wapenwedloop

Weer een winderig weertje vanmorgen, met ook aangekondigde regen. Voor één keertje eens het vertrek verlegd naar Beerzel (wegens ballekes met kriekskes). Aan de start: Else (thuismatch), Luk, Anit, Wout, Kristien en Wim. Maxim had z'n vingernagels uitgetrokken (uit onoplettendheid of verveling?) en was er niet bij. Erwin was er ook niet (weer naar Scherpenheuvel voor wijwater?). Bert wegens ballekes met kriekskes. Frans lijkt afgeschrikt door ons 'niveau' en Charlotte was geplaagd door examens. De toevallige passant zou het waarschijnlijk niet opgemerkt hebben, maar Else zei na een uurtje spontaan dat we flink wat wind in de rug hadden. Iedereen die deze blog wekelijks leest, zou dit wel merkwaardig vinden. Niet dat we niet altijd wind in de rug hebben, maar vooral dat Else dit voor het eerst spontaan én expliciet toegaf. Later zullen kroniekers schrijven dat dit het eerste onverholen schot was in de wapenwedloop die in 2008 is uitgebarsten op de grens van Vlaams-Brabant en Antwerpen. Maar terug naar vanochtend. Rond kilometer 20 een lekke band. Ook dat begint een traditie te worden in ons groepje. Vooraleer we in Venetië zijn, gaat zelfs Luk blindelings banden kunnen vervangen. (Hopelijk heeft hij tegen dan ook het bestaan en de functie van roustinnekes ontdekt.) Voorbij Bouwel was het uit met de pret, of net omgekeerd bij sommigen. In ieder geval blies de wind nu fel in ons nadeel. Draaiend en kerend langs de Nete naar Lier, met Anit aan het rekkertje. Op de ringvaart de wind pal tegen en Anit perte totale. En dan de tweede spontane onthulling: Else vond zo tegen de wind rijden leuk! Ik kan de lezer garanderen dat er niets in de koffie van Else zat. Over de drinkbus ga ik me niet uitspreken. Nee, echt, ik voel me supergoed zei ze terwijl ze mee op kop tegen 24km/u pal tegen een felle wind beukte. Dat trainingsschema van die kinesist werkt echt. Ik heb er lang voor afgezien, maar nu geniet ik er met volle teugen van, voegde ze er nog trots aan toe. Val dood, zou Anit gedacht hebben, moest ze dit hebben kunnen horen, maar het rekkertje was intussen vele tientallen meters lang. Trouwens ook Erwin was begonnen bij diezelfde kinesist, bleek plots. Niet twee keer twee uur per week, maar drie keer! De fietssloor! Niet willen onderdoen voor z'n halve trouwboek en dus maar meestappen in de wapenwedloop. Wijwater alleen is blijkbaar niet genoeg! En ook Luk kwam met een onthulling. Al twee keer gaan spinnen. Al veel meer de intentie gehad, maar dan toch telkens weer afgebeld. Kristien is trouwens ook al een eeuwigheid aan het spinnen. Miljaar, iedereen op dit grensgebied van de zuiderkempen lijkt dus wel verwikkeld in een wapenwedloop. Daarbij gaan slachtoffers vallen. Wat zeg ik? Het eerste slachtoffer is al gevallen: Anit Van Looy, gesneuveld in de naïeve veronderstelling dat één keer per week meefietsen genoeg is, terwijl de anderen achter haar rug zweten en zwoegen om 's zondags te kunnen uitblinken. Ik denk dat die kinesist in Beerzel deze week een telefoontje gaat krijgen uit Keerbergen. Of er nog plaats is en liefst op een rustig moment zonder pottenkijkers...