Niet het reisdoel, maar de reis is het doel

Donderdag en vrijdag 14 en 15 augustus: Vrienden, het is mooi geweest. Ruim 1.600 kilometer heb ik genoten. Ik heb langs prachtige wegen gefietst: door de bossen van de Ardennen, lekker bollend over dat fietspad tussen Bastogne en Luxemburg, door het dal van de Sure, golvend door dat wijdse landschap ten oosten van Metz, heuvelend door de Elzas, langs de Rijnvallei in het noorden van Zwitserland, over lekker lopende fietspaden met de opdoemende Alpen net voorbij de Bodensee, over de winderige Splügenpas, langs het Como-meer met de zuiderse geuren, knallend op de heuvels vóór Bergamo... Ik heb genoten van de steden: van Luxemburg waar ik al zo vaak voorbij ben geraasd, van het verrassend aangename Straatsburg, van Bazel gezellig én imposant in die bocht van de Rijn, van Bérgamo en Brescia, van het romantische Verona met die opera van Carmen onder een sterrenhemel en van het enige Venetië. Maar ook zovele dorpjes en kleine steden zijn me bijgebleven: de middeleeuwse steegjes van Hoei, Wiltz met z'n boven- én benedenstad, Saverne aan de rand van de Elzas, Molsheim, Turckheim waar we net een dag te vroeg waren voor wijnfeest, Augusta Raurica met misschien niet zo'n enorme ruïnes maar met een schitterende ligging, Laufenburg waar de inwoners van Duitse en Zwitserse zijde stijlvol de tango dansten midden op de brug over de Rijn, Waldshut met dat aangename lange plein, Bischofszell, Arbon aan de Bodensee, Liechtenstein, het Alpendorpje Andeer waar de oude grote huizen kriskras leken neergeplant, Malpaga ten zuiden van Bergamo dat me erg deed denken aan Novecento, Palazzolo met die vreemde toren en meer banken dan huizen in een overigens gezellig klein centrum, het ommuurde Montagnana dat bijna doods lag te sudderen in de Po-vlakte... We hebben gezellige campings gehad, zoals die in Saverne, in Sitter of die in Baone, en aangename hotelletjes zoals in Lavacherie, Turckheim en Andeer. Het weer was ons gunstig gezind. We hebben wel wat buien gezien, maar dan toch meestal terwijl we op een terras zaten zoals in Hoegaarden, in Cielle, in Andeer of in Lido di Venezia) maar we hebben vooral veel zon gehad. Gepuft en gezweet hebben we. Wat me natuurlijk het beste is bijgebleven is het gezelschap. Iedere dag weer hebben we samen dingen beleefd, hebben we gevloekt en gelachen, gegeten (Flammenkuchen) en gedronken (Spumante!) tot we niet meer konden (en soms ook wel meer). Dat zijn herinneringen die bijblijven. Venetië was het reisdoel, maar vooral de weg naar Venetië was het doel. Een héél belangrijke nuance. De meesten van ons zijn intussen goed en wel terug. Tijd om te genieten en te dromen van een nieuwe tocht... Wim

Venezia!

Woensdag 13 augustus: Baone - Venetië: dag 19: 87 km. Na een nachtje Jungle Speed’en met twee Hollandse campinggirls vond ik het ontbijt om 8 uur ‘s morgens opnieuw veel te vroeg. Iedereen sprong echter met de glimlach uit te tent, want vandaag wachtte ons nog slechts een kleine 90 platte kilometers om ons doel te bereiken: aankomen in Venetië. Na gisteren een mooie 8 liter van de campingbazins huisgemaakte wijn door onze keelgaten te hebben gegoten gebeurde vandaag hetzelfde met haar brood en confituur. Na een afscheid van onze nieuwe vriendinnen stapten we voor de laatste keer op onze fietsen, richting Venetië. Het was alweer een warme Italiaanse dag, maar net als gisteren zorgde het vlakke landschap voor een tempo van 25-26 km/h en zonder veel moeite kwamen we bij het ochtendcafé waar we - naar ondertussen goede gewoonte - van de Italiaanse koffie genoten. Probleemloos ging het verder naar Chioggia voor een laatste afspraak met onze bezemwagen die - alweer naar intussen goede gewoonte - een mooi en schaduwrijk plaatsje had uitgezocht om ons een middagmaal te serveren. We zaten aan het water, want in dit stadje moesten we met onze fiets op een veerboot het water oversteken, naar Pellestrina. Tien kilometer fietsen later stonden we aan de andere kant van het eiland, waar we opnieuw een bootje opstapten, om naar Lido di Venezia te varen. Nog 15 kilometer trappen alvorens op de camping, net buiten Venetië maar aan het Venetiaanse water, aan te komen. Euforie, opluchting, blijdschap, vrolijkheid, feestvreugde, dolle pret. We hadden het met z’n allen veilig en wel gehaald. Stanne en Charlotte vergezelden ons de eerste vier dagen, vanaf donderdag (13 dagen geleden) kwamen Anit en Else er bij, twee dagen later waren er Jan, José, Cederic, Wout, Kristien en Simon nog bij. Deze laatsten fietsten bijna 900 kilometer, buiten Wout die zoveel hij kon meefietste, inclusief de zware Splügenpas. Else fietste ook nog eens de allereerste dag mee en komt zo aan ongeveer 1150 kilometer. Blijven er over: Luk, Wim, Free, Erwin, Daniek en Vincent, zij fietsten van in de Braambosweg 28c te Keerbergen het hele stuk tot in Venetië: 1658 km. Bij onze aankomst op de camping werden dan ook flessen Spumante gekraakt. Door acht landen reisden we, over de Splügenpas, in sneltreintempo over de vlaktes terwijl we zelfs nog het Europees parlement bezochten, door Luxemburg en de Franse Elzas, naar de opera in Verona, op campings, jeugdherbergen en hotels. We versleten menig binnenband. Daniek kraakte zijn spaken en Cederic brak zelfs zijn fietskader, maar het kon ons niet deren. We aten veel en goed, en we dronken nog beter. Wijn, bier, pizza’s en ijsjes. Overal waar we kwamen oogstten we verwondering en bewondering. Ten slotte moeten we nog Gilbert en Gladys bedankten, die ons gedurende de hele trip begeleidden met de wagen en onze bagage vervoerden, gingen winkelen en steeds klaar stonden met een uitgebreid middagmaal. Nu we zijn aangekomen rest ons slechts nog morgen om de stad Venetië te bezoeken en nog een laatste dag te genieten van het prachtige Italiaanse weer en eten. PS: onderstaande foto van mijn valies werd op aanvraag gepubliceerd Vincent

Alleraardigst

Dinsdag 12 augustus, dag 18. Verona-Baone: 85 km. Voor de meesten een heerlijke laatste nacht in de JH van Verona, maar helaas niet voor iedereen. Luk had vannacht geweldige last gehad van een overvliegende 747. "Nooit gedacht dat een mens zoveel decibels kon produceren", voegde hij er laconiek aan toe. Over welke reisgenoot Luk precies te klagen had, gaan we hier natuurlijk niet onthullen. Na een schamel ontbijt, en nadat iedereen zijn koffers had gepakt en zelfs Vincent zijn reiszak had dichtgeritst gekregen, vertrokken we met de fiets voor de voorlaatste keer en vertrok Jan met de volgwagen naar de Chinees... Voor meeneemijs. Het moet gezegd, Jan staat op wat luxe. Daarbij maakt het niet uit of hij op hotel gaat of op camping, met het vliegtuig of met de fiets. Een korte greep uit de uitrusting van Javapo: een voetpomp (zonder manometer), een compressor, een komfoor met 12-delig pannenset, een waterbed, een shaker waarmee hij me zo dadelijk café frappé gaat klaarmaken, een Amerikaanse koelkast mét ijsautomaat, een eetkamer voor 16 personen... Overigens is Jan hoegenaamd niet de enige die zich goed heeft laten gaan bij het pakken. Van de regel: 1 sportzak per man, heeft vrijwel niemand zich iets aangetrokken. Het is zo erg dat we iedere ochtend een half uur nodig hebben om de bagage in de volgwagen te stouwen. We ontsnappen maar net aan de Europese regelgeving op uitzonderlijk transport. Maar waar waren we gebleven? Ja, aan de start, juist. Verona reden we uit langs drukke wegen. Jawel, er zijn fietspaden in Italië, maar in feite is het veel gevaarlijker op die fietspaden dan op de gewone weg: de dingen staan bezaaid met allerlei obstakels; gaan constant op en neer; draaien en keren; wisselen geheel spontaan van zijde; kortom: veel slechter kan niet. Nadat we besloten hadden fietspaden te negeren volgden nog zo'n veertig kilometer plat door de saaie Po-vlakte: drukke weg, stomme maisvelden en lelijke huizen. Echt een omgeving waar je zo Borat tegen het lijf kan lopen. Tegen de middag raapten we een Nederlands meisje op, Jacqueline, en Jan (in een vorig leven nog Don Juan en intussen weer op de fiets) nodigde haar meteen uit voor het middageten. Op het moment van de ontmoeting draaide Radio Venezia van DJ Prince Simon het hele repertoire van Samson en Gert. Later ging dit trouwens over in een spontane polonaise. Gekke bende, moet die Nederlandse gedacht hebben. Jacqueline was twee weken geleden vertrokken uit Nijmegen. Helemaal alleen met een fiets bedolven onder stapels bagage was ze op weg naar Rome. Vorig jaar had ze Compostela gedaan. Straffe madam, die Jacqueline. Hopelijk komen we ze nog eens tegen op één of andere rondzwerving met de fiets. 's Middags aten we in Montagnana, een stadje (dorpje eigenlijk) dat nog volledig ommuurd is. Aardige straatjes waar ieder huis met een arcade welkome lommer biedt op dagen als deze. Na de lunch, ieder zijn weg. Jacqueline naar Bologna en wij onder de loden zon naar Este. Intussen was het namelijk weer ruim 35 graden. Else was in haar element. Plat op de fiets met de onderarmen door het vlinderstuur gevlochten, snelde ze op kop van ons treintje tegen 27-28 per uur naar Este. Daar was het hoog tijd om wat frisse drank te tanken. Heeeeerlijk. Dan de laatste vijf kilometer naar onze mini-camping bij Agriturismo Alba in de buurt van Baone. C miste wel de afslag, geconcentreerd als hij was op één van de laatste hellingen van onze trektocht. En zo lig ik hier nu aan een zwembad bij een mini-camping met vele leuke noorderburen. Zo dadelijk volgt als afsluiter weer een memorabele BBQ, deze keer met Spumante (op vraag van José). Allerleukst joh! Wim

Amore eterno

Maandag 11 augustus, Verona: 0 kilometer (rustdag) Voor een keertje eens niet om zeven uur uit de veren, maar net vóór negen uur. De kinderen trouwens pas tegen de noen. Vandaag zouden we Verona bezoeken. We begonnen aan het Castel San Pietro in de buurt van de jeugdherberg, met mooi uitzicht over de stad. Daarna ging het naar beneden en over de Ponte Pietra. Hier werd voor het eerst duidelijk dat Verona de stad is van de verliefden. Op verschillende plaatsen aan de brug hangen gesloten hangsloten met AMORE ETERNO. Het sleuteltje is door de stelletjes in de Adige gegooid. Een wondermooie stad in Verona met indrukwekkende en gezellige pleinen, zoals het Piazza dei Signori en het Piazza Erbe, goed voor een eerste koffiestop. Koffie én spumante in feite. (Nog altijd zonder pannenkoeken) Daarna langs het balkon van Julia. Veel mooier dan het balkon is de toegangspoort die letterlijk vol staat met grafitti van verliefde stelletjes. Later gewoon struinend verder straat in, straat uit, en natuurlijk ook wel ijsjes likkend, want we hebben nog 127 verschillende smaken die we allemaal willen proeven. En dan het wonder van de dag: Jan heeft drie mechaniciens zover gekregen om het fietsframe van Cedric te herstellen. De mannen waren zelfs zo onder de indruk van onze prestaties dat ze het gratis hebben gedaan. Met wat geluk houdt de fiets het nog twee dagen vol. Alles ziet er dus prima uit voor de laatste dagen. Wim

Carmen

Zondag 10 augustus: Brescia-Verona, dag 16, 88km Het zou een incidentrijke, snikhete dag worden. Nog vóór het vertrek viel de vierde lekke band waar te nemen bij het gezin Van Eylen. Iedereen in het gezin heeft nu al plat gereden en Luk wordt stilletjesaan een expert in het vervangen van banden. De volgende dertig kilometer was oersaai, rechtdoor langs eindeloze maisvelden. Het lijkt wel of alle Europese boeren dit jaar besloten hebben om mais te zaaien. Pas in de buurt van Desenzano werd het mooier en kregen we zicht op het Garda-meer. Na verschillende verschijningsvormen van koffie ging het lichtjes heuvelend verder. Op iedere helling een vastgelegd scenario met haantjesgedrag van C, Simon, Daniek en ondergetekende en achterin toenemende problemen bij Anit en Luk. Al wilde die laatste dat niet gezegd hebben, zeker niet door Vincent. Hetgeen voor een korte maar hevige sportieve strijd zorgde tussen vader en zoon. De afloop kunt u wel raden. In de buurt van San Martino sloeg het noodlot voor een tweede keer toe: kaderbreuk bij Cederic. Over en out, zou dat normaal betekenen, want het is niet aan te raden met een gebroken frame nog ver te rijden. Met een geïmproviseerde pendeldienst haalde Cederic toch nog de lunchplaats en na de lunch kon hij verder met de fiets van Wout, die de dag in de volgwagen doorbracht. Intussen waren we allemaal op de hoogte gebracht door Kristien van het verhaal van Carmen, want 's avonds zouden we naar de opera gaan. Door de hitte en over de heuveltjes ging het verder. Bij Anit ging definitief de kaars uit. Toch haalden we allemaal Verona en de jeugdherberg in de stad. Die ligt op een heuveltje en onze kamers liggen in een apart paviljoentje in het park. Prachtig. Rond negen uur dan naar Carmen. Een deel van het publiek poepchic uitgedost met zijden kostuums en peperdure jurkjes en duizelingwekkende décolletés. Wij, boerekes van den buiten, op sandalen en in T-shirt en short. Een onvergetelijke gebeurtenis werd het, dat moest zelfs Simon na afloop toegeven. Tientallen acteurs en zangers en prachtige kostuums, met paarden en karren en al in een romeins amfitheater waar naar schatting 8.000 mensen samen met ons genoten. Toegegeven, het was niet altijd gemakkelijk te volgen, maar de fantasie helpt ook. Hier gaan we nog lang over spreken. Wim

Een kasteel voor de commune

Zaterdag 9 augustus: Bergamo - Brescia, dag 15, 85km Een ietwat karig, in mijn ogen teleurstellend ontbijt, moest ons voorbereiden op een vrij rustige dag. Het was opvallend minder warm dan gisteren, maar meer dan een t-shirt was niet nodig. Het verlaten van Bergamo nam wat tijd in beslag, maar eens we de stad verlieten, konden we genieten van een recent aangelegd fietspad naar Brescia. Het was alsof de goden ons gunstig gezind waren, want sluierwolken wisten de brandende zon te bedwingen en de zinderende hitte ervan te weerhouden ons te teisteren. Zo konden we vrij gemakkelijk doorbollen naar de eerste koffiestop, in een charmant stadje, op het terras van het plaatselijke “Rockers’ Café”. Ongeveer tien kilometer voor het middageten in Monterotondo passeerden we een meer, waar Wim het niet kon laten om zijn fototoestel nog eens goed te testen. Er werden foto’s gemaakt van de vrouwen, foto’s van de mannen, en foto’s van de gehele groep (“Zo’n zelfontspanner, da’s toch een geweldige uitvinding?” dixit Wim). Het middageten kon ons ietwat kracht bijbrengen, maar een acuut tekort aan brood strooide een beetje roet in het eten. Hierna ging het nog verder over mooie fietspaden richting Brescia. We passeerden regelmatig kastelen, waardoor de idee van een commune weer naar boven kwam bij sommigen van de groep. Enkel het winnende lottobiljet ontbreekt nog. We passeerden niet echt iets noemenswaardig. Het landschap was gewoonweg mooi, de wegen in het algemeen in goede staat, en meest opvallend was het feit dat de Italianen vandaag wél vriendelijk waren op de weg. Zo ziet u maar, Lombarden zijn niet altijd barbaren. Toen we aankwamen in het hotel was ik al snel de rit vergeten. Op deze eerste (of tweede?) dag van de Olympische Spelen, de spelen van de vrede, zag ik op de frontpagina van “La Republica” iets van Russia & Georgia, en Guerra, en foto’s van wanhoop. Olympische geest: rip. Simon

Autostrada

Vrijdag 8 augustus, dag 14, Dervio - Bergamo: 90 km. Na een droge nacht op onze eerste Italiaanse verblijfplaats, een camping gelegen aan het Comomeer, maakten we ons op voor een redelijk rustige rit. Na de Splügenpas konden we alles aan, dus enkele heuvels zouden ons vandaag niet stoppen. Wat echter tegenviel vandaag was het feit dat we constant langs een grote weg reden. Als u de Italianen kent, weet u dat zij slechts moeilijk de rem vinden, als ze die optie al aangekruist hadden bij de aankoop van hun Fiat of Alfa Romeo. Nu goed, wij zijn kranige Belgen, de dappersten onder de Galliërs, en laten ons dus niet afschrikken door een pak losgeslagen afstammelingen van Julius Caesar. Normaal gezien namen we een overzet die ons naar de andere kant van het Comomeer moest brengen, om zo op een redelijk rustige manier Lecco binnen te rijden. We moesten echter ongeveer anderhalf uur wachten op de overzet, en dat was ons te veel. Langs nog grotere wegen, die de allures hadden van een autosnelweg, trokken we verder tot Lecco, quasi in één ruk. Enkel in een lokaal cafeetje vonden we rust & koffie. U moet uiteraard weten dat het snelheidsverschil tussen de wagens en ons miniem was. Met momenten had Wim het moeilijk om zich aan de snelheidslimieten te houden. Nu goed, dat was eigenlijk maar een “vies” stuk. Niemand was echt fan van de “autostrada”. In Lecco verlieten we dan ook deze drukke wegen, waarop we de Adda volgden op haar groene oevers. Een grindpad bemoeilijkte nu en dan het fietsen, en vooral de talrijke plassen, omgewaaide bomen en kleine aardverschuivingen waren een hindernis. De veerman in Villa d’Adda wist ons te vertellen dat er eergisteren windhozen waren geweest en dat die goed hadden huisgehouden in de streek. Het veerpont was overigens een ‘zero-emission’ ontwerp van Leonardo da Vinci. Ecologisch verantwoord een rivier oversteken; Leonardo was zijn tijd ver vooruit! Hierna ging het omhoog, onder een loden zon die onze hoofden, en vooral de kalere hoofden van de al wat oudere mannen, teisterde. In een klim voor Bergamo reed nog negen van de dertien kranige Belgen verkeerd, vastbesloten om het fort op de berg te veroveren op de Italianen. Ze moesten echter snel de aftocht blazen, en zakten af naar het Palazzo Nuovo, waar Wim, Daniek, Cederic en ikzelf hen opwachtten. Erwin kon het niet laten om zijn frustraties te uiten door zijn drinkbus, gevuld met water (en misschien een beetje pot belge), over mij leeg te spuiten. Een welkome verfrissing. Van het oude centrum van Bergamo ging het integraal naar de jeugdherberg, dat iets buiten het oude centrum ligt. Vanavond nemen we nog de bus om de middeleeuwse kroegen en bijhorend bier te verkennen. Simon

Splügen

Donderdag 7 augustus: dag 13, Andeer - Dervio, 100 km. Omdat we gisteren door de regen moesten uitwijken zat onze groep op drie verschillende plaatsen gelogeerd, maar dat belette ons niet om om kwart over negen op de fiets te springen of stappen om de beklimming van de Splügenpas aan te vatten. Over een afstand van 23 km ging het bijna de hele tijd omhoog. Stevige kost, maar vol goeie moed vatten we aan. Al vrijwel meteen viel de groep uiteen en reed iedereen op eigen tempo naar boven. De eerste kilometers waren steil, maar tot aan het dorpje Splügen na ongeveer 10 kilometer viel het allemaal nog mee. Net voor Splügen maakte de weg nog een grote bocht langs een meertje. Hier begon het echter pas en onder een staalblauwe hemel werd het zo stilaan ook best warm. Na een heel stuk onder de bomen te hebben gereden en de rivier in de vallei te horen kletteren was het tijd om in volle zon enkele haarspeldbochten te nemen. Enkele kilometers voor de top stond onze volgwagen gestationeerd, hierna volgde nog even een recht en vlak stuk met volle wind tegen (nu boven de bomengrens), maar daarna waren de laatste 3 kilometer nog moordend. Haarspeldbochten recht omhoog en met al 20 klimkilometers in de benen deed het bij iedereen pijn. For the record: om kwart over elf was Cedric boven na een dikke anderhalf uur, sterk. Daarna volgden Simon, Daniek, Vincent, Wim, Free Wout, Erwin, Els, José, Jan, Luk en Anit, waarbij we moeten vermelden dat Wout, Luk en Anit iets eerder waren vertrokken om de heetste zon te vermijden. De laatste was om kwart over twaalf boven, wat nog steeds een mooie tijd oplevert! Eens boven passeerden we de grensovergang met Italië. Onze trip naar Venetië leidde ons al door België, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Liechtenstein, maar nu waren we dus eindelijk op Italiaanse bodem. Na een lange klim volgt een lange afdaling en toen we iets gingen drinken “beneden”, stonden er bijna 60 kilometer op de teller. We deden er nog een 40 kilometer bij, ongeveer vlak en licht afdalend tot aan het Comomeer in Dervio bij en komen zo na een mooie dag onder een stralende zon toch nog op 100 kilometer uit. Aan het Comomeer zien we de berger nog liggen, maar daar zijn we nu doorheen. Iedereen is blij dat we geen Duits meer hoeven te spreken en nu we na zoveel landen eindelijk in Italië zijn aangekomen durven we zo stilaan al van Venetië dromen. Vincent