Vrijdag 8 augustus, dag 14, Dervio - Bergamo: 90 km.
Na een droge nacht op onze eerste Italiaanse verblijfplaats, een camping gelegen aan het Comomeer, maakten we ons op voor een redelijk rustige rit. Na de Splügenpas konden we alles aan, dus enkele heuvels zouden ons vandaag niet stoppen.
Wat echter tegenviel vandaag was het feit dat we constant langs een grote weg reden. Als u de Italianen kent, weet u dat zij slechts moeilijk de rem vinden, als ze die optie al aangekruist hadden bij de aankoop van hun Fiat of Alfa Romeo. Nu goed, wij zijn kranige Belgen, de dappersten onder de Galliërs, en laten ons dus niet afschrikken door een pak losgeslagen afstammelingen van Julius Caesar.
Normaal gezien namen we een overzet die ons naar de andere kant van het Comomeer moest brengen, om zo op een redelijk rustige manier Lecco binnen te rijden. We moesten echter ongeveer anderhalf uur wachten op de overzet, en dat was ons te veel. Langs nog grotere wegen, die de allures hadden van een autosnelweg, trokken we verder tot Lecco, quasi in één ruk. Enkel in een lokaal cafeetje vonden we rust & koffie. U moet uiteraard weten dat het snelheidsverschil tussen de wagens en ons miniem was. Met momenten had Wim het moeilijk om zich aan de snelheidslimieten te houden.
Nu goed, dat was eigenlijk maar een “vies” stuk. Niemand was echt fan van de “autostrada”. In Lecco verlieten we dan ook deze drukke wegen, waarop we de Adda volgden op haar groene oevers. Een grindpad bemoeilijkte nu en dan het fietsen, en vooral de talrijke plassen, omgewaaide bomen en kleine aardverschuivingen waren een hindernis. De veerman in Villa d’Adda wist ons te vertellen dat er eergisteren windhozen waren geweest en dat die goed hadden huisgehouden in de streek. Het veerpont was overigens een ‘zero-emission’ ontwerp van Leonardo da Vinci. Ecologisch verantwoord een rivier oversteken; Leonardo was zijn tijd ver vooruit!
Hierna ging het omhoog, onder een loden zon die onze hoofden, en vooral de kalere hoofden van de al wat oudere mannen, teisterde. In een klim voor Bergamo reed nog negen van de dertien kranige Belgen verkeerd, vastbesloten om het fort op de berg te veroveren op de Italianen. Ze moesten echter snel de aftocht blazen, en zakten af naar het Palazzo Nuovo, waar Wim, Daniek, Cederic en ikzelf hen opwachtten. Erwin kon het niet laten om zijn frustraties te uiten door zijn drinkbus, gevuld met water (en misschien een beetje pot belge), over mij leeg te spuiten. Een welkome verfrissing.
Van het oude centrum van Bergamo ging het integraal naar de jeugdherberg, dat iets buiten het oude centrum ligt. Vanavond nemen we nog de bus om de middeleeuwse kroegen en bijhorend bier te verkennen.
Simon
Wat echter tegenviel vandaag was het feit dat we constant langs een grote weg reden. Als u de Italianen kent, weet u dat zij slechts moeilijk de rem vinden, als ze die optie al aangekruist hadden bij de aankoop van hun Fiat of Alfa Romeo. Nu goed, wij zijn kranige Belgen, de dappersten onder de Galliërs, en laten ons dus niet afschrikken door een pak losgeslagen afstammelingen van Julius Caesar.
Normaal gezien namen we een overzet die ons naar de andere kant van het Comomeer moest brengen, om zo op een redelijk rustige manier Lecco binnen te rijden. We moesten echter ongeveer anderhalf uur wachten op de overzet, en dat was ons te veel. Langs nog grotere wegen, die de allures hadden van een autosnelweg, trokken we verder tot Lecco, quasi in één ruk. Enkel in een lokaal cafeetje vonden we rust & koffie. U moet uiteraard weten dat het snelheidsverschil tussen de wagens en ons miniem was. Met momenten had Wim het moeilijk om zich aan de snelheidslimieten te houden.
Nu goed, dat was eigenlijk maar een “vies” stuk. Niemand was echt fan van de “autostrada”. In Lecco verlieten we dan ook deze drukke wegen, waarop we de Adda volgden op haar groene oevers. Een grindpad bemoeilijkte nu en dan het fietsen, en vooral de talrijke plassen, omgewaaide bomen en kleine aardverschuivingen waren een hindernis. De veerman in Villa d’Adda wist ons te vertellen dat er eergisteren windhozen waren geweest en dat die goed hadden huisgehouden in de streek. Het veerpont was overigens een ‘zero-emission’ ontwerp van Leonardo da Vinci. Ecologisch verantwoord een rivier oversteken; Leonardo was zijn tijd ver vooruit!
Hierna ging het omhoog, onder een loden zon die onze hoofden, en vooral de kalere hoofden van de al wat oudere mannen, teisterde. In een klim voor Bergamo reed nog negen van de dertien kranige Belgen verkeerd, vastbesloten om het fort op de berg te veroveren op de Italianen. Ze moesten echter snel de aftocht blazen, en zakten af naar het Palazzo Nuovo, waar Wim, Daniek, Cederic en ikzelf hen opwachtten. Erwin kon het niet laten om zijn frustraties te uiten door zijn drinkbus, gevuld met water (en misschien een beetje pot belge), over mij leeg te spuiten. Een welkome verfrissing.
Van het oude centrum van Bergamo ging het integraal naar de jeugdherberg, dat iets buiten het oude centrum ligt. Vanavond nemen we nog de bus om de middeleeuwse kroegen en bijhorend bier te verkennen.
Simon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten