Pas om kwart voor negen ontbijt. Dan nog wat verzorging nodig bij LuKAS en bijna ook bij Frank die iets te hevig was met de snelbinder van Roosje en het ding in z'n gezicht kreeg.
Vanmorgen was het fris bij het vertrek en al zeker bij de eerste kilometers die pijlsnel naar beneden doken. De temperatuur zou tegen de late namiddag wel oplopen tot 26 of 27 graden, maar soms was het ronduit fris. De hele tijd was het overtrokken en de bewolking nam beetje bij beetje toe. Bovendien stond er ook vandaag weer die strakke wind. Zeker 60 km/u en zeker niet altijd in ons voordeel.
We dalen meteen 150 meter om daarna weer 150 meter te klimmen tot op een woeste hoogvlakte waar de strakke wind de geur van wilde tijm in je gezicht blaast. Boven onze hoofden hangen enkele gieren. Het is frisjes en de windstoppers worden bovengehaald.
We hebben de meseta met de eindeloos golvende akkers nu verlaten. Twintig kilometer verder komen we in een heel ander landschap, geen akkers deze keer maar een soort plateau doorsneden door diepe dalen met wat struikgewas en schaarse dennen. Hier geurt het naar wilde salie. Telkens weer is het klimmen tot een heuvelkam, al dan niet met windmolens. Daarna zalig afdalend.
Picknicken doen we in een klein valleitje bij een klaterende beek. Het zonnetje breekt even door. Genieten. Als we willen vertrekken constateren we de eerste lekke band in ruim 500 km. José heeft de hoofdvogel afgeschoten of een verbastering van die uitdrukking, die ik hier niet durf neer te schrijven. Meteen daarna knallen we weer bergop. Eventjes zelfs meer dan 15%.
Uiteindelijk bereiken we onze Hospedería in la Virgen de la Hoz. Onze herberg hoort eigenlijk bij een kluis in een canyon en kleeft tegen de rotsen aan. Naast de deur staat een kapelletje van de 12de eeuw omdat toen de maagd (la Virgen) hier zou verschenen zijn aan een herder in de bocht van de canyon. De maagd had het bijzonder druk in die tijd. Het geheel is zeker pittoresk te noemen. Net vandaag was er hier een trouwfeest en hadden we dus iets om naar te kijken en te becommentariëren: 'Ik begrijp niet waarom die allemaal op hoge hakken willen lopen'. 'Die vier zien er bepaald verlopen uit.' 'Die mag straks wel eens komen kloppen.' enz.
De canyon zelf is tijdens zo'n 450 miljoen jaar uitgespoeld op een heel kunstige manier, waarbij je je afvraagt hoe die rotsen zo op elkaar kunnen blijven liggen.
Één van die rotsen hangt hier zo'n honderd meter boven onze kamers. Als hij net vannacht uitkiest om naar beneden te donderen, ga ik deze blog niet kunnen publiceren vrees ik. Niet alleen omdat er hier geen internet of gsm-ontvangst is, maar ook omdat ik dan behoorlijk plat zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten