Pesche- Laon : 101 km, jawel 101
Ochtendstond heeft een beergeur in de mond. Neen, echt niet om mee te
lachen, zeker niet als je probeert in dat kamertje je tanden te
poetsen. Over oud brood bij het ontbijt kan blijkbaar gediscussieerd
worden. Persoonlijk kan ik dat niet waarderen, maar anderen zien
daarin een teken dat het echt brood was. Whatever. Le Relais Du
Marronnier is toch niet echt een aanrader.
Erger nog wachtte ons buiten. Geen buien, maar onvervalste regen,
druilregen, motregen... Nat word je er in ieder geval van, was de
enige droge opmerking van de ochtend, van Else overigens. En dus wij
met frisse tegenzin - met de nadruk op fris - langs de abdij van
Scroumont, waar we zelfs geen tijd hadden voor een noveentje.
Langs een vergeten hoekje van ons koninkrijk Frankrijk binnengeglipt
om wat verder boven al rillend uit te hijgen. De Mona Lisa-smile van
Anit op de foto is slechts schone schijn. De flapperende handjes van de Stanne op de achtergrond spreken boekdelen. Koud was het, verdomd koud met die
noorderwind en die druilerige regen.
Na een tijd kon ik nog met moeite schakelen of drinken uit mijn
drinkbus. Plezant dat dat is zo'n fietsvakantie. Wie had daar een dure
eed gezworen om alleen nog ten zuiden van Lyon te fietsen?
In het eerste café zouden we een koffie gaan drinken, hadden we ons
voorgenomen. Maar fietsers weest gewaarschuwd: tussen de Belgische
grens en Laon (80km verder) is er geen enkel café! Je vraagt je toch
wel af wat die Fransen daar zoal doen in de Thierache. Overigens een
mooie streek.
Apropos, ergens in een paar van die godvergeten valleitjes maakten we
ook een primeur mee: een lekke band voor Else (du jamais vu) en voor
Pascale. En Cas dan?, vraagt u zich af. Niks speciaals? Nee, ik moet u
teleurstellen. Cas reed voorbeeldig. Altijd als eerste boven en altijd
klaar voor een vettige mop.
Ondanks de wind die toch wel in ons voordeel blies, gingen na 80 km de kaarsjes stilletjesaan uit. Opmerkingen, niet van enige onderdrukte bitsigheid
gespeend, zoals "wa minder jah", "een tandje kleinder joh" of "doet er
is wattaf jah", waren niet van de lucht. En kijk, da's nu het voordeel
van wat ouder worden: je hoort niet meer zo goed en iedereen lijkt dat
te accepteren. 'k Had het verdorie drie jaar geleden eens moeten
proberen. Met één compagnon had ik wel degelijk heel erg te doen: met
Luk. Je zag hem na iedere korte stop zijn billen pijnlijk over dat
zadel draperen en kon dan niet anders dan medelijden hebben. Poepcrème
heeft blijkbaar toch ook z'n beperkingen.
101 kilometer hadden we op de teller toen we bij ons hotelletje
aankwamen. Op de gezichten las je moeiteloos de terechte trots. Dat
zijn we dan ook uitgebreid gaan vieren in het historische hart van
Laon. En voor wie denkt dat wij een stelletje cultuurbarbaren zijn,
wil ik toch nog even meegeven dat Laon een tijdje de hoofdstad was van
het embryonale Frankrijk, dat de kathedraal van 1155 één van de
eerste en mooiste voorbeelden is van gotiek en als voorbeeld heeft
gediend voor ondermeer de kathedraal van Reims, en dat die entrecôte
met die rode wijn niet beter kon zijn. 't Moeten niet altijd balletjes
in tomatensaus zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten