Een kasteel voor de commune

Zaterdag 9 augustus: Bergamo - Brescia, dag 15, 85km Een ietwat karig, in mijn ogen teleurstellend ontbijt, moest ons voorbereiden op een vrij rustige dag. Het was opvallend minder warm dan gisteren, maar meer dan een t-shirt was niet nodig. Het verlaten van Bergamo nam wat tijd in beslag, maar eens we de stad verlieten, konden we genieten van een recent aangelegd fietspad naar Brescia. Het was alsof de goden ons gunstig gezind waren, want sluierwolken wisten de brandende zon te bedwingen en de zinderende hitte ervan te weerhouden ons te teisteren. Zo konden we vrij gemakkelijk doorbollen naar de eerste koffiestop, in een charmant stadje, op het terras van het plaatselijke “Rockers’ Café”. Ongeveer tien kilometer voor het middageten in Monterotondo passeerden we een meer, waar Wim het niet kon laten om zijn fototoestel nog eens goed te testen. Er werden foto’s gemaakt van de vrouwen, foto’s van de mannen, en foto’s van de gehele groep (“Zo’n zelfontspanner, da’s toch een geweldige uitvinding?” dixit Wim). Het middageten kon ons ietwat kracht bijbrengen, maar een acuut tekort aan brood strooide een beetje roet in het eten. Hierna ging het nog verder over mooie fietspaden richting Brescia. We passeerden regelmatig kastelen, waardoor de idee van een commune weer naar boven kwam bij sommigen van de groep. Enkel het winnende lottobiljet ontbreekt nog. We passeerden niet echt iets noemenswaardig. Het landschap was gewoonweg mooi, de wegen in het algemeen in goede staat, en meest opvallend was het feit dat de Italianen vandaag wél vriendelijk waren op de weg. Zo ziet u maar, Lombarden zijn niet altijd barbaren. Toen we aankwamen in het hotel was ik al snel de rit vergeten. Op deze eerste (of tweede?) dag van de Olympische Spelen, de spelen van de vrede, zag ik op de frontpagina van “La Republica” iets van Russia & Georgia, en Guerra, en foto’s van wanhoop. Olympische geest: rip. Simon