Drie zotten op ne vlo, deel 2

6u30, Le Bourg d'Oisans. Het regent buiten. Een uurtje later pakken we onze fietsen en kijk: het stopt met regenen. Het plan: Alpe d'Huez op en af en vóór 11u vertrekken, want dan moeten we uit de kamer. Alpe d'Huez begint, zoals bekend, fameus met zo'n 11%. Ik probeer 9 km/u aan te houden. Nog vóór de eerste bocht komt Luc ons zeggen dat dat het laatste is dat we van hem zouden zien. Eerste haarspeldbocht naar rechts. Er zijn er 21. Daniek vastgeschroefd aan mijn achterwiel. Bocht naar links. Een eerste kloofje. Aan de derde bocht had ik beloofd eens achterom te zullen kijken. Ik steek drie vingers in de lucht. Daniek kan het gebaar maar matig waarderen. Aan bocht vijf stop ik even om mijn regenjasje uit te trekken. Daniek is weer ontploft. Alleen verder dan maar. Toeval of niet: daarna wordt het even minder steil. Dan weer haarspeldbochten: 16...13...7... Op de weg is er flink gespoten en geverfd. "Geile wielen" (???), "Nog een tandje bij" (tja...), "Nu 14%" (grapje..?) Bijna alles in het Nederlands. De Alpe is een Hollandse berg. Voorbij Huez moet ik plots beuken tegen een koude bergwind. Ik weiger om weer m'n regenjasje aan te trekken en rijd gewoon in mijn fietsshirt verder. De laatste kilometer zit ik in het skistation. Ik kies bijna bij toeval de juiste weg en wat later sta ik aan de eindmeet op een breed stuk verse asfalt. De eindmeet is denkbeeldig. Het derde streepje dat ik zet ook. Alpe d'Huez is een naam op het palmares. Een naam die gekocht is met pakken geld in de Ronde van Frankrijk. De haarspeldbochten tussen de bomen zijn heel mooi, maar het skioord zelf is spuuglelijk. Er zijn mooier colletjes in de omgeving. Omdat het te koud is en omdat ik vrees dat ik de anderen nooit terugvind rijd ik ze tegemoet. Luc heeft een kwartiertje achterstand. Wat later vinden we ook Daniek die wat verdwaald is tussen de betonblokken. Een warme koffie en dan voorzichtig naar beneden, drie zotten op ne vlo. Drie streepjes en een onuitwisbare herinnering rijker.