http://www.routeyou.com/nl-be/route/view/659261/recreatieve-fietsroute/cid-11-navajas-playa-de-puzol.nl
Voor een eerste keer niet gebibberd in m'n slaapzak. 's Nachts koelde het wel wat af, maar de nieuwe dag zou weer warm worden.
Het laatste stuk Vía Verde stond vandaag op het programma. En dat was slechte weg, grind, keien, putten... Net toen Roosje een zenuwinzinking nabij was (naar eigen zeggen zag ze af als winterkoren in het veld, en dat in juli bij 32 graden), was de beproeving zo goed als voorbij.
Veel noemenswaardig is er over de korte rit niet te melden. De laatste kilometers liepen dwars door de boomgaarden met sinaasappels, mandarijnen, citroenen en limoenen. En dan, na 875 kilometer stonden, we aan de Middellandse Zee. Zon, zand en blauwe zee, onze zee.
Elf dagen geleden zijn we aan de Atlantische Oceaan vertrokken, onder dreigende wolken en aan de voet van groene heuvels. Daarna zijn we door de meseta getrokken, met de golvende akkers en woeste hoogtes, en de vergezichten die je nergens anders in West-Europa vindt. Door de bergen zijn we gereden, met brede valleien met dennenbomen en smalle rotskloven. En de laatste honderd vijftig kilometer over een verlaten treinspoor.
Het was een ontzettend mooi parcours, maar ook behoorlijk lastig. Slechs zelden hebben we in treintje gereden omdat er veel te klimmen viel. De wegen waren goed en vooral verbazingwekkend rustig. Wat we al wisten, was dat de Spanjaarden uiterst voorzichtig rijden als ze een fietser zien, laat staan een groep fietsers.
Buiten een paar blaren, wat spierpijn die Erwin er vakkundig uit masseerde, en wat insectenbeten, zijn we gespaard gebleven van enig onheil. Niemand is gevallen. Iedereen heeft het toch maar weer gedaan.
Christel die gevochten heeft en gezegevierd, daarbij moreel gesteund door Peter, verbaal door Luk en door de massagebeurten van Erwin. Peter zelf rustig malend en genietend meer nog,dan de vorige keer; niet opgejaagd en niet opjaagbaar tout court.
José nog met de ferme conditie van de 1000 km tegen kanker en intussen een volledig nieuw achterwiel. Jan, altijd paraat om eender wie te helpen nog vooraleer die dacht een technisch probleem te hebben.
Roosje die zo genoten heeft van het landschap en het couchen en elektrisch genietend de hellingen is opgereden, en haar man expliciet wil bedanken voor het geduld op grindwegen.
Frank, berensterk als altijd op de fiets en ook straf in het bestrijden van chaos in de groep en het opvangen van Roosje.
Daniek die als een bewaarengel telkens weer een 'daniekske' deed, dwz. eens boven weer terugkeerde om de rest moed in te spreken.
Luk die zoals ampel beschreven meermaals is doodgegaan en door Erwin weer tot leven is gewekt zodat hij nu in veel betere toestand is dan bij het begin van de tocht.
Anit, wiens rugproblemen verdwenen als sneeuw onder de Spaanse zon en dankzij de goede zorgen van Erwin in het bestrijden van een Latijnse spierknoop toch weer verder kon.
Kristien die altijd maar sterker reed en mijn afwezigheid al die tijd heeft moeten verdragen (m'n excuses schatteke), en zich op deze vakantie ontpopt heeft als een secure verpleegster met handelingen die ik wel eens zal uitleggen.
Else die haar ventje ook constant moest missen en die me als een trouwe schaduw volgde en zo groothartig was om de eer van ons mannen niet te krenken op hellingen waarop ze ons gemakkelijk elektrisch in de vernieling kon rijden.
En Erwin zonder wie we dit nooit hadden kunnen doen, die altijd fantastische plekjes wist te vinden voor de picknick en lekker proviand, memorabele constructies uitdacht als er geen schaduw was, alle spierknopen vakkundig wegmasseerde en met de locals verbroederde tot het nut van het algemeen. Zonder jullie allemaal was die niet gelukt.
http://www.routeyou.com/nl-be/route/view/659222/recreatieve-fietsroute/cid-10-teruel-navajas.nl
Bakkers behoren tot de luiste Spanjaarden. Ze openen hun winkel pas om 10 uur. Maar dan zijn we natuurlijk al lang weg. Daarom hebben we vanmorgen wat brood en toespijs moeten vermenigvuldigen zodat we toch allemaal genoeg hadden om te vertrekken.
Het eerste stuk ging nog eens één keertje bergop. En met wat geluk en kunst-en-vliegwerk troffen we ook nog onze jefe furgoneta. In feite hadden we afgesproken in Sarrión, 40 kilometer ver voor een eerste stop. En binnen de kortste keren was Erwin ook ter plaatse. Tenminste dat dacht hij toch. In werkelijkheid had hij een mooie lus gemaakt en stond hij terug in Teruel. Goed tien minuutjes later waren we weer allemaal samen en konden we beginnen aan het leukste stuk: de Vía Verde.
De Vía Verde de Los Ojos Negros (letterlijk: de Groene Weg van de Zwarte Ogen) is een fietspad van zo'n 200 km op een oude spoorwegbedding.. De spoorweg werd in 1903 aangelegd door de eigenaar aan de mijnen van Ojos Negros, naast de bestaande spoorlijn, die hij te duur vond. Nu is het dus een fietspad in iets tussen asfalt en grind. Nu is het dus een vrij liggend pad voor fietsers, ruiters en wandelaars. Een plek waar je nog dat andere Spanje tegenkomt, zoals die herder die met z'n kudde verder trekt.
Bijna 90 km bolden we over die oude spoorlijn. Flinke stukken daarvan liepen mooi bergaf zodat we moeiteloos 30 km/u haalden. Een zaligheid.
Langs de kant van de weg troffen we natuurlijk onze Erwin met een originele constructie die ergens het midden hield tussen een zeilboot en een pergola. Spijtig dat de politie hier geen schoonheidsprijs voor kon uitreiken.
Daarna, tegen de wind, vals plat tot op een heuvelrug met enkele van die duizenden Spaanse windmolens, waar een koppel vijftigers zich amuseerde met wiekje spring.
Een paar minuten later waren we weer bergaf aan het fietsen. De meseta met haar eindeloze akkers hadden plaats gemaakt voor een brede vallei met amandelbomen, olijfbomen en citrusbomen.
En zo bolden we kilometer na kilometer verder, tunneltje in, tunneltje uit (geen schaap in de tunnels te zien). Het aantal lekke banden bleef beperkt. Alleen ons José heft de hoogschotel afgedingest door niet één, maar twee keer lek te rijden. Geen valpartijen, geen pech, leuke camping met steenharde grond, lekker gegeten en zoals altijd leuk gezelschap. De vrouwen hebben het dan al fluisterend nog onderling gehad over hoe gemakkelijk de mannen wel waren. Toen Roosje zei dat de vrouwen zelf ALLEMAAL gemakkelijk waren volgde meteen enig hoongelach.
http://www.routeyou.com/nl-be/route/view/659185/recreatieve-fietsroute/cid-9-albarracin-teruel.nl
Dat er niemand zegt dat het in juli altijd snikheet is in dit deel van Spanje. Vanmorgen weer klappertandend in m'n slaapzak wakker geworden terwijl anderen het zalig zacht vonden vannacht. Ofwel heb ik een slechte slaapzak, ofwel te weinig vet. Een prima fietsweertje zou het worden vandaag met een temperatuur ergens rond 25 graden. Eens in de stad was het meteen een stuk warmer.
De eerste stop vanmorgen lag na exact 750 meter bij Mar Nummus, een museumpje over dinosaurussen. Tenminste zo afficheren ze om volk te trekken. In de streek worden ontzettend veel fossielen gevonden. Maar de meeste van weekdieren. Dinosaurussen hebben we niet veel gezien.
Dan meteen 4 km klimmen voor de volgende stop: prehistorische grotschilderingen. In een prachtig landschap tussen dennen en rotsen zijn er tal van grotschilderingen.
In de Cueva del Obispo (Grot van de Bisschop) stonden een paar mooie stieren afgebeeld van zo'n 7.000 jaar oud. De grot verder een kopvoeter met pijl en boog à la cupido, wat volgens mijn eega bewees dat ze al liggend schoten. De volgende grotten toonden nog meer natuurschoon van duizenden jaren oud, alleen heb ik buiten dat halve paard weinig gezien. Kristien daarentegen zag bizons, paarden, herten, olifanten en giraffen. Ik wist niet dat het zo'n geweldige paleontologe was.
Op het uur dat we normaal aan koffie of aan de lunch denken, begonnen we nu aan wat we de laatste helling dachten te zijn. Alleen was er na die eerste veelbelovende afdaling een helling. En daarna nog eens en daarna nog eens enz. Lichte ontzetting sloop in de groep en ik voelde verwijtende gedachten opborrelen, in het genre van: 'ik dacht dat ik vanmorgen we route bekeken had, maar het was de route Keerbergen-Itegem. En die is inderdaad vlakker want dan moet men normaal gezien niet over de Hansbrug.
Allez, het was zwaarder dan gedacht, maar het landschap was weer eens fabuleus en de afdaling er wel degelijk.
Alleen duurde het allemaal wat langer dan voorzien zodat we pas rond 16u in Teruel aankwamen voor de lunch.
Teruel is weer eens een mooie stad, met natuurlijk de torens in mudejarstijl die de stad domineren. In het centrum bezochten we het graf van Los Amantes, of De Geliefden.
Het verhaal in sms stijl: 1220, knappe gast van 15 (vroegrijp) wordt verliefd op rijk meisje. Zegt dat hij fortuin gaat maken zodat rijke papa van meisje hem zou aanvaarden. Vraagt meisje om 5 jaar te wachten. Knappe gast gaat in leger vechten tegen moren en vergaart fortuin. Na vijf jaar heeft meisje nog geen mail of sms van knappe gast gekregen. Onder druk van papa trouwt meisje met rijke stinkerd. Dag later komt knappe gast terug. Wil kus van meisje maar krijgt die niet omdat ze getrouwd is. Knappe gast valt terstond dood van leddevedde. Volgende dag wordt knappe gast begraven. Meisje kust hem dan wel hartstochtelijk en valt terstond ook dood, ook van leddevedde. Romantisch mirakel waar de mensen hier honderden jaren later nog van spreken.
Uiteindelijk krijgen ze een prachtig middeleeuws praalgraf... in 2003. 'Och ge gelooft dat toch allemaal niet?' (Mijn geliefde) Tot zover de romantiek.
Morgen proberen we honderd kilometer te bollen.
