Voor een eerste keer niet gebibberd in m'n slaapzak. 's Nachts koelde het wel wat af, maar de nieuwe dag zou weer warm worden.
Het laatste stuk Vía Verde stond vandaag op het programma. En dat was slechte weg, grind, keien, putten... Net toen Roosje een zenuwinzinking nabij was (naar eigen zeggen zag ze af als winterkoren in het veld, en dat in juli bij 32 graden), was de beproeving zo goed als voorbij.
Veel noemenswaardig is er over de korte rit niet te melden. De laatste kilometers liepen dwars door de boomgaarden met sinaasappels, mandarijnen, citroenen en limoenen. En dan, na 875 kilometer stonden, we aan de Middellandse Zee. Zon, zand en blauwe zee, onze zee.
Elf dagen geleden zijn we aan de Atlantische Oceaan vertrokken, onder dreigende wolken en aan de voet van groene heuvels. Daarna zijn we door de meseta getrokken, met de golvende akkers en woeste hoogtes, en de vergezichten die je nergens anders in West-Europa vindt. Door de bergen zijn we gereden, met brede valleien met dennenbomen en smalle rotskloven. En de laatste honderd vijftig kilometer over een verlaten treinspoor.
Het was een ontzettend mooi parcours, maar ook behoorlijk lastig. Slechs zelden hebben we in treintje gereden omdat er veel te klimmen viel. De wegen waren goed en vooral verbazingwekkend rustig. Wat we al wisten, was dat de Spanjaarden uiterst voorzichtig rijden als ze een fietser zien, laat staan een groep fietsers.
Buiten een paar blaren, wat spierpijn die Erwin er vakkundig uit masseerde, en wat insectenbeten, zijn we gespaard gebleven van enig onheil. Niemand is gevallen. Iedereen heeft het toch maar weer gedaan.
Christel die gevochten heeft en gezegevierd, daarbij moreel gesteund door Peter, verbaal door Luk en door de massagebeurten van Erwin. Peter zelf rustig malend en genietend meer nog,dan de vorige keer; niet opgejaagd en niet opjaagbaar tout court.
José nog met de ferme conditie van de 1000 km tegen kanker en intussen een volledig nieuw achterwiel. Jan, altijd paraat om eender wie te helpen nog vooraleer die dacht een technisch probleem te hebben.
Roosje die zo genoten heeft van het landschap en het couchen en elektrisch genietend de hellingen is opgereden, en haar man expliciet wil bedanken voor het geduld op grindwegen.
Frank, berensterk als altijd op de fiets en ook straf in het bestrijden van chaos in de groep en het opvangen van Roosje.
Daniek die als een bewaarengel telkens weer een 'daniekske' deed, dwz. eens boven weer terugkeerde om de rest moed in te spreken.
Luk die zoals ampel beschreven meermaals is doodgegaan en door Erwin weer tot leven is gewekt zodat hij nu in veel betere toestand is dan bij het begin van de tocht.
Anit, wiens rugproblemen verdwenen als sneeuw onder de Spaanse zon en dankzij de goede zorgen van Erwin in het bestrijden van een Latijnse spierknoop toch weer verder kon.
Kristien die altijd maar sterker reed en mijn afwezigheid al die tijd heeft moeten verdragen (m'n excuses schatteke), en zich op deze vakantie ontpopt heeft als een secure verpleegster met handelingen die ik wel eens zal uitleggen.
Else die haar ventje ook constant moest missen en die me als een trouwe schaduw volgde en zo groothartig was om de eer van ons mannen niet te krenken op hellingen waarop ze ons gemakkelijk elektrisch in de vernieling kon rijden.
En Erwin zonder wie we dit nooit hadden kunnen doen, die altijd fantastische plekjes wist te vinden voor de picknick en lekker proviand, memorabele constructies uitdacht als er geen schaduw was, alle spierknopen vakkundig wegmasseerde en met de locals verbroederde tot het nut van het algemeen. Zonder jullie allemaal was die niet gelukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten