Het schemerde nog toen we met fluisterstemmen de Curverboxen in onze furgoneta laadden. En om 7 uur zaten we al aan het ontbijt. Self service maar heel lekker.
Madrugar, heet dat in het Spaans. We wilden met ons vroeg vertrek de hitte wat ontlopen. Om 8 uur (leve de vakantie!) bolden we al het dorp uit. Het zou nochtans een aangename dag worden. Met een maximum temperatuur ergens rond de dertig graden. Door strakke wind en door de sluierwolken die in de namiddag opdoken, was het eigenlijk heel aangenaam fietsweer. Alleen zat die strakke wind volledig verkeerd.
De eerste kilometers denderde ons treintje langs de oevers van de Duero. Vruchtbare streek is het hier. We fietsten ondermeer dwars door een appelplantage, dus door één appelplantage van ongeveer 2 bij 3 kilometer. Volgens mij was dit de sponsor van dat artikel in HLN dat Luk gelezen had.
Na wat pittig klimwerk kwam de burcht van Gormaz in zicht. De dappersten der dapperen haastten zich dan ook na boven om deze vesting te slechten, ondanks de waarschuwing die we aan de voet van de heuvel van onze jefe furgoneta kregen om toch vooral niet met de fiets naar boven te rijden. Een koud kunstje was het. En boven had je een geweldig zicht over de vallei van de Duero.
In de 9de eeuw lieten de arabieren, onder het Kalifaat van Córdoba, hier al een eerste burcht bouwen. Die werd in 912 door de christenen veroverd, maar kort later opnieuw door de arabieren. In het midden van de 10de eeuw liet ene general Galib de burcht verder uitbouwen tot de grootste vesting van Europa in zijn tijd. De omwalling is 1.200 meter lang en telt 28 torens. De burcht ligt boven op een heuvel die de omgeving domineert en was dus van strategisch belang in een streek die een paar eeuwen lang door christenen en arabieren werd betwist.
In Berlanga del Duero wachtte een vriendelijk café op onze dorst en konden we de troepen weer verzamelen. Daar vernamen we ook het nieuws dat Beke en De Wever een doorbraak aan het forceren zijn.
En dan ging het eigenlijk alleen maar bergop. Ieder op z'n eigen tempo, met vooraan natuurlijk de Electrabel-ladies. Wat zou er mis zijn om je wat te laten helpen? Fantastisch toch hoe Else en Roosje met een smile en genietend van het landschap naar boven peddelen, terwijl anderen hevig pompen of zwaaien met de schouders of hijgen alsof hun leven ervan afhangt. Iedereen heeft gelijk. Snel of traag. Zolang je maar geniet.
In een gat dat luistert naar de naam Alaló had onze jefe furgoneta de tafeltje dekje spreuk gedaan onder een oude wilg aan een bronnetje. Déjeuner sur l'herbe, of toch bijna.
En dan ging het verder omhoog over de wuthering heights. Gestaag klimmend op een plateau met een strakke wind op kop en nul komma nul beschutting. Op deze Camino worden helden gekapt in ruw graniet. Als je dit aankan, kan je alles aan. Yes we can! Desolaat, leeg, enorm, indrukwekkend. De ritten van de voorbije dagen gaan door een landschap dat z'n gelijke niet kent. Vele tientallen kilometer zie je ver. Soms is dat wel ontnuchterend wanneer je ziet over welke bergkammen je nog moet met je fiets en tegen de wind. Maar die ruimte, die vrijheid is zo zeldzaam dat we ze moeten koesteren.
Bon, vóór ik te melig word, toch even vermelden dat onze trouwe vriend Jan Van Nevel, na twee jaar weer in het peloton opdook. En dat LuKAS en Christel misschien niet de snelste stijgers zijn, maar... (oma, opa en kinderen: lees niet verder aub) ... enorm snel kunnen dalen. Toen ik vanavond tegen Christel zei 55 toch wel snel was, zei ze me doodleuk dat haar record 60,5 was. Vandaag had ze zich ingehouden. Ze was maar tot 58,4 gegaan. Vooral die precisie met dat getal na de komma blijft bij.
Maar daarvoor hadden we natuurlijk al een bergpas van 1380 meter beslecht. Bij aankomst in Atienza was de kaars (en de accu) aan het uitgaan bij sommigen en dus heb ik nog eens geprobeerd met Dos Cervezas. En kijk, daar stonden we met z'n vijven vrolijk onnozel te doen op een rotonde ergens in het midden van Spanje, alleen maar om onze vrienden aan te moedigen.
De cervezas waren er bij aankomst. Op dat moment krijg ik ook een sms dat er een vliegtuig is neergestort in het oosten van Oekraïne. Onwillekeurig denk je dan aan iets anders dan een technisch defect. Ik mag alleen maar hopen dat niet één of andere idioot een raket die hij van Poetin gekregen heeft, heeft afgeschoten op een passagiersvliegtuig.
En die Vlaamse furie dan, van de titel? Wel ons hotel is een mooi ding. Een soort herenwoning van 1679. Mooie kamers met alles erop en eraan. Maar het avondeten was ondermaats. Natuurlijk was het lastig om de prestatie van gisteren te overklassen, maar dit was echt niet goed. De borden werden op tafel gegooid, de baas en de kelner hadden vuile Tshirts, het fruit was uit blik, de witte wijn was warm enz. En ik vrees dat ik dat dus ook met zoveel woorden gezegd heb. 438 jaar na het Spaanse wangedrag in Antwerpen heb ik - weliswaar met te veel tinto om goed te zijn voor mijn grammatica en woordenschat - met wat straf taalgebruik gezegd dat het echt ondermaats was. Héhé dat luchtte even op. Of het ook iets uitgehaald heeft? Anit vond het in ieder geval een rustige avond, zei ze met een grote glimlach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten