http://www.routeyou.com/nl-be/route/view/661961/recreatieve-fietsroute/cid-1-bilbao-ona.nl
'In Belgium it's raining and cold'. Tussen Bilbao en Oña daarentegen, was het een ideaal fietsweer vandaag. Vrijwel altijd volle zon en lekker warm. Bovendien nog een flink stuk rugwind.
Anit bedoelde dat natuurlijk al lachend dat het een vlakke rit zou worden. Al viel het eerste stuk best mee. Eerst door een vallei met onder meer een oude staalfabriek.
Later in een bredere groene vallei met sjieke oude woningen. In Artziniega, een oud maar mooi Baskisch dorpje, waarvan we nog nooit gehoord hadden, maar waarvan het wel leuk is om de naam in een blog te zetten, hadden we perfect getimed een koffie met onze jefe furgoneta.
Daarna kon het echte werk beginnen. 15km stevig bergop. Luk probeerde na een paar kilometer het gezapige tempo wat op te krikken, maar kon dat tempo toch niet aanhouden.
Jan en Daniek wilden me maar niet inhalen, zodat ik een fotootje kon nemen van beide heren. Allez u hee ongetwijfeld tussen de regels al wel verstaan wie zich vandaag stevig in de bolletjestrui heeft gehesen op deze mooie helling van de Puerto de Peña Angulo.
Maar dit is natuurlijk geen wedstrijd. Iedereen is bovengeraakt, sommigen al fluitend en elektrisch genietend, anderen kortstondig door emoties overmand. Yes we can!
Een korte vermelding verdient Luk op deze lijnen, die ergens tijdens de beklimming is doodgegaan. Schrik niet beste ouders, familieleden, vrienden en collega's. Ik heb Luk op een fietstocht al vele malen weten doodgaan en al even vaak zien verrijzen. Hallelujah, praise the Lord. Deze keer speelde zijn heup op. Apropos van de andere lichaamsonderdelen van vrienden zoals daar zijn rug, staartjesbeen, achillespees en knie, heb ik niet veel meer gehoord. Spaanse lucht doet wonderen.
Maar goed, terug naar Luk. Later op de dag zou hij onderzocht worden door de meegereisde sportmasseur die de vinger op de wonde kon leggen en ook beterschap in het vooruitzicht stelde op voorwaarde dat Luk een geste maakt. Morgen zal blijken wie er geschoren is.
En daar stonden we dan boven die groene vallei met een paar verloren dorpjes. Een vallei omzoomd met rotswanden en een waar nog flink wat wilde dieren wonen, zoals gieren en beren. Het was trouwens omwille van zo'n beer dat we onze oorspronkelijke route niet konden volgen en door een tunnel moesten rijden om tot bij de picknickplaats te geraken.
Temidden van die natuurpracht had onze jefe furgoneta de toverspreuk uitgesproken 'Tafeltje dek je' en kijk daar stond een rijk gevulde tafel in de lommer. Apropos het is altijd een goed teken als er over lommer wordt gesproken. Heerlijk.
Na de picknick volgde een heeeel lang stuk lichtjes bergaf en wind in rug. Zalig met die vergezichten. En kijk: de doden verrezen ('Mijn sponsor zal tevreden zijn. Ik ben toch weer een minuutje in beeld geweest.') en anderen die tactisch begonnen te sterven. En dat terwijl Anit bijna de hele tijd in de voorste gelederen vertoefde. 'Nieuwe fiets?' "Schrijf maar dat ik goede benen heb."
En zo kwamen we rond vier uur toe in Oña, waar we logeren in Rincón del Convento bij schatten van mensen die zelf onze Curverboxen al naar de kamers hadden gebracht. Het hotel is trouwens pas gerenoveerd. De kamers zijn een beetje overdone, een beetje te overdadig versierd (romantisch, barok, New England stijl...), maar voor de rest prima.
Oña doet een klein beetje denken aan Guadalupe. Ook dit bergdorpje wordt gedomineerd door een klooster. Een klooster dat in 1011 gesticht werd. Nu staat het klooster leeg, maar je kan het nog wel bezoeken en dat is zeker de moeite waard, de kerk, de sacristie en de gotische kloostergangen.
Na nog eens een aperitiefje met cava en kersen (Oña is de kersenstreek) zijn we de menu de fin de semana gaan eten in het hotel: voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, vier extra salades, een gezonde hoeveelheid water en wellicht minder gezonde hoeveelheid wijn voor 15 euro per persoon.
We zitten op de goede weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten