Het zachte getik op de veluxen vanmorgen beloofde niet veel goeds. Het druppelde of regende (al naargelang de persoonlijke gemoedsgesteldheid) en de hemel had het aanzien van een elfurenlijk. Meteen maakte enige onrust en weemoed zich meester van de groep. Menig een liep als een kip zonder kop rond. Na een tijdje stokte de regen en werden de jeans, die eerder op de morgen de fietsbroeken hadden verdrongen, weer ingeruild voor nauw aansluitende broekjes en zetten we koers naar Malaucène. Gezien het hoge aantal cuberdons in de groep werd de 50 kwistig doorgedreven. Sommigen overdreven wat en zagen eruit als een geisha in ski-outfit, maar dan op de fiets.
En weg waren we weer, eerst langs Beaumont du Ventoux en verder door verborgen valleitjes en wijngaarden.
En natuurlijk hadden hellingen nog altijd dezelfde uitwerking op mannen. Ik weet het: we zijn voorspelbaar en net kleine kinderen. Maar pijn doet het niet. Allez, achteraf soms een beetje.
En zo golfden we ons een weg naar Veaux waar we hadden afgesproken voor de picknick. Allez daarvan was ik zeker, alleen beweerde ons Anit over de telefoon bij hoog en bij laag dat ze in Vaison stond te wachten. Ingehouden, maar duidelijk detecteerbaar gesakker langs mijn kant en twee minuten later Anit die met een smile van oor tot oor kwam toegereden. 's avonds had ze er nog plezier van. Het is haar gegund.
Weer een overheerlijke picknick in de zon, deze keer met wafels. Daarvoor had Pascale zelfs een mixer gekocht. En zo circuleerden er nog wat fabeltjes. Maar wat er ook van waar is, Pascale had zich maar weer eens flink gesmeten.
Vlotjes ging het daarna verder naar Vaison, tot Stanne en Erwin de fiets van Marc moesten uitrusten met een vijfde nieuwe band. Dat kan wel een wenkbrauw doen fronsen omdat de meeste fietsen maar beschikken over twee wielen.
In Vaison zelf leerden we alles van de Romeinen. Kennis die we een kwartier later alweer hadden achtergelaten. Intussen was duidelijk dat bijna de helft van de groep choco was. Onze meester-masseur Erwin bijvoorbeeld. Geen krullend snorretje, maar één blok depri. Er kwamen uiteindelijk acht vrouwenhanden over zijn body aan te pas om dat snorretje weer te laten krullen. Sommigen moeten zichzelf opblazen met een bomgordel op een markt in Bagdad om van twaalf maagden te mogen genieten, onze Erwin moest zich slechts opblazen op de vijfde helling in de Provence om een vergelijkbare behandeling te krijgen.
En zo won Erwin dan toch weer op punten vandaag. Minder goed liep het af voor Marc. Moe maar voldaan kon hij het hoofd te rusten leggen in Saint Didier. Zijn volledig gereviseerde koersfiets (die met de vijf nieuwe banden) zou edoch door een onoplettendheid de nacht moeten doorbrengen in de Alpen, in de camionette van Jan en José.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten