http://www.routeyou.com/nl-be/route/view/662073/recreatieve-fietsroute/cid-2-ona-burgos.nl
Toen we om zevenen de gordijnen opzij schoven was het bewolkt. Oei? Geen probleem. Vijf kilometer verder weer volop zon en afhankelijk van de betrouwbaarheid van de Spaanse thermometers tussen 22 en 30 graden. De oplopende temperatuur zorgde voor familie-uitbreiding: na de Grote Beer verscheen ook de Kleine Beer vandaag aan het firmament.
Het zou weer een mooie tocht worden en neen Anit, niet vlak. Heuvelend kan je het parcours noemen. Nooit echt moeilijke hellingen maar de andere kwamen per gros.
Boven werd je wel telkens getrakteerd op een panorama met golvende graanvelden en bossages met aan de horizon (20-30km ver?) bergen. Tot we uiteindelijk op de meseta kwamen. Maar die hoogvlakte is dus ook niet vlak.
Vooraleer we daar geraakten was er wel wat zweet gelaten en calorieën verbruikt, die terstond ruimschoots werden gecompenseerd door repen, cakes, koeken enz. Vanzelfsprekend moet ik ook nog even de vergeefse uitbraak van Braet en Massa vernoemen, die overigens op een sisser afliep. En Kristien die haar bril afzette om meer adem te krijgen.
Op één van onze stops kwam het gespreksthema toevallig op de Grote en Kleine Beer terecht en die probeerden ons te overtuigen dat de Van Poyers een verschillende anatomie hebben. Volgens de ene door een vooruit gekantelde maag, voor de andere door een groot hart. Beiden vonden trouwens dat ze alles in het groot hadden, en dat moest ik van Christel hier uitdrukkelijk vermelden.
Allez, uiteindelijk geraakten we probleemloos op de camping in Burgos en hadden daar weer een uitgebreide lunch dankzij onze jefe furgoneta. Een kwartiertje later kwamen dan de zere billen, kuiten en rug aan de beurt. En geloof me: Erwin heeft gouden handen. Hij kan lammen laten lopen en Luk van de doden weer laten opstaan.
Later op de avond bracht Luk trouwens een heildronk uit op Erwin en beloofde dat iedere dag te zullen doen. Wat Erwin dan weer een bedenkelijk idee leek te vinden.
In de namiddag zijn we Burgos gaan bezoeken. De indrukwekkende kathedraal, wat pleinen en natuurlijk ook het graf, de koffer en het standbeeld van El Cid.
's Avonds zijn we dan gaan eten op exact dezelfde plaats waar we in 2006 ook gegeten hebben. En ook nu weer een menu peregrino: voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, water en wijn voor... 10 euro.
Hier moet ik toch een woordje placeren over El Cid omdat onze fietstocht dwars door Spanje naar hem is genoemd. (Ik hoop, beste lezer, dat u me deze ernstige uitspatting vergeeft.)
De man heet eigenlijk Rodrigo Díaz en wordt in 1040 geboren in Vivar, een dorpje vlakbij Burgos. Hij groeit op aan het hof van de toekomstige koning van Castilië in Burgos en wordt diens veldheer. Zijn bijnaam Campeador krijgt hij door als winnaar uit een tweegevecht te komen. Een middeleeuwse praktijk die erop neerkwam dat de twee beste ridders van ieder leger tegen elkaar vochten in plaats van honderden ridders en voetvolk elkaar te laten afslachten. Nogal logisch dat die Castilianen dus blij waren dat onze Rodrigo wint en dat zij zelf niet moesten vechten.
Maar onze Campeador heeft pech. De nieuwe koning wordt vermoord door zijn broer en die heeft het niet op hem begrepen. El Campeador wordt verbannen en doolt de volgende twintig jaar met zijn trouwe troepen tussen Burgos en Valencia. Soms vecht hij voor eigen rekening (iedereen moet z'n boterham verdienen, nietwaar), maar meestal toch voor de moorse koning van Zaragoza. De arabieren hadden toen nog 2/3 van Spanje in handen. De ene keer vocht onze Campeador tegen andere moren, de andere keer tegen christelijke legers. Vanzelfsprekend wint hij zo goed als altijd. Van de moren krijgt hij dan ook de bijnaam El Cid, of Heer.
Zijn grootste faam krijgt El Cid Campeador door de verovering van Valencia in 1094 op de nieuwe radicale moren die daar geland zijn uit Marokko. Lang kan hij niet genieten als koning van Valencia, want na vijf jaar, in 1099 sterft hij.
Die weg van Burgos naar Valencia, de Camino del Cid, gaan we overdoen. Een weg langs burchten en kloosters, Romeinse ruïnes en middeleeuwse stadjes, door bergen en golvende akkers waar een dolende ridder op zoek ging naar eerherstel. Hij op Babieca, zijn trouw strijdros. Wij op dat van ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten