Donderdag 7 augustus: dag 13, Andeer - Dervio, 100 km.
Omdat we gisteren door de regen moesten uitwijken zat onze groep op drie verschillende plaatsen gelogeerd, maar dat belette ons niet om om kwart over negen op de fiets te springen of stappen om de beklimming van de Splügenpas aan te vatten.
Over een afstand van 23 km ging het bijna de hele tijd omhoog. Stevige kost, maar vol goeie moed vatten we aan. Al vrijwel meteen viel de groep uiteen en reed iedereen op eigen tempo naar boven. De eerste kilometers waren steil, maar tot aan het dorpje Splügen na ongeveer 10 kilometer viel het allemaal nog mee. Net voor Splügen maakte de weg nog een grote bocht langs een meertje. Hier begon het echter pas en onder een staalblauwe hemel werd het zo stilaan ook best warm.
Na een heel stuk onder de bomen te hebben gereden en de rivier in de vallei te horen kletteren was het tijd om in volle zon enkele haarspeldbochten te nemen. Enkele kilometers voor de top stond onze volgwagen gestationeerd, hierna volgde nog even een recht en vlak stuk met volle wind tegen (nu boven de bomengrens), maar daarna waren de laatste 3 kilometer nog moordend. Haarspeldbochten recht omhoog en met al 20 klimkilometers in de benen deed het bij iedereen pijn.
For the record: om kwart over elf was Cedric boven na een dikke anderhalf uur, sterk. Daarna volgden Simon, Daniek, Vincent, Wim, Free Wout, Erwin, Els, José, Jan, Luk en Anit, waarbij we moeten vermelden dat Wout, Luk en Anit iets eerder waren vertrokken om de heetste zon te vermijden. De laatste was om kwart over twaalf boven, wat nog steeds een mooie tijd oplevert!
Eens boven passeerden we de grensovergang met Italië. Onze trip naar Venetië leidde ons al door België, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Liechtenstein, maar nu waren we dus eindelijk op Italiaanse bodem.
Na een lange klim volgt een lange afdaling en toen we iets gingen drinken “beneden”, stonden er bijna 60 kilometer op de teller. We deden er nog een 40 kilometer bij, ongeveer vlak en licht afdalend tot aan het Comomeer in Dervio bij en komen zo na een mooie dag onder een stralende zon toch nog op 100 kilometer uit. Aan het Comomeer zien we de berger nog liggen, maar daar zijn we nu doorheen.
Iedereen is blij dat we geen Duits meer hoeven te spreken en nu we na zoveel landen eindelijk in Italië zijn aangekomen durven we zo stilaan al van Venetië dromen.
Vincent
Na een heel stuk onder de bomen te hebben gereden en de rivier in de vallei te horen kletteren was het tijd om in volle zon enkele haarspeldbochten te nemen. Enkele kilometers voor de top stond onze volgwagen gestationeerd, hierna volgde nog even een recht en vlak stuk met volle wind tegen (nu boven de bomengrens), maar daarna waren de laatste 3 kilometer nog moordend. Haarspeldbochten recht omhoog en met al 20 klimkilometers in de benen deed het bij iedereen pijn.
For the record: om kwart over elf was Cedric boven na een dikke anderhalf uur, sterk. Daarna volgden Simon, Daniek, Vincent, Wim, Free Wout, Erwin, Els, José, Jan, Luk en Anit, waarbij we moeten vermelden dat Wout, Luk en Anit iets eerder waren vertrokken om de heetste zon te vermijden. De laatste was om kwart over twaalf boven, wat nog steeds een mooie tijd oplevert!
Eens boven passeerden we de grensovergang met Italië. Onze trip naar Venetië leidde ons al door België, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Liechtenstein, maar nu waren we dus eindelijk op Italiaanse bodem.
Na een lange klim volgt een lange afdaling en toen we iets gingen drinken “beneden”, stonden er bijna 60 kilometer op de teller. We deden er nog een 40 kilometer bij, ongeveer vlak en licht afdalend tot aan het Comomeer in Dervio bij en komen zo na een mooie dag onder een stralende zon toch nog op 100 kilometer uit. Aan het Comomeer zien we de berger nog liggen, maar daar zijn we nu doorheen.
Iedereen is blij dat we geen Duits meer hoeven te spreken en nu we na zoveel landen eindelijk in Italië zijn aangekomen durven we zo stilaan al van Venetië dromen.
Vincent
Geen opmerkingen:
Een reactie posten