Vannacht kou gehad in mijn slaapzak, maar blijkbaar was ik de enige. De rest had goed geslapen. Vanmorgen dan meteen opkrassen en een stevig ontbijt. 'Mannen, ik vond dat we vanmorgen nogal chaotisch bezig waren.' Niet de opmerking, maar de persoon van wie ze kwam, deed wat wenkbrauwen in de hoogte schieten. En zo waren we allemaal wakker.
Het zou weer een mooie dag worden, met het kwik ergens tussen 25 en 30 graden. En natuurlijk, volop zon. Apropos, het dient opgemerkt dat de Elfurenwind van Kristien - een lovenswaardige en goed onderbouwde theorie ligt aan de grondslag van de Elfurenwind - dat die Elfurenwind in Spanje niet om 11 uur de kop opsteekt, maar later op de dag. Vandaag trouwens in ons voordeel.
Na amper zeven kilometer maakten we onze stop bij het eerste klooster van de dag, mooi in een groene vallei verborgen op de meseta.
Het is de abdij van San Pedro Cardeña. We kregen er een persoonlijke rondleiding van een monnik die ik hier gemakshalve Paterke Alfonso ga noemen, naar zijn illustere voorganger in het Monasterio de Yuso in 2006. Paterke Alfonso sprak een soort Frans dat zo onverstaanbaar was dat we de voorkeur gaven aan Spaans. Hij had de gezegende leeftijd van 84 jaar en ook de wijsheid van die leeftijd. En dat is nu eens zonder ironie. Zo schrok hij er niet voor terug om Napoleon een crimineel te noemen. En toen ik hem zei dat het toch wel merkwaardig was dat op het wijwatervat acht keer de naam van Allah, dwz God, in het Arabisch stond, antwoordde hij dat iedereen in iets gelooft en dat het voor de rest niet veel uitmaakt.
De man was echt een bevlogen gids die vaak 'Mira, mira!' zei en me dan aantikte om weer een anekdote te vertellen of een grap te maken. Hier gaan we nog met de glimlach aan terugdenken.
Waarom stopten we aan dit klooster? Wel, volgens El Cantar de Mío Cid is het klooster nauw verbonden met de geschiedenis van El Cid. Bij zijn verbanning uit Burgos zou hij hier Doña Jimena en zijn dochters toevertrouwd hebben aan de goede zorgen van de abt. Toen hij later was overleden en Doña Jimena moest vluchten uit Valencia, werd zijn lichaam hier begraven naast dat van zijn vrouw.
Vóór het klooster staat een kleine monoliet. Hier zou Babieca begraven liggen, het trouwe strijdros van El Cid.
Doordat het bezoek wat langer uitliep dan gepland, hebben we het schema maar overhoop gehaald en flink gefietst. Niet zonder af en toe te stoppen, zoals aan dat oud gotisch kerkje waar achterin achteloos een grafsteentje tegen de muur leunt.
Gevonden in 2004. Het opschrift zegt dat een moeder het gemaakt heeft voor haar zoon van 49 jaar. Het grafsteentje is vermoedelijk van ergens tussen het jaar 130 en 200!
Er stonden ook wat hellingen op het menu en de krachten namen zienderogen af. Dat hadden ook de gieren gezien die eerst een tijdlang boven Kristien, José en Jan cirkelden, tot ze Peter in de gaten kregen. Maar na iedere klim was er weer een leuke afdaling. 'Waarom Alberto Contador had opgegeven?' 'Omdat hij tegen 85 km per uur tegen het asfalt was gegaan, zijn scheenbeen had gebroken en ontveld was van teen tot kop.' Roosje: 'Awel, dat is waarom ik rem in de bochten.' Het is waar, 85 haalt ze niet en dat remmen doet Roosje zo vlijtig dat ik betwijfel of we Valencia gaan halen met de remmen die er nu opstaan. Overigens geniet Roosje met volle teugen. 'Prachtig. Dat is hier toch prachtig. En dat weer, dat weer!'
En zo geraakten we met veel vijven en zessen bij Santo Domingo de Silos waar de koplopers toertjes bleven draaien tot de achterhoede had aangesloten. Een kilometer of twee extra hebben we zo gefietst. Apropos, ik denk dat we daarmee een wereldrecord hebben gevestigd. Vroom als we zijn, stonden we een halfuurtje later alweer in een klooster.
Eentje van de 11de eeuw met een prachtige Romaanse kloostergang. Het klooster van Santo Domingo de Silos stamt al uit de 7de eeuw, dus nog vóór de inval van de moren. In de 11de eeuw, net in de periode van El Cid, werd het klooster grondig vernieuwd door de heilige Dominicus van Silos en zijn opvolger. Het klooster is een mooi staaltje van romaanse kunst. Het klooster met z'n 30 gebeeldhouwde zuilen en kapitelen is nog net zoals het was toen het gebouwd werd.
En jawel, om zeven uur zaten we allemaal in de Vespers. Voor het jonge volkje: dat is een misviering. Speciaal hier is dat die paters de hele tijd gregoriaans zingen, waardoor je bijna in trance komt. Dit was echt wel indrukwekkend.
En daarna natuurlijk lekker gegeten in ons hotel, weer voor 12 euro alles inbegrepen, buiten de koffie dan, of de carajillo die in de smaak valt. Morgen zegt Jan gegarandeerd weer 'para mi también', gewoon omdat hij dat zo mooi vindt klinken.
.JPG)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten