Op een drafje

"Jullie gaan morgen toch fietsen?""Morgen om 9u?""Ik rij zeker mee", 3x zoals in de bijbel voordat de haan kraaide. Alleen kraaide er vanmorgen (putje winter) geen haan. Maar de Stanne was ook nergens te bespeuren. Wel op het appel: Bert (ijzersterk en mét reserve), Luk en Anit (goede voornemens moeten niet wachten tot het nieuwe jaar), Kristien en Wim. Matige westenwind. Toertje langs Leuven en de vaart tot Boortmeerbeek. Een borrelhapje in feite. Gemiddeld toch 22.5. Da's niet slecht. Anit wat pijn in de voet. Voor de rest probleemloos. Tijd om de plannen voor de zomer concreter te maken.

En toen was er nog één

Het lijkt wel het verhaal van tien kleine negertjes. Iedere keer zijn we met minder. Deze keer weer wat afvallers wegens: werken, skiën, schrik van mannen, pijnlijke schouder... Met twee waren we aan het vertrek: Bert en Wim. Doel: een lekker gekoelde Jan Primus. Meteen tegen een flink tempo (zo'n 27 km/u) naar Aarschot. Daarna vrij voorzichtig de heuveltjes op en over. Zonder pauze boven welteverstaan. Bert had intussen bekend dat hij z'n lekke band van twee weken geleden nog niet had hersteld. Hij was dus zonder reserve op weg. Hij had ook Heidi aan de lijn gekregen die de auto niet kon starten. Details die later niet zonder belang zouden blijken. In de afdaling naar Nieuwrode slaat het noodlot toe. Bert rijdt plat. Ik geef hem mijn reserve, maar het oppompen lukt Bert niet zo goed. Bon toch weer vertrokken. Een kwartiertje later in de Konterweg lijkt band weer leeg te lopen. Opnieuw probeert Bert band op te pompen, maar hij gebruikt niet echt de juiste techniek. Gevolg een knal en een ventiel in één hand en een band in een andere. Zonder reserve wordt dat de depannage bellen. Mijn GSM geeft ter plekke de geest. Heidi zonder werkende auto. Dan maar met de GSM van Bert Erwin gebeld. De goede ziel belooft meteen te komen. En dus maar helemaal alleen verder (zonder reserve of gsm). Vanaf Wijgmaal sputteren de benen wat. Toch thuis geraakt, maar volledig onderkoeld. We hebben weer een lesje geleerd.

Treintje

Een frisse zondag in december. Klaar voor een vrij korte maar krachtige rit. Aan de startlijn: Stanne (jawel, dat was lang geleden), Wim & Kristien, Else & Erwin en Bert en Maxim. Meteen dapper tegen de wind naar Booischot. Nog voor we daar toekomen, krijgt Else het aan de stok met haar achterrem. Dat gecombineerd met een dipje in de conditie, nopen haar tot opgave. Voorbij Booischot rijdt Kristien plat. Maar dat is meteen het enige bijzonder aan de rit. Ons treintje dendert moeiteloos langs de oude treinroute tot Aarschot en daarna langs de demerdijk tot Werchter. Prima ritje. Niemand grote problemen.

Sigaar

Vorige zondag was de storm te ongenadig om te fietsen. Vanmorgen stond er ook een strakke wind uit ZW, maar voor het overige viel het goed mee. Met zeven aan de startlijn, voornamelijk de familie Van Looy in feite. Na nog geen kilometer eerste technisch probleem. Bert worstelde met irritant getik. Na vijf minuten zoeken bleek het de sensor van z'n fietscomputer te zijn. Daarna verder langs Haacht en Wespelaar naar Tildonk. Maar de Zwarte Fles was dicht wist Frans en dus maar ommetje langs Herent. In Herent, weer pech voor Bert. Lekke band deze keer. Ook Erwin (schouder) en Else (slaptitude?) hadden het wat lastiger. Op de Sigaar eens goed doorgetrokken, maar Maxim wilde van geen wijken weten. Daarna langs Egenhoven naar de Vier Winden. Flinke wind op kop. Marc VdWeyer bijna omvergereden en Else bijna doodgereden. Tegen Everberg ging ook bij Maxim de kaars uit. Nochtans flinke windaf daarna, maar tempo niet echt boven 27km/u. In Haacht Else en Maxim moeten lossen tegen nochtans maar een goeie 20km/u. Maar 't heeft deugd gedaan. Wind en heuveltjes: no pain, no gain.

Waarom wind altijd tegen zit...

Weer een redelijke groep vanmorgen: Wim en Kristien, Else en Erwin, Bert en Maxim (maar Maxim stopte nog voor hij begon), Frans en Luk. Deze keer koos ik ervoor om het eerste stuk tegen de wind in te rijden, zodat het laatste stuk de wind in de rug zou blazen. En daarom bolden we eerst richting Lier. Draaiend en kerend ging het tegen een gezapige 21 tot 22 km per uur. Nochtans waren er stukken bij dat de wind meezat, maar dan werd het tempo toch niet automatisch opgetrokken. Van Berlaar tot Duffel ging het vrijwel constant tegen de wind. Mooie weg nochtans. Zo'n 25 km/u moeten we hier toch wel kunnen halen met de wind tegen. Maar 22 was het maximum. Sneller en er vielen gaten. Echt prettig is dat beuken op kop wel niet. Veel inspanning en weinig beloning. Geef mij dan maar bergop. Maar voor de conditie helpt het beuken natuurlijk wel. In Duffel het keerpunt genomen en toch ging het tempo nauwelijks hoger. Pas vanaf Bonheiden zat de wind constant en vrij krachtig in de rug. En zelfs dan was 25 km/u het maximum. Vandaag hadden we de indruk dat de wind niet meezat. Maar in feite was het niet de wind, maar de benen.

Moeizaam

Slechts met z'n drieën waren we. Het vriesweer had blijkbaar de meesten voor een langer verblijf onder het donsdeken doen kiezen. Weer eens hadden ze ongelijk, want koud hebben we het nooit gehad. Het was bovendien stralend weer. We kozen ook niet voor de meest veeleisende tour. Gewoon naar Boom en terug. Maar het eerste stuk verliep minder vlot dan gehoopt. Op het tweede stuk kregen we bovendien nog af te rekenen met wat tegenwind. Niet veel, maar wel genoeg om wat pijn te doen. Moeizaam ging het tegen 22 tot 23 km/u terug naar Keerbergen. Met z'n drieën was er ook natuurlijk nergens luwte. Iedereen moest duwen en dat heeft ook iedereen gevoeld. Miljaar, dat ging toch wel moeizaam.

Ventoux

8km, rustig klimmend in de herfstzon.











10km, het gaat te traag voor Maxim.











20km, voorbij Chalet Reynard begint het echte werk.











25km, de laatste km is de lastigste.











25km, Maxim in de buurt van het monument voor Simpson.











Wim boven.











Maxim boven, met de glimlach.











25km, Erwin rijdt sterk.











Erwin komt met de glimlach boven en...











dan terug naar beneden om Else te steunen.











25km, Frans bijt door en weet niet van opgeven.











Else boven, meer dan tevreden.











Woow!











Frans met escorte in de laatste bocht.











De laatste meters met de glimlach.











Alle vijf boven op de Ventoux op 29 oktober 2007.

Genieten van de dag

Was het vorige zondag nog frisjes, dan was het nu echt wel koud. Luk en Anit hadden afgesproken om met Frank te fietsen. Jan en José wisten het nog niet. Enkel van Else en Erwin was ik vrij zeker. Maar kijk eens, na een paar telefoontjes bleken we om 9u plots met 10 te zijn: Luk, Anit (dan toch), Jan, José, Maxim, Bert, Else, Erwin, Frank (jawel Dé Frank, na twee jaar aandringen, straffe kost!) en ikzelf. Lang geleden dat we nog zo'n grote groep hadden. Ieder deed wat water bij de wijn en we kozen geheel collegiaal (lichtjes gestuurd natuurlijk door onderstaande) voor de tour 'alle kanten van de Chartreuse'. De aanloop langs Werchter en Betekom liep voorspoedig. Frank maakte duidelijk een sterke indruk. Een grote aanwinst voor de groep, dachten we allemaal. De eerste helling van betekenis was de Middelberg en daar werd het Maxim duidelijk te machtig. Als gestoken door een horzel vlamde hij ervan door. Lezers van deze blog weten al langer wat voor effect zoiets heeft op ondergetekende en vooral op Jan. Miljaar... Maar ook Jan moest passen. Op de Moedermeulen waren we beter voorbereid op wat ging komen. Ondanks mijn waarschuwingen dat er nog vier serieuze hellingen zouden volgen zette Maxim er weer de beuk in. "Ik doe dat liever dan plat rijden", zou hij boven zeggen. Tja, duidelijk familie van Frans en Else! Maar goed, iedereen geraakte probleemloos boven, al hadden we Frank met z'n koersfiets wel wat meer voorin verwacht. De klassieke Chartreuse dan: zelfde scenario. Maxim gaf er een lap op; Wim en Jan klampten aan. De Mesenberg Zuid: van het zelfde laken een broek. "Mijn hartslag deed 140" zei José dan fijntjes. De mijne deed er begot 240 vermoedde ik, maar Maxim kreeg me er niet af. Dan weer de Chartreuse langs Sonja Sonneville. Deze keer kwam ik alleen boven voor Jan. Maxim had z'n ketting eraf gereden. (Bert was overmoedig als eerste aan de helling begonnen, maar trapte al snel op z'n adem.) Van Luk, Anit en Frank geen spoor meer. Die waren 'een koffie' gaan drinken. En dan een laatste helling: Mesen Noord. Nog op de asfaltstrook zag ik Maxim voorbijflitsen. "Man, man..." hoorde ik Jan achter me zuchten. Maar de kasseien deden onze jonge held de das om en met even veel bravoure liet ik hem deze keer ter plekke. "'t zal volgende keer geen waar meer zijn," dacht ik, "Dan gaat Maxim meer doseren en pas op het laatste springen. Maar carpe diem. Genieten van de dag."

Vet van de soep

Met z'n vieren (Else, Frans, Maxim en ikzelf) waren we op de zoveelste zonnige zondag op rij. Beetje fris, maar voor de rest een prima fietsweertje. Doel, nog eens naar Boom en terug. Buiten een lekke band bij Frans, liep het begin vlotjes. Eens langs Nete en Rupel trokken we het tempo wat op tot 28, 29, 30... ja zelfs 31 km/u. Was niet overdreven lastig want plat (nogal wiedes) en wind in de rug. Maar die dingen blijken pas als ze er niet zijn. Was het doordat het terras op de Kaai in Boom vol zat (er was geen kat, maar toch ook geen plaats voor vier dorstige fietsers), doordat we eindeloos op het veer moesten wachten, door de wind of door het tempo op het eerste stuk. Het zal nooit 100% duidelijk zijn. Wat wel duidelijk was: het vet was op de terugweg van de soep. En zoals dat dan gaat eens je de man met de hamer bent tegengekomen, is zelfs 23 km/u te snel. Tja, misschien is het gewoon omdat het vlak was...

Tussen haten en genieten

Het was een gedroomde dag. Echt stralend weer. Zon, zon, zon. Geen enkel wolkje. Ideale omstandigheden om nog eens naar Dardennen te rijden en het toertje van een paar weken geleden over te doen.
De eerste keer is er altijd die onzekerheid, hoop eigenlijk dat die helling in feite niet zo lang is als voorzien. Dat achter de volgende bocht het minder lastig klimmen is. Trouwens wat is dat 4km klimmen, of 9km, of 24 km?














De tweede keer dat je een parcours rijdt, weet je dat. De mist, de onduidelijkheden, de ijdele hoop is helemaal verdwenen. Bergop is bergop. De hellingen liggen er nog net eender bij en je geraakt enkel boven als je blijft trappen, desnoods een uur aan een stuk.
Als je goed zit, als je graag klimt, geeft dit gevecht met het asfalt je een kick. Op een kwartiertje tijd rij je met de fiets een flink stuk omhoog. Als je op de Rosier uit het bos komt en je kijkt naar links dan zie je de vallei waar je net nog doorreed. Eens boven druip je misschien van het zweet, maar je zet een denkbeeldig streepje. Rosier IIII.













Als je niet goed zit klim je niet graag. En als je niet graag klimt is het gevecht met het asfalt eigenlijk een gevecht met je zelf. Na iedere bocht zie je - wat je al wist - dat het nog niet gedaan is, dat de weg nog bergop leidt. Dan bekruipt je de lust om af te stappen. Alleen de wetenschap dat het te voet nog trager gaat, houdt je in het zadel. De helling is een calvarietocht. De top is miljaar zelfs geen top. Het is alleen het punt waar de weg in plaats van bergop, bergaf gaat. Waarom doe je dit? Gaat het dan nooit gemakkelijk? Je verwenst zowat iedereen en alles en zweert dure eden dat je deze helling nooit ofte nimmer nog zal doen.












Een halfuurtje later, bij de drank, vervaagt het weer. Het bittere bier, doet de hellingen weer wat zoeter smaken. Wanneer gaan we terug naar Dardennen?

DoorBomen

Vrijwel iedereen geveld zondag. Omdat er niemand aan de startlijn verscheen om 9u zijn Kristien en ikzelf dan uiteindelijk maar helemaal alleen vertrokken. 't Weertje zat nochtans lekker mee. Droog, zonnig, zacht en een heel licht briesje. Langs Mechelen en Katelijne naar de Nete. Dan voortdurend slingerend langs Nete en Rupel tot Boom. Koffietje op de Kaai, lekker in het zonnetje. Even relaxen. Dan met het Heen & Weer veer weer de Rupel over. Terug langs Rupel en Dijle. Dwars Mechelen door. Leuke hoekjes gezien. Verder langs Muizen en Rijmenam naar huis. Telkens vrij goed doorbomend. Tegen 12u terug thuis. 63.5 km gereden, gemiddeld 23.5. Leuk tochtje. Voor wie het zelf eens wil proberen, "the winning numbers are: 74, 44, 98, 65, 51, 50, 26, 28, 38, 52, 51, 96, 97, 57, 64 and finally 73" Volgend weekend weer naar Dardennen.

Eens niet plat

Zoals beloofd 'naar Dardennen', naar Spa om precies te zijn. José wilde plat rijden, maar daarvoor was Spa niet de ideale plaats. Daarom maar wat hellingen. Het begon meteen goed langs een asfaltweggetje dat bijna recht de helling op liep. Chemin des Moutons, stond er op het straatnaambordje. Dat zei me wel iets. En jawel, een leuke helling volgens climbbybike. 3.1 km.
Maximum 13.5%.










Ik vrees dat niet iedereen die mening was toegedaan. Maar goed, daarna naar Winamplanche voor de tweede helling van de dag, de côte de Desnié, goed voor zo'n 5km klimplezier, waaraan maar geen eind lijkt te komen.





















Dan naar beneden langs Stoumont en Targnon om vervolgens een stukje vals plat te krijgen, zo'n 24km tot Lierneux. Prachtig langs een beekje tot boven op te toppen van Dardennen.
Tijd om een hapje te eten en te drinken.








































Daarna eerst nog een heuveltje en later tegen 64km/u langs Trois Ponts en Coo naar de laatste helling van de dag, en wat voor een. De col du Rosier, 9.2 km.









Zowat van het langste wat men in de streek vindt. Dé gelegenheid om nog wat calorieën te verbranden. Na een flinke start, wordt de 'col' wat vlakker om dan in Ruy door het bos flink omhoog te kronkelen. De eerste keer lijkt zo'n helling altijd eindeloos. Je hoopt heimelijk dat je achter de volgende bocht boven bent. Deze kant van de col du Rosier, langs Andrimont is de rustigste kant. Echt fantastische panorama's zijn er wel niet bij. Daarvoor zijn Dardennen niet echt geschikt. Maar voor de conditie is het in ieder geval een opsteker. Iedereen boven en niemand platgereden. Fijn zo!

Kapot

Het is hem niet gelukt. Aan telefoon had hij de uitdrukkelijke wens uitgesproken iedereen kapot te rijden, maar het draaide anders uit. Met acht waren we present. Jan had José beloofd dat het vlak zou worden, maar ondergetekende had alle kanten van de Chartreuse op het menu gezet. De aanloop liep vlotjes. Ook de Panoramalaan en de Moedermeulen leverden geen problemen op. Het plan om de Chartreuse niet één keer maar langs alle kanten te beklimmen zorgde wel voor enige spanning in de groep, maar dat bleek achteraf niet nodig. 2x Chartreuse en 2x Mezenberg bleek voor iedereen goed verteerbaar. Kapotrijden zat er dus niet in, of toch. Wat Jan wél kapot kreeg was een band toen hij in de afdaling ongelukkig één van de vele goten probeerde te nemen. Volgende zondag trekken we naar de Dardennen voor een bruisend parcours.

Liereke pleziereke

De woorden van de stichtende vergadering lagen nog vers in het geheugen. De beloftes ook (hoewel bij sommigen al wat meer dan bij anderen). Vanmorgen een eerste trainingsritje, naar Lier. Aan de startlijn(en): Luk, Anit, Wim, Erwin, Else en special guests Bert en Maxim. Weinig bijzonders in feite. Met een lichte wind op kop langs Berlaar en de Nete naar Lier. Na een koffietje en zeker 5 cm extra zadelhoogte voor ons Anit gezwind langs Duffel naar Katelijne, alwaar de wekelijkse (?) processie voor een kort oponthoud zorgde. Terug in de Braambosweg stonden er 62 km op m'n teller met een gemiddelde van 23 km per uur. Volgende week wat heuveltjes graag, zoals alle kanten van de Chartreuse. Wim

Stichtend

Wanneer de zon nog nauwelijks door de grauwgrijze wolken brandt. Wanneer appelaars en perelaars karrenvrachten opleveren en de notelaar helemaal niks omdat een onbeschofte eekhoorn die helemaal leeg vreet. Wanneer de Gordel weer achter de wielen ligt... dan is het tijd om nieuwe plannen te smeden.



Of de goesting bij iedereen rond de tafel even groot was, valt moeilijk vast te stellen. Bovendien wordt goesting duidelijk anders geïnterpreteerd. Voor Wout betekent het van Keerbergen naar Venetië fietsen, waarop de twee ouders zich bijna gelijktijdig verslikten. Voor Else betekent het genieten van een Tokay Pinot Gris. Voor Luk betekent het misschien ook wel vanaf Keerbergen vertrekken. Stanne heeft dan weer goesting in meer, meer kilometers per dag en minder dagen. Luk heeft in dat geval minder goesting voor een start aan zijn garagedeur. Waarop Wout zegt dat hij goesting heeft in meer cols dan die ene Alpencol. Else heeft helemaal geen goesting als ze 50 u/week moet werken. Pascale heeft wel goesting om met een auto te volgen, maar wil ons dat ook voldoende zien. Jan, José en Cederic hebben goesting om vanaf 1 augustus mee te doen. Kortom, fraai was dat, de stichtende vergadering van ons genootschap.

Als chroniceur ben ik verplicht ook te vertellen wat de stichtende vergadering heeft besloten.

1. De reis gaat van Keerbergen naar Venetië. Hebben goesting om te vertrekken vanuit Keerbergen: Free, Simon, Wout, Vincent, Erwin, Stanne en Wim.
2. Eerste opstappunt kan Straatsburg zijn. Else zou hier willen aansluiten om te genieten van de tocht door de Elzas.
3. Tweede opstappunt wordt Bazel. Daar sluiten aan: Kristien, Charlotte, Anit, Jan, José, Cederic en Luk (tenzij Luk vertrekt vanuit Keerbergen of aansluit in Straatsburg).
4. De voorgestelde etappes (zo'n 80 km/dag) worden vrij algemeen aanvaard. Stanne zou graag hebben dat we één of twee dagen minder nodig hebben tot Straatsburg.
5. Anit zou graag een dagje aan een Italiaans meer pauzeren. Wim wil dan weer niet later dan 14 augustus aankomen in Venetië. De etappes langer maken om zo een rustdag aan een meer te kunnen inbouwen, zien de meesten niet zitten.
6. De meesten zouden graag hebben dat er een volgwagen is. Die moet dan wel voldoende groot zijn voor de bagage.
7. We weten nog niks van de familie Helsen, Frans & Jo, of van Marc VdWeyer.

Bij de onderhandelaars bestaat er wel geen twijfel over dat dit allemaal tot een goed einde kan worden gebracht. Dit in tegenstelling tot oranje-blauw. Nog voor de koffie koud was, of het laatste stuk taart was opgegeten, werden er al plannen gesmeed om er morgen meteen in te vliegen. Rustig opbouwen. Te beginnen met een Liers vlaaike.

Wim