De vloek van Jan Primus

Indrukwekkende groep aan de startlijn: De voltallige familie Van Eylen-Van Looy, jawel, inclusief Vincent (die toch nog wist dat een fiets twee wielen heeft); Bert en Maxim (met een fonkelnieuwe fiets en klaar voor de hellingen); Else en Erwin (je weet wel, die twee van de kinesist); Wim en Kristien; Stanne en Frans. Omdat het lang geleden was en de vorige keer in mineur eindigde, zette ik nog eens Jan Primus op de kaart. Eén ding was meteen duidelijk. De groep fietst vlotjes. 25+ zonder problemen, zelfs met lichte wind op kop. Net voorbij Werchter sloeg het noodlot een eerste keer toe. Maxim, met nog flink wat slaap tussen de oogleden, ramde een paaltje op de Demerdijk en ging onderuit. Zover voor die fonkelnieuwe fiets en voor de slaapkop. Jawel, Maxim, die paaltjes staan daar al lang en er is door verschillende mensen geroepen "Paaltjes!". Maar bon, al bij al zonder erg. Daarna rustig dieselend (26-27) naar Aarschot (geen gegrom in het peloton) en tegen een leuk tempo (tot 24) langs de ring omhoog. Achterom gekeken om de schade op te nemen. Zo goed als in mijn wiel zit Else met een smile van oor tot oor. Alleen Luk en Anit hadden 50m moeten prijsgeven. De val leek Maxim niet meer te hinderen. Verder langs de Moedermeule. Bert met een démarrage die hem 100m verder naar adem deed happen, maar Maxim zonder moeite als Primus boven. Het Hellegat dan. Bert met doodsverachting op kop. Boven weer heel kleine verschillen. Erwin, met de miraculeus helende schouder. Maxim en Stanne van ver in de staart naar voren. Vincent, die verdacht stil was tot nu toe, en Wout zonder problemen. Ook Else en Kristien moeiteloos. Luk met enthousiaste tweede adem... Alleen Anit en Frans moesten op hun tanden bijten. Huphup, we hadden er zin in. Langs de Jobweg naar Nieuwrode. Tot Jan Primus een tweede keer uithaalde. Een 'joeng gaske' kwam met z'n auto tegen redelijk hoge snelheid van achter een bocht en Erwin besloot zich meteen plat te leggen. Linker schouder deze keer en linkerknie. Broek gescheurd en achterrem wat ontregeld. Maar het had veel erger kunnen zijn. Van Nieuwrode naar Horst door de gietende regen. Gemor nu van Wout. Ook Anit en een paar anderen gaven er de voorkeur aan de tocht in te korten. Gedwee gehoorzaamden we en keerden onze fietsen naar Holsbeek. Constant tegen 27-28 tot voorbij Wezemaal. Derde keer pech. Lekke band bij de Stanne. In iets meer dan 6 seconden was de band vervangen en ging het weer verder. Deze keer met Vincent vrolijk ratelend naast me op kop. Korte break in de Meander in Rotselaar en dan het laatste stuk naar Keerbergen. Met Erwin deze keer rustig versnellend tot 29 km/u. Tot mijn grote verbazing bleven Kristien en Else vrolijk in ons wiel zitten. Leuk toertje en leuk tempo, maar dus weer niet de volledige Jan Primus. Begin april doen we een nieuwe poging.

wapenwedloop

Weer een winderig weertje vanmorgen, met ook aangekondigde regen. Voor één keertje eens het vertrek verlegd naar Beerzel (wegens ballekes met kriekskes). Aan de start: Else (thuismatch), Luk, Anit, Wout, Kristien en Wim. Maxim had z'n vingernagels uitgetrokken (uit onoplettendheid of verveling?) en was er niet bij. Erwin was er ook niet (weer naar Scherpenheuvel voor wijwater?). Bert wegens ballekes met kriekskes. Frans lijkt afgeschrikt door ons 'niveau' en Charlotte was geplaagd door examens. De toevallige passant zou het waarschijnlijk niet opgemerkt hebben, maar Else zei na een uurtje spontaan dat we flink wat wind in de rug hadden. Iedereen die deze blog wekelijks leest, zou dit wel merkwaardig vinden. Niet dat we niet altijd wind in de rug hebben, maar vooral dat Else dit voor het eerst spontaan én expliciet toegaf. Later zullen kroniekers schrijven dat dit het eerste onverholen schot was in de wapenwedloop die in 2008 is uitgebarsten op de grens van Vlaams-Brabant en Antwerpen. Maar terug naar vanochtend. Rond kilometer 20 een lekke band. Ook dat begint een traditie te worden in ons groepje. Vooraleer we in Venetië zijn, gaat zelfs Luk blindelings banden kunnen vervangen. (Hopelijk heeft hij tegen dan ook het bestaan en de functie van roustinnekes ontdekt.) Voorbij Bouwel was het uit met de pret, of net omgekeerd bij sommigen. In ieder geval blies de wind nu fel in ons nadeel. Draaiend en kerend langs de Nete naar Lier, met Anit aan het rekkertje. Op de ringvaart de wind pal tegen en Anit perte totale. En dan de tweede spontane onthulling: Else vond zo tegen de wind rijden leuk! Ik kan de lezer garanderen dat er niets in de koffie van Else zat. Over de drinkbus ga ik me niet uitspreken. Nee, echt, ik voel me supergoed zei ze terwijl ze mee op kop tegen 24km/u pal tegen een felle wind beukte. Dat trainingsschema van die kinesist werkt echt. Ik heb er lang voor afgezien, maar nu geniet ik er met volle teugen van, voegde ze er nog trots aan toe. Val dood, zou Anit gedacht hebben, moest ze dit hebben kunnen horen, maar het rekkertje was intussen vele tientallen meters lang. Trouwens ook Erwin was begonnen bij diezelfde kinesist, bleek plots. Niet twee keer twee uur per week, maar drie keer! De fietssloor! Niet willen onderdoen voor z'n halve trouwboek en dus maar meestappen in de wapenwedloop. Wijwater alleen is blijkbaar niet genoeg! En ook Luk kwam met een onthulling. Al twee keer gaan spinnen. Al veel meer de intentie gehad, maar dan toch telkens weer afgebeld. Kristien is trouwens ook al een eeuwigheid aan het spinnen. Miljaar, iedereen op dit grensgebied van de zuiderkempen lijkt dus wel verwikkeld in een wapenwedloop. Daarbij gaan slachtoffers vallen. Wat zeg ik? Het eerste slachtoffer is al gevallen: Anit Van Looy, gesneuveld in de naïeve veronderstelling dat één keer per week meefietsen genoeg is, terwijl de anderen achter haar rug zweten en zwoegen om 's zondags te kunnen uitblinken. Ik denk dat die kinesist in Beerzel deze week een telefoontje gaat krijgen uit Keerbergen. Of er nog plaats is en liefst op een rustig moment zonder pottenkijkers...

Van het negende leven en de fietssloor

Toch weer met negen aan de start: Else & Erwin, Bert & Maxim, Danny & Charlotte, Wim & Kristien en - long time no see - Frans, onze nestor. Voor de afwisseling eens met wind in de rug vertrokken. Begin liep vlotjes. Omdat de jeugd heuveltjes wilde, richting Chartreuse. Eerste molshoop is dan de brug over de E314 en ja hoor, de queen van de molshoop, Kristien als een vuurpijl iedereen voorbij. Nog vóór de Chartreuse kwam Charlotte met de mare dat ze dood zat. Oei, dacht ik, we moeten nog beginnen. Ze zal haar andere levens moeten aanspreken. Chartreuse op, met een twijfelachtige poging van Bert om zijn zoon in het decor te rijden. Zonder succes overigens. Maxim klimt als de besten en rijdt iedereen los. Bert doet dat ook... voor 100 meter en moet het daarna bekopen. 't Zal nog prettig worden als Jan weer eens aan de start verschijnt. Boven is het ook altijd interessant om eens te peilen naar de conditie. Je hebt dan steeds weer deelnemers die verrassen. Else bijvoorbeeld, die van haar bête noire een troeteldiertje heeft gemaakt. Frans daarentegen zat boven ook al door z'n tweede leven. De lichte vorm van uitputting of is het van extase maakt de mensen ook wat licht in het hoofd en dan kom je soms ook andere verrassende dingen te weten. Zo blijkt Erwin een sloor te zijn. Dat zegt tenminste z'n halve trouwboek, maar hijzelf ontkent het niet. Een fietssloor, laat ons zeggen. Daarna Kasteeldreef in Linden, 100 meter bergop en jawel hoor... daar was de queen van de molshoop weer. Leven drie bij Charlotte en Frans was intussen ook opgebruikt. Voor de afwisseling eens langs Heiberg (Kamperfoelieweg) omhoog. Leven vier. Daarna de Trolieberg af, maar pal tegen de wind. Allez bon, zo in een kleine lus rond Leuven en omdat iemand het gevraagd had nog eens langs Egenhoven en Gasthuisberg naar de Sigaar. Lastig stukje zo tegen de wind. Daarna langs Winksele, de laatste helling over de spoorweg en jawel hoor... daar was ze weer. Nog voor de Zwarte Fles (enig jargon doet het altijd goed in zo'n fietsblog) konden we de definitieve balans opmaken. Else, de revelatie van het moment. (Zeggen dat de laatste keer toen we dit toertje deden, ze me hartsgrondig verwenste.) Charlotte zat door haar negen levens door en Frans was perte totale. Een sympathieke koffie in Tildonk hielp iedereen weer behouden thuis.