In feite zou dit een korte inbol-etappe worden. 67 km had ik iedereen voorgehouden en ik moet eerlijk toegeven: ik zat er voor één keertje flink naast.
Het begon allemaal gemakkelijk met een leuk tempo langs een bochtig kanaaltje tot aan de voet van de Vogezen. Na de koffie begonnen de eerste heuveltjes tussen maisvelden en wijngaarden. Else bolde flink mee naar boven. Anit had het op haar eerste dag wat lastiger. Daniek probeerde nog wat punten te sprokkelen voor de bolletjestrui, maar buiten het bereik van de camera kwamen er toch eerste zwaktes boven.
Voor de lunch hadden we afgesproken in zo'n typisch stadje, Dambach, vol veelkleurige huizen en gezellige restaurants. Intussen was het wel flink beginnen regenen. In Dambach zelf konden we G en G niet meteen vinden. De melding aan telefoon dat ze het tafeltje gedekt hadden op het plein voor de kerk, werd eerst op ongeloof onthaald (we stonden daar namelijk zelf) en toen Gladys er ook nog aan toevoegde dat het bij hen helemaal niet regende, werd duidelijk dat de GPS hen naar een andere Dambach gebracht had, aan een heel andere kant van de Elzas.
Noem dit Fatum, het Lot. In ieder geval hadden we zonder de uitvinding van de GPS vanmiddag nooit Tartes Flambées gegeten en Riesling gedronken. Halelujah!
Na de lunch ging alles dubbel zo gemakkelijk. Op de nijdige hellingen tussen de wijnstokken werden de volgende uren persoonlijke rekeningen vereffend. Een prachtige streek voorwaar.
Met net geen 100 km op de teller belandden we in Turckheim waar we ons weer eens overgaven aan de plaatselijke keuken. Choucroutte garnie, Jallet, Moelleux de chocolat, .Pinot gris, Riesling, Gewürzstraminer en Pinot noir; we hebben het allemaal geproefd. Behalve sommigen die liever een rode martini dronken, ondanks hun jeugdige leeftijd. Met de nachtwacht rondden we deze perfecte dag af.
Morgen 77km gepland. Ik zal er maar 110 aankondigen.
Wim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten