generale repetitie

De laatste kans om nog eens te testen of we er klaar voor zijn. Op post was de oude garde: onverwoestbare Bert, de immer alerte Else, haar halve trouwboek Erwin, die we hier beter zouden beschrijven als het medisch mirakel van Beerzel, directrice Anit om alles in goede banen te leiden, Luk die een paar dagen lang de regering niet moest redden, Kristien, onze spring-in-'tveld en ondergetekende Wim. We zouden nog eens het driehoekje fietsen: Zaventem-Klein Willebroek-Keerbergen. Tot Zaventem flink wind tegen of beter een flinke wind tegen. Luk had eerst geprobeerd om mee kop te trekken, maar de wind maakte daar snel een einde aan. Daarna een fris herstellende Erwin en toen de wind ook hem begon parten te spelen, kwam Bert mee vooraan. Tegen een 20 km/u ging het van Nossegem naar Zaventem. Na de drie koplopers gaapte er een gat van honderd meter met op kop bij de dames Else in haar typische stijl: plat voorover met de armen vervlochten in haar vlinderstuur. Daarachter Kristien met wiegende schouders (oei, slecht teken); Anit hevig stoempend op en neer en Luk met de te grote molen. Toch hadden we bij het eerste keerpunt nog een gemiddelde van 22. Daar gingen we iets aan doen, bekokstoofde ik met Bert. Het einddoel zou 24 zijn, maar dat hielden we wijselijk voor ons. Intussen was het weer meer dan dreigend geworden. Aan Verbrande Brug begon het te regenen. Dus wij regenjasjes aan, alleen maar om ze vijf kilometer verder weer uit te trekken omdat de zon volop scheen. Tien km verder, weer een dreigende regenbui. Maar deze keer hadden we ons voorgenomen wat harder te trappen zodat we nog droog in Klein-Willebroek zouden geraken. En dat lukte op de valreep. Terwijl we binnen onze koffie opdronken, deed het buiten een flinke stortbui. Daarna met de wind voor het eerst in het voordeel verder. Gemiddeld zaten we al aan 23,4. Voorbij Heffen een lekke band. Vakkundig hersteld in geen tijd door Erwin onder de even vakkundige leiding van Luk. In Boortmeerbeek weer de regenjasjes voor niks aangetrokken. Daarna begonnen er toch wel duidelijke tekenen van sleet op de groep te zitten. Je merkte dat vooral na een bocht of een kruispunt. Normaal ga je dan 20 meter recht op de trappers om het tempo terug op niveau te krijgen. Maar net dat was er bij Anit, Luk, Else en ja ook bij Erwin te veel aan. Al moet gezegd dat het straffe kost is wat Erwin hier zo diep in de finale nog liet zien. Wat wel nog lukte was heel geleidelijk terug optrekken tot 26. Laatste kilometertje nog eens wat doorgeduwd en zo eindigden we onze 85 km toch nog met een gemiddelde van 23,9. De conditie is goed genoeg. Het gezelschap is nog beter en het weer zal moeilijk slechter kunnen. Dat wordt dus genieten.