Bakkers behoren tot de luiste Spanjaarden. Ze openen hun winkel pas om 10 uur. Maar dan zijn we natuurlijk al lang weg. Daarom hebben we vanmorgen wat brood en toespijs moeten vermenigvuldigen zodat we toch allemaal genoeg hadden om te vertrekken.
Het eerste stuk ging nog eens één keertje bergop. En met wat geluk en kunst-en-vliegwerk troffen we ook nog onze jefe furgoneta. In feite hadden we afgesproken in Sarrión, 40 kilometer ver voor een eerste stop. En binnen de kortste keren was Erwin ook ter plaatse. Tenminste dat dacht hij toch. In werkelijkheid had hij een mooie lus gemaakt en stond hij terug in Teruel. Goed tien minuutjes later waren we weer allemaal samen en konden we beginnen aan het leukste stuk: de Vía Verde.
De Vía Verde de Los Ojos Negros (letterlijk: de Groene Weg van de Zwarte Ogen) is een fietspad van zo'n 200 km op een oude spoorwegbedding.. De spoorweg werd in 1903 aangelegd door de eigenaar aan de mijnen van Ojos Negros, naast de bestaande spoorlijn, die hij te duur vond. Nu is het dus een fietspad in iets tussen asfalt en grind. Nu is het dus een vrij liggend pad voor fietsers, ruiters en wandelaars. Een plek waar je nog dat andere Spanje tegenkomt, zoals die herder die met z'n kudde verder trekt.
Bijna 90 km bolden we over die oude spoorlijn. Flinke stukken daarvan liepen mooi bergaf zodat we moeiteloos 30 km/u haalden. Een zaligheid.
Langs de kant van de weg troffen we natuurlijk onze Erwin met een originele constructie die ergens het midden hield tussen een zeilboot en een pergola. Spijtig dat de politie hier geen schoonheidsprijs voor kon uitreiken.
Daarna, tegen de wind, vals plat tot op een heuvelrug met enkele van die duizenden Spaanse windmolens, waar een koppel vijftigers zich amuseerde met wiekje spring.
Een paar minuten later waren we weer bergaf aan het fietsen. De meseta met haar eindeloze akkers hadden plaats gemaakt voor een brede vallei met amandelbomen, olijfbomen en citrusbomen.
En zo bolden we kilometer na kilometer verder, tunneltje in, tunneltje uit (geen schaap in de tunnels te zien). Het aantal lekke banden bleef beperkt. Alleen ons José heft de hoogschotel afgedingest door niet één, maar twee keer lek te rijden. Geen valpartijen, geen pech, leuke camping met steenharde grond, lekker gegeten en zoals altijd leuk gezelschap. De vrouwen hebben het dan al fluisterend nog onderling gehad over hoe gemakkelijk de mannen wel waren. Toen Roosje zei dat de vrouwen zelf ALLEMAAL gemakkelijk waren volgde meteen enig hoongelach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten