Alleraardigst

Dinsdag 12 augustus, dag 18. Verona-Baone: 85 km. Voor de meesten een heerlijke laatste nacht in de JH van Verona, maar helaas niet voor iedereen. Luk had vannacht geweldige last gehad van een overvliegende 747. "Nooit gedacht dat een mens zoveel decibels kon produceren", voegde hij er laconiek aan toe. Over welke reisgenoot Luk precies te klagen had, gaan we hier natuurlijk niet onthullen. Na een schamel ontbijt, en nadat iedereen zijn koffers had gepakt en zelfs Vincent zijn reiszak had dichtgeritst gekregen, vertrokken we met de fiets voor de voorlaatste keer en vertrok Jan met de volgwagen naar de Chinees... Voor meeneemijs. Het moet gezegd, Jan staat op wat luxe. Daarbij maakt het niet uit of hij op hotel gaat of op camping, met het vliegtuig of met de fiets. Een korte greep uit de uitrusting van Javapo: een voetpomp (zonder manometer), een compressor, een komfoor met 12-delig pannenset, een waterbed, een shaker waarmee hij me zo dadelijk café frappé gaat klaarmaken, een Amerikaanse koelkast mét ijsautomaat, een eetkamer voor 16 personen... Overigens is Jan hoegenaamd niet de enige die zich goed heeft laten gaan bij het pakken. Van de regel: 1 sportzak per man, heeft vrijwel niemand zich iets aangetrokken. Het is zo erg dat we iedere ochtend een half uur nodig hebben om de bagage in de volgwagen te stouwen. We ontsnappen maar net aan de Europese regelgeving op uitzonderlijk transport. Maar waar waren we gebleven? Ja, aan de start, juist. Verona reden we uit langs drukke wegen. Jawel, er zijn fietspaden in Italië, maar in feite is het veel gevaarlijker op die fietspaden dan op de gewone weg: de dingen staan bezaaid met allerlei obstakels; gaan constant op en neer; draaien en keren; wisselen geheel spontaan van zijde; kortom: veel slechter kan niet. Nadat we besloten hadden fietspaden te negeren volgden nog zo'n veertig kilometer plat door de saaie Po-vlakte: drukke weg, stomme maisvelden en lelijke huizen. Echt een omgeving waar je zo Borat tegen het lijf kan lopen. Tegen de middag raapten we een Nederlands meisje op, Jacqueline, en Jan (in een vorig leven nog Don Juan en intussen weer op de fiets) nodigde haar meteen uit voor het middageten. Op het moment van de ontmoeting draaide Radio Venezia van DJ Prince Simon het hele repertoire van Samson en Gert. Later ging dit trouwens over in een spontane polonaise. Gekke bende, moet die Nederlandse gedacht hebben. Jacqueline was twee weken geleden vertrokken uit Nijmegen. Helemaal alleen met een fiets bedolven onder stapels bagage was ze op weg naar Rome. Vorig jaar had ze Compostela gedaan. Straffe madam, die Jacqueline. Hopelijk komen we ze nog eens tegen op één of andere rondzwerving met de fiets. 's Middags aten we in Montagnana, een stadje (dorpje eigenlijk) dat nog volledig ommuurd is. Aardige straatjes waar ieder huis met een arcade welkome lommer biedt op dagen als deze. Na de lunch, ieder zijn weg. Jacqueline naar Bologna en wij onder de loden zon naar Este. Intussen was het namelijk weer ruim 35 graden. Else was in haar element. Plat op de fiets met de onderarmen door het vlinderstuur gevlochten, snelde ze op kop van ons treintje tegen 27-28 per uur naar Este. Daar was het hoog tijd om wat frisse drank te tanken. Heeeeerlijk. Dan de laatste vijf kilometer naar onze mini-camping bij Agriturismo Alba in de buurt van Baone. C miste wel de afslag, geconcentreerd als hij was op één van de laatste hellingen van onze trektocht. En zo lig ik hier nu aan een zwembad bij een mini-camping met vele leuke noorderburen. Zo dadelijk volgt als afsluiter weer een memorabele BBQ, deze keer met Spumante (op vraag van José). Allerleukst joh! Wim