Keerbergen-Bilbao. We gaan naar Spanje en we nemen mee...

... meer, veel meer
Het is woensdag 9 juli. Het is nu al 48 uur aan het regenen zonder stoppen, met variaties zoals druilerige regen, motregen, regenvlagen, gieten, blaasjes regenen enz. De radio meldt dat her en der de scouts hebben moeten opkrassen omdat hun kamp onder water loopt. De kwik haalt met moeite 14 graden. Jacques Brel noemde het "Avec un ciel si bas qu'un canal s'est perdu."

In die regen laden we blijgemutst (hoe kan het anders?) de bestelwagen in. Onze bestelwagen is maar liefst 6 kubieke meter groter dan onze vorige volgwagen. En kijk: ook nu is de Universele Wet van de Zichzelfvullende Ruimte onfeilbaar. Slechts met veel moeite krijgen we alles in de laadruimte. Is het dat onze strenge jefe furgoneta aan autoriteit heeft ingeboet? Of zijn we gewoon het slachtoffer van bovengenoemde wet? U gelooft niet in die flauwe zever, hoor ik u denken. Wel dan nodig ik u nu uit om eens te gaan kijken op uw zolder. Toen u hier kwam wonen, was die leeg. En nu? En uw kelder? En uw garage? Ik zal maar niet vragen waar uw auto staat zeker... We zijn gewoon allemaal het slachtoffer van die Universele Wet. 
  "Wat nemen jullie dan zoal mee?" Hoor ik een nieuwsgierige lezer vragen (een beetje voyeuristisch ook natuurlijk). Wel in principe: één grote en één middelgrote Curverbox per persoon. In principe. Daarbovenop natuurlijk nog de fietsen. We hebben nu 14 fietsen mee voor twaalf fietsers. Ik weet het: dat is ruim berekekend, maar wat reserve komt altijd van pas. En bovendien : de overschot gaan we ter plekke verkopen. Tenten, luchtmatrassen, slaapzakken, twee koelkasten, twee schragen om een breugelfestijn te kunnen organiseren, 13 stoeltjes met rugleuning omdat we al een dagje ouder worden, een apotheek om een kleine Spaanse stad een maand lang van allerlei kwaaltjes te verlossen, een massagetafel, een vaatwasmachine, twee koffiezetten en een waterkoker, dozen met allerlei werktuigen en zakken met allerlei dingen waarvan ik me afvraag of iemand weet wat er in zit, tot we terug in Beerzel zijn. Maar dus niet de tien bakken Jupiler waar ongetwijfeld ruimte voor was. En ook niet de vijf extra zomerjurkjes die José zo graag had meegenomen.
Maar goed, de laadklep ging nog net dicht en Erwin en Frank vertrokken donderdag al, om pardoes van de ene file in de andere te sukkelen, zodat ze 's avonds toch al net voorbij Parijs waren. Een gemiddelde van 53 km/u. Het zal de volgende dagen minder snel gaan.

Het is nu vrijdag 11 juli. De rest van de troep is vanmorgen met Ryanair naar Santander gevlogen. Die luchtvaartmaatschappij staat erop dat al je persoonsgegevens 100% correct zijn ingevuld, niet alleen je voornaam, Luc dus ipv Luk, maar ook je familienaam, nummer van identiteitskaart, geldigheidsdatum, naam van je ouders en grootouders enz. Een heel gedoe dus om dat van onze bende te verzamelen. Maar dociel als ze zijn is het toch gelukt. En effectief in Charleroi komt er dan iemand je ID-kaart vergelijken met je instapkaart en die zet dan een krabbel, in het geval van Jan wel op de instapkaart van Rosa. Nochtans is hier meer dan alleen maar de geldigheidsdatum van de ID-kaart verschillend. Hoe kwam Jan aan de instapkaart van Roosje? Wel doordat ondergetekende heel milieubewust tweezijdig had afgedrukt en toen hij het probleem voorzag nog eens. De zelfde goedbedoelde stommiteit zorgde er ook ei zo na voor dat Else niet mee mocht omdat ze al op het vliegtuig zat. Daniek had namelijk ingecheckt als Else. Maar goed, we mochten uiteindelijk toch allemaal mee.

Na wat wachten op onze bus  en een rit langs de kust en over stemmingswisselingen en het recht tussen echtgenoten op nieuwsgierigheid zijn we in Bilbao toegekomen. In hotel Artetxe was het een blij weerzien met onze Frank en onzen Erwin. Het hotel ligt op een heuvel met een mooi uitzicht over de stad. Zopas zijn we gaan eten in een restaurant vlakbij, met naar verluidt de beste entrecôte van heel Baskenland. Maar ook de rest mocht er gerust zijn.

We zijn er klaar voor.