Verschijning

Zoals algemeen bekend kan het gebruik van alcohol vóór grote inspanningen hallucinaties veroorzaken. Maar ook het niet gebruiken van alcohol kan deze effecten hebben. De dag was nochtans heel normaal begonnen. Aan de start Else, Bert, Maxim, Luk, Anit, Kristien en Wim en in Haacht ook nog de Stanne. Het was een volledig normale zondag met wat gezeur over de kilometers en dat we toch zover niet zouden gaan rijden en dat we op tijd thuis moesten zijn en dat de eksterogen weer opspeelden. Allez, al die dingen die je gewoon moet laten zeggen en voor de rest negeren. En dus bolden we voorzichtig (tegen zo'n 24) tegen de wind langs Wespelaar en Tildonk naar Winksele alwaar de vertrouwde Sigaar ons opwachtte. Het blijft een leuke helling. Niet te kort en niet te moeilijk. Goed om een klimcadans te vinden. Daarna probleemloos verder achter Gasthuisberg naar Egenhoven en dan over het plateau tussen de akkers naar Leefdaal, waar we even moesten wachten op Marc VdWeyer, onze special guest star. Blinkend koersfietske, hartslagmeter. Marc weet wat goed is. Wat extra lucht in de banden van Luk en daar ging het tweetal. Meteen de beuk erin. In Neerijse toch een hergroepering en dan het heuveltje bij het buitenrijden waar Marc meteen plankgas gaf en de Stanne wilde laten weten dat hij ook kon klimmen. Allez bon. Nog altijd alles normaal. Verder langs St.Agatha Rode. En dan de lange helling langs Ottenburg. Marc zou ons eens een poepje laten ruiken, stelletje ongeregelde zondagsrijders dat we zijn. Dus meteen tegen 27. Leek me leuk om zo lang mogelijk het wiel te houden. Bert had net dezelfde ingeving. Halverwege gaat het wat steiler en ging het bij Marc ook meteen wat lastiger. We hebben nochtans niet overdreven, maar een paar minuten later was van Marc geen spoor meer. Net voor het binnenrijden van Ottenburg kwam de Stanne nog aansluiten. Leuke helling. Al waren er wel wat verschillen. Iedereen leek het goed te verteren. Marc kende de streek hier als z'n broekzak en ging dan ook in een rotvaart bergaf. Voorbij Terlanen links omhoog de Smeysberg op. Marc opnieuw dapper op kop. Op dit nijdig stukje zou hij ons eens te pletter rijden. Maar helaas voor Marc. Eerst legde Stanne hem aan banden en daarna ging ikzelf er nog eens fluks over. Derde bedrijf bij het binnenrijden van Duisburg, een rustige helling van zo'n 500m. Marc op de grote plateau voorbij. 50 m voorsprong en dan stond hij stil. Deze keer ter plekke gelaten door Maxim, Bert en mezelf. Tja, hier gaan we nog een tijdje over kunnen nakaarten... In den Congo een korte tussenstop. En omdat de pintjes hier maar 90 cent kosten, kon ik er niet afblijven. Intussen zat Kristien op hete kolen, want over een uurtje moesten we thuis zijn. Geen probleem, dan rijden we gewoon 30. Helaas wilde het niet zo meteen mee. Vooral Anit kreeg het wat lastig. Boven in Moorsel vroeg ik of Luk en Anit de weg kenden, want ik moest op tijd thuis zijn en zou nu wel tegen 30 rijden. En kijk: een eerste wonder geschiedde. Van Moorsel tot thuis is het tempo zo goed als nergens onder 30 gezakt, mét Luk en Anit vrolijk peddelend in de groep. Waar een wil is, is een weg. Bij Kampenhout Sas begon de groep toch wat te verbrokkelen. Luk en Anit zag ik niet meer en Else zei dat we niet moesten wachten op haar, want dat ze niet meer tegen 38 zou rijden. We hadden helemaal niet tegen 38 gereden, hoogstens 35. En dus verder tegen zo'n 30-35 naar Haacht. De Stanne gedropt en over de oude Hansbrug naar Keerbergen. En toen gebeurde er iets vreemds. Zoiets waarbij je denkt: dit kan niet; ik hallucineer. Het is van die pint. In den Congo doen ze stiekem iets in de koffie. Whatever. Zo'n tweehonderd meter vóór ons in de Fazantendreef reed een fietser in een fel oranje shirt met een oranje helm. ("Mijn vrouw heeft een shirtje gekocht dat past bij haar helm", had Erwin gisteren nog gezegd) Op dat moment lijken hersenen heel traag te werken: 1) we hadden constant 30+ gereden 2) Else had afgehaakt bij Kampenhout-Sas wegens erdoor zitten 3) voor zover mij bekend, bezit ze niet de gave van de bilocatie of heeft ze geen tweelingzus 4) ze heeft ook geen elektrisch motortje 5) een lift krijgen op zo'n korte termijn was vrijwel uitgesloten... Een fata morgana? Een mirakel? (we waren in ieder geval op nauwelijks een kilometer van het geboortehuis van Pater Damiaan en die grootste Belg heeft al meer mirakels verricht) Wij ons dus maar uitsloven en daar vlak vóór ons reed wel degelijk Else Van Looy. Ik heb me op dat moment in ieder geval voorgenomen om niet meer te drinken zolang ik fiets. Gelukkig was er een logische uitleg. Ze was gewoon door Haacht centrum gereden en dat gaat dus duidelijk sneller. Oef, het lag dus niet aan de alcohol. 83 kilometer hebben we vanmorgen afgemaald en dat tegen 23.8 gemiddeld op mijn teller. Leuk!