"Nu moet je rustig over je buis wrijven Peter." Wat Kristien daarmee precies bedoelde, is niet opgehelderd. Maar het was duidelijk bedoeld om Peter en Christel wat moed in te spreken halverwege de eerste helling. Na de stop van vijf minuten draaiden we rechtsop een kleine kloof in. Apropos, ORS is niet te zuipen. Het riep bij mij walgelijke herinneringen op aan een berucht laxeermiddel in de ziekenhuizen.
En dan sloeg pech voor de tweede keer toe. Lekke band nummer twee en drie voor Marc. En hij had maar één reserveband mee. Het was nochtans te verwachten. Had iedereen maar beter opgelet dan hadden ze dit kunnen voorkomen... But they didn't see the writing on the wall. Boven sloeg het noodlot nog eens toe. Of was het Millie?
"Visite guidée à 12h30 et en tenue correcte." En nee, een fietstenue was niet goed genoeg om de abdij van Sénanque te bezoeken. Een bermuda mocht wel, maar ja dat fietst wat ongemakkelijk. En dat terwijl Onze Lieve Heer duidelijk ook niet met een bermuda aan het kruis hing. Maar goed Sénanque blijft wel een heel mooie abdij in dat verloren valleitje bij Gordes.
Na de picknick klauterden we tegen de rotswand omhoog en daarna weer lekker snel naar beneden (nu ja...) naar Gordes. Daar ontsnapten we ternauwernood aan de klauwen van een geldwolf die ons zes euro voor een koffie of een watertje wilde laten betalen.
En weer omhoog ging het. Langs Mûrs en verder naar de Col de Mûrs. Tijd om even in te zoomen om de prestaties. Voorin woekerde Daniek schaamteloos met zijn krachten. Keer op keer slaagde hij erin om Marc en Cas op stang te jagen met een korte versnelling. Maar op het einde kwam hij hevig snuivend niet meer uit mijn achterwiel. Cas is een geboren supertalent en is de laatste dagen niet één keer gevallen. Marc worstelde vandaag met vier lekke banden. Stanne reed als een trein, die op de laatste helling net de aansluiting gemist had. Luk reed supersterk vandaag. Op het einde zat hij naar eigen zeggen stikkapot, maar dat was op de tweede helling van de dag ook al, en halverwege de eerste in feite ook al. Om eerlijk te zijn, ik heb Luk sinds zijn zeventiende nooit iets anders weten zeggen. Hij is trouwens ook al dertig jaar blut als je hem mag geloven. Erwin bolde zonder problemen mee, al heeft hij nauwelijks kunnen trainen dit jaar. Peter had vandaag geen last meer van een opspelende knie en krijgt er duidelijk zin in. Bij de dames was Kristien verrassend sterk. ORS? Else, de ongenaakbare, vlocht haar armen weer door haar stuur en gaf haar ventje het nakijken. En wie zou er geloven dat Roosje en Christel een half jaar geleden nauwelijks een fiets van dichtbij hadden gezien?Vandaag twee collekes met een glimlach van oor tot oor. En tot mijn grote verrassing vonden ze ook de afdaling van negen kilometer fantastisch.
Daarna eindigde de dag zoals alle perfecte dagen hier in Saint Didier, met een aperitief dat naadloos overloopt in de BBQ. Ricard, witte wijn en rode wijn eisten hun tol.
Anit kende nog maar twee namen: Peter en Luk. Else verwisselde Wim en Luk. Roosje worstelde nog eens met haar peignoir en de stielmannen en Kristien droomde hardop van een intercom waarin ze zou kunnen melden dat kamer twee zich zou mogen klaarmaken. "kamer 1 nu afronden aub"
Maar wie er straks met een brede glimlach inslaapt is Erwin, die zowat iedere kuit en bil vakkundig heeft beroerd. Wedden dat de helft van straks droomt van de Ventoux?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten