Prima weer. 'Treinta y pico' zeggen de Spanjaarden, ofte iets meer dan 30 graden in de schaduw. Maar dat is een hypothetische waarde vermits er op de meseta nauwelijks bomen staan die schaduw zouden kunnen geven.
Ergens rond negen uur namen we afscheid van de mamá van het hotel en sprongen we fluks op onze fiets. Voor Luk en Christel iets minder fluks want die hadden enige verzorging aan het scheenbeen nodig. Roosje had dan weer last van botox-lippen. Allemaal van die kleine kwaaltjes die de kop opsteken, maar niks ernstigs.
Na amper drie kilometer al onze eerste stop: de Desfiladero de la Yecla. Een kloof waardoor het riviertje de Yecla zich een weg gebaand heeft. Een kloof is hier wel letterlijk te nemen. Op verschillende plaatsen was de kloof nauwelijks 2 meter breed.
'Oef, ik ben erdoor geraakt. Maar ik betwijfel of me dat over twee jaar nog lukt'. U mag de auteur van die woorden zelf invullen. Boven de kloof cirkelden ondertussen een tiental gieren. Maar het was nog te vroeg om voor hun middagmaal te dienen.
In Caleruega stoppen we even voor een koffiestop en voor de volgende heilige. Santo Domingo de Guzmán. Ja weer een heilige. God was in de streek nogal kwistig met heiligen.
Deze Domingo (die trouwens een andere is als die van gisteren) werd hier geboren in 1170 en hij zou later, toen hij 45 was, de Predikheren Orde stichten, ofte de Dominicanen. In eigen streek vind je die ondermeer in Averbode en in Grimbergen. Ja die van aan de crèmekar en van het bier...
Daarna via een prachtige golvende weg - sorry Christel dat ik dat zo noem - naar Peñalba de Castro. Na iedere helling werd je weer getrakteerd op vergezichten. Langs alle kanten golvende graanvelden of de rode, witte of donkerbruine aarde van pas omgeploegde akkers. Tot zover het oog reikt.
En, zoals enkele vrienden opmerkten, geen boerderijen, huizen of dorpen. Alleen meseta. Aan de horizon bergen, de eerste op 20 km?, daarachter nog andere ketens op 50 tot 80 km? Ook al nemen we er telkens weer foto's van, die ruimte, dat niets tussen jezelf en de horizon, kan je niet vatten op foto of film dat moet je ervaren. Wat een verademing ten opzichte van ons volgebouwd landje.
Wat verder bij Peñalba de Castro zetten we onze fietsen weer aan de kant. Van de eerste eeuw voor Christus tot de 3de eeuw na Christus stond hier, in dit godvergeten gat, één van de grootste Romeinse steden in Spanje: Clunia.
Nog straffer, vóór de Romeinen hier kwamen was er hier absoluut niks. Voordeel is natuurlijk dat je dan niks moet afbreken, geen last krijgt met buren, MER rapporten, comodo et incomodo etc. De Romeine bouwden hier een koppel publieke baden, een basiliek, een forum, een theater, een pak tavernes en winkels en een grote tempel voor Jupiter. En nu is er Clunia weer niets. De buurtbewoners hebben hun huizen gebouwd met het werk van de Romeinen. Boven rest vooral een immens plateau, met wat mozaïeken en een geweldig uitzicht.
En dan weer verder. Intussen was het behoorlijk warm geworden. Bergaf is dat geen probleem, want de wind zorgt dan voor een snelle verdamping van het zweet en voor afkoeling. Maar bergop rij je meestal te traag voor een zuchtje. De meesten begonnen dan vandaag ook te zuchten onder de hitte en zochten telkens weer het kleinste plekje lommer op. En al snel rijpt de idee om het morgen anders aan te pakken. Eerst stribbelt de emotie nog tegen, want wie wil er om iets over zes opstaan om daarna in te pakken en om zevenen al,te ontbijten? Maar uiteindelijk haalt de rede het op de emotie.
En zo kwamen we met veel zweet, zuchten en gekreun in de buurt van ons reisdoel. Ik probeerde de nakomertjes vrolijk huppelend op de tonen van 'Dos Cervezas Por Favor' moed in te blazen en op te vrolijken. Maar helaas keken ze me allemaal aan alsof ik gek was, of dronken. Wat toen nog zeker niet ghet geval was. Een gelijkaardige poging met Dos Cervezas in het hotel, kende even weinig succes. 'Je wordt ouder papa, geef het maar toe...'
Het hotel is een fors gerenoveerd/gemoderniseerd klooster. De kamers zijn heel ruim en hebben alle comfort. Maar vooral het avondeten zal ons nog jaren heugen. Als voorgerecht namen we dagverse groenten op de grill of een magret van kip op een bedje van ruccola, overgoten met een lauriersausje met peperbolletjes en een frambozenvinaigrette. Als hoofdgerecht hadden we een flinke entrecôte (zo met nog vet en smaak), ofte een varkensmedaillon met mangosaus of een filet van schelvis in cidersaus met garnaaltjes en venusschelpen. Als nagerecht: een zelfgemaakte flan met koffiesmaak, overgoten met caramel, of een bladerdeeggebak met slagroom en vruchtencoulis, of arroz con leche (een soort roomrijst) met caramelsaus, kaneel en meringue-ijs. Natuurlijk werd alles rijkelijk overgoten met vele flessen witte en rode wijn en water. Om duimen en vingers af te likken. En wat heeft die culinaire uitspatting ons gekost ? 14 (veertien) euro, all in. FENOMENAL!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten