige energie in sneltreinvaart weg te werken. Beetje bij beetje trokken we op tot 29 km/u. Kristien vond dat we een extra stimulans nodig hadden en bracht het tempo tot 32. Achterin kon je gesmoorde vloeken vermoeden. En in de Mosvennedreef trok ik zelf door tot 37 km/u. Bert en Maxim volgden moeiteloos. Een leuke tocht tegen een gemiddelde van 22.8. Da's verre van slecht. Nee Charlotte, we rijden niet altijd zo hard. Alleen als jij erbij bent... :-) En omdat het één vers bloed het ander meebrengt, kwakte Wout na afloop hard tegen het asfalt. Schaafwonden, een geblokkeerde ketting en tijd om de fiets eens grondig te laten nakijken.

Leuvelend

Het was met een klein hartje dat Else 's ochtends constateerde dat alleen Luk en ikzelf tijd en zin hadden om te fietsen. Ik had er nochtans flink zin in. Het doel was nog eens in een ruime bocht rond Leuven te rijden. Eerst de Chartreuse natuurlijk en dan zo naar Linden. Maar omdat je niet rechtstreeks naar Korbeek-Lo kan wegens werken, maakten we van de gelegenheid gebruik om eens een nieuwe helling te proberen en achter Heiberg omhoog te rijden en langs de Trolieberg weer naar beneden. Dan langs Spaanse Kroon naar de Brabanthal. Rekening houdend met de flinke zuiderwester, het feit dat drie te weinig is om voor wat zucht te zorgen en om Else toch wat te sparen sloegen we rechtsaf naar Heverlee. Goede karakters als we zijn, wilden we Vincent onze morele steun toezeggen. We moesten de arme jongen wel wekken om dat gedaan te krijgen. Maar goed, daarmee hebben we hem ongetwijfeld aan wat extra uren studeerplezier geholpen. Van Heverlee kan je natuurlijk dwars door Leuven en langs het kanaal naar huis, maar dat is wat saai. Daarom koos ik voor Gasthuisberg en het mooie fietspad naar de Sigaar. Daarna langs de Zwarte Fles (die niet open ligt!) terug. Vrij heuvelend parcours en vrij probleemloos allemaal, al lag het tempo nu ook niet echt hoog.

Een opsteker

Weer verrassend veel volk op het appel: Else, Bert, Maxim, Wout, Luk, Anit, Kristien, Free en Wim. Na een valse start (ogenschijnlijk lekke band bij Kristien) rustig (22-23km/u) draaiend en kerend langs Baal en Betekom. Daarna wat hellingen: Heirbaan, Middelberg, Moedermeulen, Chartreuse en Mesenberg. Het eerste deel flink wat wind op kop. Iedereen geraakte tegen een meer dan redelijk tempo de hellingen op. Maxim als een visje in het water. Bert zich met volle overtuiging te pletter rijdend tot hij op de Chartreuse moet afstappen. Luk die er maar niet in slaagt Wout in de vernieling te rijden. Free in een mooie, moeiteloze stijl. Kristien rustig bij haar dochter om te vermijden dat het mannetje met de hamer weer zou toeslaan (behalve natuurlijk op de korte hellingen; dan is ze gewoon niet te houden). Else die het winterdipje achter zich lijkt te laten (zou Else dan toch graag klimmen). Else heeft zichzelf teruggevonden, zouden de sportjournalisten schrijven. In de krant staat ze nog niet, maar op deze blog verdient ze duidelijk een eervolle vermelding. En Anit die gewoon rustig naar boven peddelt en dan meteen verder wil, me lichtjes uitdagend zoals alleen Anit dat kan. Meer heb ik natuurlijk niet nodig om het tempo op de terugweg (fors windvoordeel) op te trekken tot 27-29 km/u. Even testen of de groep samenblijft. Merkwaardig genoeg is dat het geval. Als dat geen opsteker is...

Niet zonder moeite of pijn

Het nieuwe jaar is nog pril. De goede voornemens om iets te doen aan die conditie en om in de zomer naar Venetië te fietsen ook. Goede ingrediënten om met een flinke groep aan de startlijn te verschijnen: Luk, Anit, Wout, Else, Erwin, Kristien, Free en Wim. Omdat sommigen van stilstand moesten vertrekken Erwin wreed veel last aan z'n schouder blijft hebben, koos ik voor een relatief korte toch. Het weer was prima. Vrij fris, maar niet koud én zonnig. Langs Bonheiden en de Elzenstraat naar de Netedijk. Eens in Walem kwamen de eerste sporen van slijtage te voorschijn. Else en Erwin wilden kozen aan het fietsbruggencomplex de kortste weg naar huis. Vooral Kristien drong aan op een extra ommetje langs Boom. Tot Rumst geen enkel probleem, maar nog vóór we in Boom waren kreeg mijn echtgenote het ook lastig. Op de terugweg langs de Dijle zakte het tempo bij wijlen onder de 20, nochtans met licht windvoordeel. En lekke band sloeg de groep nog eens uiteen. Uiteindelijk geraakte iedereen heelhuids terug in de Braambosweg, maar echt fantastisch was het niet. Hopelijk was de pijn niet voor niets.