Zaterdagmorgen 7u. Een schuchtere blik door het raam toont hoogzwangere regenwolken tussen de rotsen boven Saint Michel de Maurienne. Voorlopig regent het niet. Meer zelfs: ook het verschikkelijke onweer is gestopt. (900 kilometer in de wagen met Luc hebben ons voldoende overtuigd dat de jongen het ongeluk echt wel aantrekt.) We steken alles wat we krijgen als ontbijt (stokbrood met confituur en mini-croissants) achter de kiezen en nemen de fietsen. Net op dat moment begint het te regenen.
In de regen dan maar de brug over in Saint Michel de Maurienne. Col du Télégraphe: 12 km. "Miljaar" en ik dacht dat die maar 7 km was. Maar de col begint leuk en ik vind snel mijn tempo: 9 km/u. Twee kilometer verder klaagt Luc al over zijn zadel dat te laag zou staan en ik ben doorweekt. Langs buiten van de regen en langs binnen van het zweet. De weg slingert zich door de bossen omhoog. "Spaar je energie voor de Galibier", heb ik als goede raad op een website gelezen en dus blijf ik spaarzaam trappen. Nu eens is Luc twintig meter achter, dan weer twintig meter vóór. Daniek heeft zich stevig aan kop genesteld. Maar goed, al bij al blijven we constant op enkele meters van elkaar. En zo bereiken we de top. Eerste mentaal streepje.
Wat extra slokken drank, een banaan en koekje en daarna de Télégraphe af naar Valloire. Luc nu stevig op kop. Ik achterin terwijl ik constant probeer niet van mijn fiets te bibberen van de kou. Ik begin al voor een longontsteking te vrezen.
In Valloire gaat het terug bergop en krijgen we even het gezelschap van een Nederlandse wielertoerist die daar noodgedwongen heeft moeten overnachten. Lang duurt dat gezelschap niet, want de man fietste ons te traag. Luc heeft het ook lastig en nog vóór we Valloire uitrijden ben ik hem uit het oog verloren. Daarna een stukje vals plat en het tempo dat stijgt tot 20. Weer wat steiler. Intussen is het volledig droog en op de toppen vallen wat schuchtere zonnestralen. Jasje uit en meteen weer verder. Nog altijd gaat het prima. In Plan Lachat gaat het plots veel steiler. Daniek heeft meteen 10... 20 meter voorsprong. Drie bochten verder stapt hij af. Ontploft.
Ik diesel verder. Lastige stukken wisselen af met mindere. Een prachtige omgeving: Alpenweiden omringd met scherpe pieken. Echt wel hooggebergte hier.
Een beetje verder staat een bordje: Col du Galibier 2 km. In de verte zie ik de top. No way! Dit is een stuk verder. Effectief die 2 km is tot aan de tunnel, waar de Ronde passeert. Ik moet nog ruim een kilometer hoger. Nu dik boven de 10%. Wat later ben ik boven: 2656 meter. Niks moe, niks buiten adem. Het ging goed. Prachtig uitzicht ook.
Een hele poos later (half uur?) krijg ik Daniek als geel stipje op het asfalt in de gaten. Kort daarachter Luc.
We hebben het allemaal gehaald. Tweede streepje.
Fleeze aan, windjack aan, handschoenen aan en in een rotvaart naar beneden. Luc dan toch. Ik bengel achteraan als de voorzichtigste daler. Rond twee uur staan we weer waar we vertrokken zijn. Goed zot!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten