Zondag 10 augustus: Brescia-Verona, dag 16, 88km
Het zou een incidentrijke, snikhete dag worden. Nog vóór het vertrek viel de vierde lekke band waar te nemen bij het gezin Van Eylen. Iedereen in het gezin heeft nu al plat gereden en Luk wordt stilletjesaan een expert in het vervangen van banden.
De volgende dertig kilometer was oersaai, rechtdoor langs eindeloze maisvelden. Het lijkt wel of alle Europese boeren dit jaar besloten hebben om mais te zaaien.
Pas in de buurt van Desenzano werd het mooier en kregen we zicht op het Garda-meer. Na verschillende verschijningsvormen van koffie ging het lichtjes heuvelend verder. Op iedere helling een vastgelegd scenario met haantjesgedrag van C, Simon, Daniek en ondergetekende en achterin toenemende problemen bij Anit en Luk. Al wilde die laatste dat niet gezegd hebben, zeker niet door Vincent. Hetgeen voor een korte maar hevige sportieve strijd zorgde tussen vader en zoon. De afloop kunt u wel raden.
In de buurt van San Martino sloeg het noodlot voor een tweede keer toe: kaderbreuk bij Cederic. Over en out, zou dat normaal betekenen, want het is niet aan te raden met een gebroken frame nog ver te rijden.
Met een geïmproviseerde pendeldienst haalde Cederic toch nog de lunchplaats en na de lunch kon hij verder met de fiets van Wout, die de dag in de volgwagen doorbracht.
Intussen waren we allemaal op de hoogte gebracht door Kristien van het verhaal van Carmen, want 's avonds zouden we naar de opera gaan.
Door de hitte en over de heuveltjes ging het verder. Bij Anit ging definitief de kaars uit. Toch haalden we allemaal Verona en de jeugdherberg in de stad. Die ligt op een heuveltje en onze kamers liggen in een apart paviljoentje in het park. Prachtig.
Rond negen uur dan naar Carmen. Een deel van het publiek poepchic uitgedost met zijden kostuums en peperdure jurkjes en duizelingwekkende décolletés. Wij, boerekes van den buiten, op sandalen en in T-shirt en short.
Een onvergetelijke gebeurtenis werd het, dat moest zelfs Simon na afloop toegeven. Tientallen acteurs en zangers en prachtige kostuums, met paarden en karren en al in een romeins amfitheater waar naar schatting 8.000 mensen samen met ons genoten. Toegegeven, het was niet altijd gemakkelijk te volgen, maar de fantasie helpt ook. Hier gaan we nog lang over spreken.
Wim
De volgende dertig kilometer was oersaai, rechtdoor langs eindeloze maisvelden. Het lijkt wel of alle Europese boeren dit jaar besloten hebben om mais te zaaien.
Pas in de buurt van Desenzano werd het mooier en kregen we zicht op het Garda-meer. Na verschillende verschijningsvormen van koffie ging het lichtjes heuvelend verder. Op iedere helling een vastgelegd scenario met haantjesgedrag van C, Simon, Daniek en ondergetekende en achterin toenemende problemen bij Anit en Luk. Al wilde die laatste dat niet gezegd hebben, zeker niet door Vincent. Hetgeen voor een korte maar hevige sportieve strijd zorgde tussen vader en zoon. De afloop kunt u wel raden.
In de buurt van San Martino sloeg het noodlot voor een tweede keer toe: kaderbreuk bij Cederic. Over en out, zou dat normaal betekenen, want het is niet aan te raden met een gebroken frame nog ver te rijden.
Met een geïmproviseerde pendeldienst haalde Cederic toch nog de lunchplaats en na de lunch kon hij verder met de fiets van Wout, die de dag in de volgwagen doorbracht.
Intussen waren we allemaal op de hoogte gebracht door Kristien van het verhaal van Carmen, want 's avonds zouden we naar de opera gaan.
Door de hitte en over de heuveltjes ging het verder. Bij Anit ging definitief de kaars uit. Toch haalden we allemaal Verona en de jeugdherberg in de stad. Die ligt op een heuveltje en onze kamers liggen in een apart paviljoentje in het park. Prachtig.
Rond negen uur dan naar Carmen. Een deel van het publiek poepchic uitgedost met zijden kostuums en peperdure jurkjes en duizelingwekkende décolletés. Wij, boerekes van den buiten, op sandalen en in T-shirt en short.
Een onvergetelijke gebeurtenis werd het, dat moest zelfs Simon na afloop toegeven. Tientallen acteurs en zangers en prachtige kostuums, met paarden en karren en al in een romeins amfitheater waar naar schatting 8.000 mensen samen met ons genoten. Toegegeven, het was niet altijd gemakkelijk te volgen, maar de fantasie helpt ook. Hier gaan we nog lang over spreken.
Wim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten