Van een marathon en een spurtje

Zondag 11 april
Parijs 25km
Elk nadeel heb zijn voordeel. Wat we niet wisten bij vertrek was dat
vanmorgen in Parijs de marathon zou worden gelopen. Op zich vrij
onbelangrijk voor ons, ware het niet dat de start werd gegeven op de
Champs Elysées. Met de vele tienduizenden deelnemers was daar fietsen
natuurlijk uitgesloten. Tenzij, tenzij we wat zouden wachten, zoals
Erwin voorstelde.
Onze eerste taak was het zoeken van een huurfiets voor Els, de
sympathieke kersverse vriendin van Daniek. Na eerst vruchteloos
gewacht te hebben bij een zaak aan Canal de l'Ourcq, vonden we een
fietsenzaak in de schaduw van Montmartre, die wel open was.
Daarna kon het sightseeën beginnen. Langs de Opéra en La Madeleine
naar de Place de la Concorde en de Champs Elysées. En kijk: er was
niet alleen heel weinig verkeer op de onderste helft; de bovenste
helft was gewoon helemaal verkeersvrij gemaakt. Enkel voetgangers en
fietsers mochten door. En zo konden we kriskras over de laan struinen
of uitgebreid foto's maken midden op de anders drukke verkeersas. Aux
Champs Elysées...
Daarna bergaf naar de Pont d'Alma. Aan het monument voor Lady Di
hadden we ook een uitstekend zicht op de eindeloze massa
marathonlopers die onder ons door defileerden.
Dan verder naar de Eiffeltoren, Hotel des Invalides, Louvre en Notre
Dame. Fietsen in Parijs is geweldig, zeker op zo'n unieke stralende
lentezondag. Het was prachtig geweest onze fietstocht naar Parijs,
alleen zit het venijn soms in de staart.
We wisten dat tien fietsen op de Thalys wel eens voor problemen zouden
kunnen zorgen. Alle alternatieven hadden we bekeken, maar die waren er
eigenlijk niet.
Daarom waren we RUIM op tijd in Gare Du Nord. Maar niemand kon of
wilde tot twintig minuten voor vertrek zeggen, waar onze Thalys zou
vertrekken. Toen we dat wel te weten kwamen gingen we meteen aan de
chef de train vragen hoe we de fietsen best zouden meenemen. Maar die
weigerde kortaf. Alleen plooifietsen mochten mee volgens het kordate
mannetje. En toen we aanvoerden dat er vooraan en achteraan een leeg
bagagecompartiment was, wilde hij ons nog altijd niet toelaten.
Intussen tikte de klok genadeloos in ons nadeel.
Één alternatief was dat bijna iedereen met trein en bagage naar huis
reed en dat er twee een bestelwagen zouden huren en de fietsen
thuisbrengen. Maar wat zou dat kosten? En dan moest nog iemand die
bestelwagen ook terugbrengen...
Een andere optie werd met succes toegepast door de Stanne: gebaren van
krommenaas. Doodnormaal met de fietsen instappen en geen woord Frans
willen begrijpen. Of eventueel een boete betalen. Dat lukte voor
Stanne, Pascale, Cas, Els en Daniek.
De overigen stonden nog altijd vruchteloos te wachten. Twee minuten
vóór het vertrek werd de bagage al aan boord geworpen. We zouden wel
zien. Om klokslag 18u25, het uur van vertrek, kwam Luk hevig
gesticulerend teruggelopen. Hij had eerst nog eens geprobeerd de chef
de train te overtuigen en toen die bleef weigeren had hij zich tot de
overste van die man gewend en gedreigd met een diplomatiek incident.
En dat deed het 'em.
Wat daarna volgde zullen we niet snel vergeten. Honderden passagiers
van de Thalys zagen een paar gekken in een razend tempo met fietsen
naar de achterkant van de trein hollen om ze een minuutje later nog
sneller te zien terugspurten. Menige atletiekrecords zijn op dat
moment op perron 8 gesneuveld. Ondermeer dat van 100 meter spurten met
de fiets aan de hand.
En zo weten we de volgende maanden en jaren waarover we nog eens een
boompje kunnen opzetten. 450 kilometer langs een mooie route, vier
dagen met een stralende zon, grotendeels met de wind in de rug, zonder
grote ongelukken en met een bewogen dag in Parijs. Het is leuk geweest
vrienden.

Met één arm

Zaterdag 11 april
Orrouy - Parijs: 90 km
Met enige spijt vertrokken we in de chambre d'hôte in Orrouy, maar ook
in de wetenschap dat we bijna in Parijs waren. De zwaarste hellingen
waren achter de rug en ook vandaag zat het weer ons wonderwel mee:
volop zon en noordoostenwind. Windaf dus en dat scheelt een slok op
een borrel.
In feite was de tocht zelf vrij probleemloos. Het grootste nieuws
kwam uit Rusland waar het vliegtuig met de Poolse president was
neergestort. Anonieme bron: "Goeie zaak. Die mens heeft Europa al veel
geld gekost."
Wat ook veel geld gekost moet hebben was de Abdij van Chaalis. Leuk
optrekje op een flinke lap grond met ondermeer een romantische ruïne,
een mooie Gotische kapel uit 13de eeuw, een rozentuin en wat
kunstwerken verzameld door een rijke dame die last had om iets weg te
gooien.
Daarna het zoveelste bos en een paternoster van kleine dorpjes op een
steenworp van Parijs. En zo kwamen we aan het Canal de l'Ourcq, dat we
tot in het centrum van Parijs zouden volgen. Alleen was het een
prachtige lentedag en waren vele Parisiens ook naar het Canal de
l'Ourcq afgezakt om er te wandelen, joggen, skaten, fietsen of gewoon
voor onze wielen te lopen.
Vlak voor onze bestemming gebeurden er toch nog paar curieuze bijna
accidentjes. Aan een brug viel Cas gewoon om in super slow motion,
voeten nog altijd in de klikpedalen. En in La Villette bleef
ondergetekende met z'n helm hangen in een tak van een plataan. De boom
weigerde om ons te volgen en mijn fiets weigerde om meteen te stoppen,
hetgeen leidde tot een bizarre en wat ongemakkelijke houding voor mijn
hoofd.
Maar we hebben het dus allemaal gehaald. 450 km fietsen of meer. Cas
met vallen en opstaan en onverslijtbaar op de hellingen. Pascale soms
achteraan, maar vaak ook vóór de groep uit (zolang het vat niet af
was) en altijd in de eerste gelederen als er foto's werden genomen. De
Stanne steunend waar nodig en gepakt en gezakt als een muilezeltje.
Anit met die historische 10de april voor eeuwig in gedachten. Luk met
nieuw achterwiel en oude billen, maar onvoorspelbaar sterk. Kristien
die nog altijd de ongekroonde Queen of The Molshoop is, maar
probleemloos en sterk begint te klimmen. Daniek die altijd in is voor
een kleine competitie. Else onverstoorbaar als ze haar legt en haar
armen door haar vlinderstuur vlecht. Maar de strafste van al is toch
wel Erwin die zonder voorbereiding aan zo'n tocht begint en die dan
nog op karakter en met één hand uitrijdt. Hoed af!

Wielbreuk

Vrijdag 10 april
Laon - Orrouy : 91 km
't Was behoorlijk fris vanmorgen daar in de buurt van Laon, maar de
hemel beloofde een schitterende dag. En hoe kan je de ochtendkou beter
bestrijden dan met een flinke helling? Na nog geen vijftien km, boven
na Suzy, was iedereen opgewarmd en werden de eerste windstoppers
weggeborgen.
Wat verder bezochten we de abdij van Prémontré, de wieg van de
Norbertijnen als het ware. "Mannen, beseffen jullie dat dat hier wel
een historische plaats is? (Luk)" Mooie abdij inderdaad, gelegen in
valleitje omzoomd door eindeloze beukenbossen. De abdij is sinds de
revolutie zowat van alles geweest: van een salpeterfabriek, over een
glasfabriek (hier ontstond Saint Gobain) en een weeshuis tot een
psychiatrische kliniek. Mooi maar tegelijk ook wat somber dus.
Een helling en een beukenbos verder gingen we uitgebreid een terrasje
doen in Coucy le Chateau d'Auffrique, een ommuurd stadje met een
kasteelruïne. Zalig beentjes strekken op zonovergoten terras. Korte
mouwtjes en zonnebrillen. Later op de dag ook zonnebrand natuurlijk.
Daarna af en toe nog een flinke kuitenbijter, maar vooral toch lange
stukken waar we tegen om en bij de 30 km/u door het landschap schoven
tot... er vanachter in de gelederen op een hellinkje wat knapte. "hé
man, dat was een ongelooflijke knal", zei Luk tegen zichzelf, tegen
Anit en later op de avond tegen de andere leden van de groep. "Omdat
we die band net hadden opgepompt, dacht ik natuurlijk daaraan. Maar
geen nood. Ik ben een grote jongen ik kan dat. Maar toen... toen lieve
help. Hier hebben we een klein probleem", dacht Luk. Dat was ook wel
de opinie van de bijgesnelde maten. Erwin: "Hier moet ik wel eens
efkes ingrijpen." Concreet was Luk door zijn velg gegaan. Omdat hij
constant moest remmen om te voorkomen dat hij de groep los reed, was
zijn achterwiel volledig doorgesleten. Een helling - want ook bergop
moest Luk de remmen dichtknijpen - was er te veel aan. De remblokjes
hadden een stuk van de velg losgerukt en de band was met een flinke
knal ontploft.
Een normaal mens zou denken dat zoiets meteen een perte
totale betekent, maar zo snel geeft Erwin zich niet gewonnen. Met veel
vernuft, koord en grijze tape plakte hij wat nog restte van de band
vast aan het skelet van het wiel en bolde daarme 10 kilometer terug
naar een fietsenmaker in Vic sur Aisne. Die man wist niet wat daar
kwam aangewaggeld en in de overtuiging dat het allemaal snel moest
gaan, want Parijs-Roubaix zou overmorgen van start gaan, maakte hij
van het vehikel weer een fiets. Allez, kortom een verhaal zoals je wel
eens leest over de Tour in het interbellum, maar nu wel echt gebeurd.
Geen woord van wat er hier staat is gelogen. En zo konden Luk en zijn
maten na een uurtje de verstopte bagage weer oppikken en met een
rotvaart naar Pierrefonds rijden, waar ondergetekende de vrouwen
gezelschap hield op weer eens een zonnig terrasje aan de voet van het
sprookjeskasteel. Apropos in de kelders van dat kasteel hadden we
Agnes Sorel ontmoet. Die bestaat dus echt, of bestond echt. Of ze ook
die soep heeft uitgevonden, konden we niet meer vragen want ze was al
behoorlijk koud.
En dan was er nog dat historisch moment, zoals Anit dat 's avonds met
een zekere trots, met wat rode wijn, maar vooral ook met een hervonden
stem aankondigde: "Mannen (want dat zeggen vrouwen altijd, zelfs al
zijn er alleen vrouwen in de buurt), mannen, ik ben vandaag voor het
eerst samen bovengekomen met Else en Kristien." Wat natuurlijk
voldoende reden was om het glas nog eens te heffen...

Van druilregen tot zadelpijn

Donderdag 8 april
Pesche- Laon : 101 km, jawel 101
Ochtendstond heeft een beergeur in de mond. Neen, echt niet om mee te
lachen, zeker niet als je probeert in dat kamertje je tanden te
poetsen. Over oud brood bij het ontbijt kan blijkbaar gediscussieerd
worden. Persoonlijk kan ik dat niet waarderen, maar anderen zien
daarin een teken dat het echt brood was. Whatever. Le Relais Du
Marronnier is toch niet echt een aanrader.
Erger nog wachtte ons buiten. Geen buien, maar onvervalste regen,
druilregen, motregen... Nat word je er in ieder geval van, was de
enige droge opmerking van de ochtend, van Else overigens. En dus wij
met frisse tegenzin - met de nadruk op fris - langs de abdij van
Scroumont, waar we zelfs geen tijd hadden voor een noveentje.
Langs een vergeten hoekje van ons koninkrijk Frankrijk binnengeglipt
om wat verder boven al rillend uit te hijgen. De Mona Lisa-smile van
Anit op de foto is slechts schone schijn. De flapperende handjes van de Stanne op de achtergrond spreken boekdelen. Koud was het, verdomd koud met die
noorderwind en die druilerige regen.
Na een tijd kon ik nog met moeite schakelen of drinken uit mijn
drinkbus. Plezant dat dat is zo'n fietsvakantie. Wie had daar een dure
eed gezworen om alleen nog ten zuiden van Lyon te fietsen?
In het eerste café zouden we een koffie gaan drinken, hadden we ons
voorgenomen. Maar fietsers weest gewaarschuwd: tussen de Belgische
grens en Laon (80km verder) is er geen enkel café! Je vraagt je toch
wel af wat die Fransen daar zoal doen in de Thierache. Overigens een
mooie streek.
Apropos, ergens in een paar van die godvergeten valleitjes maakten we
ook een primeur mee: een lekke band voor Else (du jamais vu) en voor
Pascale. En Cas dan?, vraagt u zich af. Niks speciaals? Nee, ik moet u
teleurstellen. Cas reed voorbeeldig. Altijd als eerste boven en altijd
klaar voor een vettige mop.
Ondanks de wind die toch wel in ons voordeel blies, gingen na 80 km de kaarsjes stilletjesaan uit. Opmerkingen, niet van enige onderdrukte bitsigheid
gespeend, zoals "wa minder jah", "een tandje kleinder joh" of "doet er
is wattaf jah", waren niet van de lucht. En kijk, da's nu het voordeel
van wat ouder worden: je hoort niet meer zo goed en iedereen lijkt dat
te accepteren. 'k Had het verdorie drie jaar geleden eens moeten
proberen. Met één compagnon had ik wel degelijk heel erg te doen: met
Luk. Je zag hem na iedere korte stop zijn billen pijnlijk over dat
zadel draperen en kon dan niet anders dan medelijden hebben. Poepcrème
heeft blijkbaar toch ook z'n beperkingen.
101 kilometer hadden we op de teller toen we bij ons hotelletje
aankwamen. Op de gezichten las je moeiteloos de terechte trots. Dat
zijn we dan ook uitgebreid gaan vieren in het historische hart van
Laon. En voor wie denkt dat wij een stelletje cultuurbarbaren zijn,
wil ik toch nog even meegeven dat Laon een tijdje de hoofdstad was van
het embryonale Frankrijk, dat de kathedraal van 1155 één van de
eerste en mooiste voorbeelden is van gotiek en als voorbeeld heeft
gediend voor ondermeer de kathedraal van Reims, en dat die entrecôte
met die rode wijn niet beter kon zijn. 't Moeten niet altijd balletjes
in tomatensaus zijn.

Van poepcrème en zelfgemaakte choco

Woensdag 7 april
Namen - Pesche : 84 km
Niet meer die blauwe hemel vanmorgen om ons te verwelkomen, maar zwaar
bewolkt was het ook nog niet. Er stond wel een wat schrale wind die
het niet echt aangenaam maakte.
Tot Dinant volgden we het jaagpad op de linkeroever van de Maas. Aan
de ene kant de majestueuze stroom. Aan de andere kant prachtige oude
villa's langs de waterkant. Toch in Wépion en omgeving. Voor wanneer
we met Euromillions winnen... Alleen de Ravel zelf viel wat tegen.
Flink wat kilometers kasseien waren ons lot.
In Dinant onder de citadel een eerste cafeïnestop. Daarna verder
stroomopwaarts. In de buurt van Hastière was het hoogtijd voor Luk om
z'n billen nog eens netjes over zijn zadel te leggen en ampel
gebruik te maken van poepcrème. Het heilzame effect ervan tegen
zadelpijn - iets wat alleen fietsers en wielrenners kunnen smaken - valt niet te ontkennen. Al gaat natuurlijk niet iedereen zover om de crème niet alleen tussen de billen, maar ook tussen de boterham te smeren.

En zo zit de ene met zadelpijn en de andere met een hartje dat net
iets te enthousiast begint te popelen. Maar dokters vindt mijn
vrouwtje maar onbetrouwbare sujetten. Een kwartiertje liggen is
volgens haar even goed.
En hoe zit het intussen met Cas? Want daar heeft u vandaag nog niks
over gelezen. Wel hij heeft geheel onverwacht een nieuwe hobby
ontdekt: paaldansen. De omstrengeling was zo intens dat de toegesnelde
compagnons een kwartier hebben moeten zwoegen om het verkeerspaaltje
te bevrijden. Bij nader toezien bleek het paaltje er met de schrik
vanaf te komen. Op de volledige diagnose bij Cas is het nog wachten
tot het eind van de week.
Tijd om te bekomen bij een uitgebreide picknick, met salami, kaas
en... zelfgemaakte choco. De choco van Else is al jaren een geweldige
hit. Nadeel is blijkbaar dat dit bijval geen maanden goed blijft, maar
de kans dat de pot Parijs haalt, lijkt nihil. De houdbaarheidsdatum
zullen we dus wel nooit bereiken.
Terug naar onze trip nu, als een treintje langs de Ravel door de
Condroz naar Mariembourg. Daar het stoomtreinenmuseum bezocht én het
enige café op het marktplein dat we nog niet kenden. En omdat we
intussen weer 70 km zuidelijker zaten, ruilden we de Ciney voor een
Chimay. Een beetje overmoedig misschien want er wachtten ons nog wat
pittige hellingen. In de namiddag was het kwik op kousevoeten naar
17 graden geslopen, wat het gerstenat nog beter deed smaken.
Een paar kilometer verder in Boussu-en-Fagne een kasteel gezien om U
tegen te zeggen. Bij gelegenheid toch eens opzoeken van wie het is,
voor het geval we de aandrang zouden voelen om het over te kopen.
En daarna de laatste hellingen naar le Relais Du Marronnier in Pesche.
Paardenvolk, volgens K10. Voor 't avondeten balletjes (eigenlijk forse
ballen) in tomatensaus. 't wordt een traditie.

Van een paar klikpedalen en de zon in twee glazen Ciney

Dinsdag 6 april
Keerbergen - Namen : 84 km
Behoorlijk fris was het nog toen we even over de klok van negen gepakt
en gezakt samentroepten in de Klein Appelstraat. Op het appel : Erwin
en Else in fonkelnieuw gesponsorde outfit, Luk en Anit beiden
worstelend met het begin of eind van een soortement keelontsteking,
Stanne met smile van oor tot oor, Pascale hevig om meteen aan de kop
te sleuren, Cas met fonkelnieuwe klikpedalen (maar daarover straks
meer), Daniek zonder Els (tot gisteren was dat nog heel normaal),
Kristien al wat opgesmeten maar nog lang niet zo veel als 's avonds en
ondergetekende met veel goesting. De foto zegt het allemaal.
Klikpedalen zijn een fantstische uitvinding. Ze voorkomen dat je van
je fiets wordt geblazen of dat je fiets in volle spurt niet meer wil
volgen. Fietser en fiets worden aan elkaar vastgeklikt en dat loopt
allemaal goed tot je stilstaat. Een fiets die stilstaat heeft namelijk
de gewoonte om te vallen, desnoods met fietser en al. En zo gebeurde
aan de brug van Tildonk, na nog geen tien kilometer. Ondergetekende
remde om in te voegen tussen wat auto's. De Stanne had dat niet tijdig
gezien, ramde me vanachter en sloeg daarna opzij. Cas had het ook niet
in de smiezen en ging met pedalen en al ook tegen het asfalt. De
averij viel nogal mee. Stanne met een gebogen remhendel en Cas met een
gat in de broek en een klein gaatje in de knie.
In Meldert volgde de tweede aflevering. Iedereen stopte bovenaan de
helling. Cas stopte ook, maar viel dan in slow motion weer op z'n zij.
"Ik dacht: toch niet opnieuw.", zei hij later. Tot zover de accidenten.
Na een blitsbezoek langs het internaat van Daniek, en Paul D'Hoore en
Eugene De Berode, ( ook bekend als een superstreng internaat op VT4)
denderden we Hoegaarden binnen voor een koffiestop in Den Venetiaen.
Maar 't café was dicht en dus bolden we maar rustig door naar Jodoigne
voor wat cafeïne. Daarna langs de Ravel in korte mouwen en korte
broek, als tien zomerzotten naar Eghezée. Als ze me ooit vragen wat
het mooiste fietspad van 't land is, kies ik ongetwijfeld voor deze
Ravel. De mooi blauwe hemel en de zachte temperatuur maakten het nog
aangenamer.
Rond kwart over drie waren op onze bestemming en een half uurtje later
hadden ze aan de receptie ook onze reservering teruggevonden. "C'était
question d'un zéro monsieur." Whatever.
Rond vier uur dan te voet flanerend langs de boorden van de Maas naar
de Marché aux Légumes in Namen. Gezellig pleintje vol mensen met
één idee: even genieten. Meer moet dat niet zijn. Weinige dingen
smaken zo fris als de voorjaarszon in een bruine Ciney of twee.