Het was vanmorgen verdorie fris toen we stonden te wachten. Dus trok iedereen maar z'n windjack aan om te vertrekken. Allez niet echt iedereen. Luk vond het een prima weertje zo. Eerst was het ook nog behoorlijk bewolkt, maar in de loop van de namiddag zou de zon er volledig doorbreken.
Vandaag zou het onze koninginnenrit worden van bijna 100 km en langs het hoogste punt van onze route.
Er werd dus behoorlijk wat geklommen. En eens boven, wachtte er altijd wel een mooie afdaling. Op één zo'n stuk haalde Daniek naar verluidt 76 km/u. De toptijd van Christel viel buiten de limieten van de snelheidsradar van de Guardia Civil. Roosje haalde naar eigen zeggen ook 45, allez 48 zei ze fier.
Na een winderige en frisse koffiestop in Checa klommen we nog heel zoetjes 12 km naar onze picknickplaats. De mooiste plek was dat met een uitzicht over de vallei.
En terwijl anderen windjack aan- of uitdeden, merkte Luk terecht op dat de stoeltjes met rugleuning de grootste vooruitgang in comfort betekenden. Zoals altijd was de tafel rijkelijk voorzien van toespijs en bijval: verschillende soorten kaas, ham, chorizo, kop, confituur, choco (daar mocht Roosje er niet te veel van nemen omdat Kristien dan constipeert), tomaten, perziken (al gruwen sommigen van het fluwelen velletje), bananen en appelen natuurlijk.
Ter plekke werd ook het lokaal kampioenschap stokbroodwerpen georganiseerd, waarbij Anit een verdienstelijke prestatie neerzette met een gooi van 74,6 cm.
En dan was het tijd voor de klim naar het dak van onze route. 8 km lang duwen door dikke dennenbossen met soms herten links (of was het rechts?) van de weg. De top lag op 1650 meter. Boven stond er een officiële tijdsopname en die gaf de volgende verschillen
Wim eerste
Luk op 6'06"
Else op 6'06"
Roosje op 8'16"
Frank op 9'52"
Daniek op 9'52"
Jan op 12'49"
José op 12'49"
Kristien op 13'54"
Anit op 30'23"
Peter op 30'27"
Christel op 30'39"
Een paar prestaties verdienen extra aandacht. Die van Luk natuurlijk, die als tweede bovenkwam en zo fier als een gieter was dat hij de twee Electrabel ladies had geklopt. Apropos, Else had Luk galant de tweede plaats gegund, net zoals ze mij op een andere helling er ook niet wilde afrijden.
Voor de familie van Luk heb ik droevig nieuws. Luk is na deze krachtsinspanning schielijk van ons heengegaan op zondag 20 juli 2014 om 15u37. Hij was trouwens diezelfde dag ook al dood verklaard om 10u53 en 11u26. En om 16u44 zou hij nog een laatste keer overlijden. Het goede nieuws dan: hij overlijdt vrij regelmatig drie keer per dag. En door de goede zorgen van onze sportmasseur Erwin Vervloet, kan Luk (die al opgegeven was door de wetenschap) weer fietsen als de beste.
Het vermelden waard zijn zeker ook Else en Roosje, die omwille van knieproblemen bijna niet meegingen op deze camino.
En dan nog speciale aandacht voor de volhouders. Anit die sukkelt met rug maar niet wil opgeven. Peter die ernstige gezondheidsproblemen heeft gehad. Maar de prijs voor doorzettingsvermogen gaat naar Christel die hier in Spanje geweldig last heeft van astma, maar toch maar mooi mee alles uitrijdt, ook een flinke bergrit.
Na het zweet kregen we dertig kilometer afdalen. Ik moet hier niet schrijven dat dit memorabel is. Dat begrijpt iedere fietser.
De laatste kilometers door een smalle kronkelende kloof, langs een klaterend riviertje onder populieren en iepen en met aan beide kanten loodrechte rotswanden. En dan ben je plots als bij wonder in Albarracin.
Albarracin is één van de mooiste stadjes van Spanje, grotendeels ommuurd, tegen de rotswanden aangebouwd en met de gebouwen bijna uniform en terracotta kleur. Eén van die juweeltjes in het binnenland van Spanje, verstopt in een kloof voor de miljoenen toeristen van de costas.
Apropos we hebben nu al welgeteld twee auto's met een vreemde nummerplaat geteld op onze route: een Oostenrijker in Medinaceli en een Nederlander die vandaag ook op onze camping staat. Wat had u anders gedacht?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten