Met de zes laatste nieuwkomers als versterking gingen we allen stevig ontbijten rond acht uur, zodat we om negen uur konden vertrekken. Vandaag stond er een vlakke rit op het programma, langs onder meer Augusta Raurica, de Feldschlossener-brouwerij nabij Rheinfelden, de Rijn, en nog meer ons volslagen onbekende bezienswaardigheden langs de Duits-Zwitserse grens. In Hohentengen zou ons dan een camping met zwembad opwachten.
Nu de groep volledig was, kon het echte werk beginnen. Iedereen begon dan ook vol goede moed. Al snel bolden we tot aan de Romeinse ruïnes van Augusta Raurica, een voor Latinisten zeer belangrijke site, die je kan vergelijken met Xanten in Duitsland. Mevrouw Van Looy, beter bekend als Anit tijdens deze reis, diepte haar kennis nog eens op over de Romeinen & aanverwanten. Ze is nog steeds Classica in hart & nieren, dat is duidelijk. Ruïnes bekijken is een kunst, die niet iedereen meester was. Na een tijd hielden we het letterlijk voor bekeken en trokken we door naar de eetplaats, Stein. Wout had met net geen 40 kilometer op de teller zijn fiets in de volgwagen geplaatst. Een sterke prestatie, die afstand, als men weet dat Wout nog geen tien dagen geleden zijn laatste chemo kreeg.
Middageten is legendarisch op onze tocht naar Venetië. Alles was aanwezig, gaande van kaas over choco tot gekookte eieren en tomaten. Enkel brood was er blijkbaar te kort, maar ikzelf & Cedric waren zo edelmoedig om naar de bakker om de hoek te gaan (na, eerlijk is eerlijk, een tour gemaakt te hebben doorheen het hele dorp - Gilbert had gezegd dat de bakker rechts lag, waardoor wij de bakker die dus feitelijk links lag de eerste keer genegeerd hadden).
Met volle maag trok de karavaan verder, met Laufenberg als eerstvolgende noemenswaardige stop. Interessant om te weten is dat onze tocht constant de Duits-Zwitserse grens volgde, namelijk de Rijn. Laufenburg is een dorpje dat door de Rijn in twee gedeeld wordt en dus tot twee verschillende landen behoord. In het noordelijke deel betaalt u met euro’s, in het zuidelijke deel… ook, maar de officiële munt is er nog steeds de Zwitserse frank. Maar wat we in Laufenberg zagen, sloeg menig fietser met verstomming. Duitser en Zwitsers verbroederden op een oude brug boven de Rijn, al dansend op klassieke muziek, terwijl ze cake & champagne konden consumeren. Geen douanier te zien. Misschien moesten Walen & Vlamingen dit ook eens proberen (in de “corridor”?).
Na Laufenburg ging het in één ruk naar de camping in Hohentengen. Daar kregen we de mogelijkheid om in de Rijn te zwemmen, iets wat Else, Vincent, ik, Daniek & Kristien deden. Zwemmen op een grens, zoveel zijn er niet die dat gedaan hebben. Het meest legendarische deel van de avond, en zelfs van de gehele dag, zoniet de komende week, was de bacchusverering bij de lokale Griek. Meer mag ik daar niet over kwijt - imago’s kunnen zwaar geschaad worden.
Simon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten