Er zijn zo van die dagen die je je hele leven wil herinneren. Dit was er zo eentje.
De ochtendstond had om 7u duidelijk goud en choco in de mond. Rechtstaand buiten ontbijten omdat het ontbijt in de JH pas vanaf negen operationeel was. En de sfeer zat er meteen goed in.
Fris was het duidelijk vanmorgen toen we rond kwart voor acht de stad uitreden naar het zuiden. Met een treintje langs een vlakke rustige weg waren we meteen 25 aan het doen tot de voet van de bergen.
Het klimmen begon meteen met 9%. 'Noem jij dat vals plat?' Neen, 9% is echt wel klimmen, maar ik had ook niet gezegd dat de hele eerste col vals plat zou zijn. Overigens klommen we gemiddeld 4% denk ik, rustig langs de heuvels omhoog. Het gevoel van een col hadden we nog niet.
Op de Puerto de Navalmoral kwam Luk eerst boven, net niet ingehaald door Jan. De rest van de groep volgde op hooguit een minuutje. Een prachtig vergezicht had je vanop de bergpas. Een kapelletje van San Cristobal, ofte St. Christoffel en patroonheilige van de reizigers, keek welwillend uit over de ruime haarspeldbochten en de vallei in de Sierra de Gredos. Aan de andere kant van de vallei, in de bergen zag je wat rechte lijnen die de weg aangaven die we straks zouden moeten volgen. Wijselijk heb ik dat niet tegen iedereen gezegd, want het zag er nogal indrukwekkend uit.
Op de Puerto de Navalmoral wachtten ook Erwin en Christel op ons met een heerlijk zoete watermeloen. Bussen bijvullen, zonnecreme bijsmeren, windjack aan en dan rustig naar beneden cruisen voor twintig kilometer zonder pedaalslag om uiteindelijk in Burgohondo beloond te worden met het eerste terrasje van de dag. Het dient gezegd dat wij wel een expertise bezitten over de verschillende soorten koffie, maar dat blijkt een kennis die niet altijd gedeeld wordt door de Spanjaarden zelf. Voor hun verdediging moet ik ook wel aanvoeren dat we zelf ook niet altijd meer weten wat we besteld hebben.
Na deze deugddoende pauze was het tijd voor het betere werk: de Puerto de Mijares. Ongeveer 18 km en 1570 meter hoog. Het was een prachtige col, hoewel iedereen het daar waarschijnlijk niet mee eens is. In ieder geval was het heel rustig. Ik heb welgeteld één auto gezien op heel de col. De vergezichten over de vallei waren ook adembenemend.
'Het ging vandaag gewoon goed', volgens Else. In haar typische stijl met de armen door het stuur gevlochten, peddelde ze met Daniek en Stanne (eigenlijk Daniel) de berg op. 'Ik had vandaag goede benen', was dan weer de verklaring van Roosje, die gisteren nog gezegd had dat ze vandaag niet zou fietsen. De benen van gisteren zijn vanaf morgen te verkrijgen bij De Slegte. José had benen van chocolade (melkchocolade om precies te zijn) maar bolde wel samen met Roosje, Frank en Kristien rustig de berg op. En ook met Luk en Anit verliep het probleemloos. Meer zelfs: ze waren in het gezelschap van Peter, kreunend en steunend, maar dik oké. Peter overtrof zichzelf op deze col. En Jan? Jan probeerde ook hier nog een ultieme remonte, maar strandde wel op enkele minuten.
Maar goed, de furgoneta stond daar niet te vroeg. Sommigen stonden naar verluidt op het punt om hun fiets aan de haak te hangen. Op zo'n momenten is Spaanse limonade echte godendrank om mensen op andere ideeën te brengen. Het uitzicht was verbluffend en de sfeer opperbest. Na de drankpauze moesten we nog twee km klimmen tot de top.
De afdaling was zaalig. Langs een smalle kronkelende asfalt doken we naar beneden, van de frisse berglucht naar de hitte van de vallei van de Taag. Helaas kan je dat sierlijk kantelen in de bochten, de geuren van rozemarijn en Mediterraanse dennen en het gevoel van hete droge lucht als van een haardroger, niet vatten op een foto of in een blog. Het is in ieder geval zaaalig.
Een plekje voor een picknick vonden we wat verder. Intussen was het snikheet geworden. Iets in de buurt van de 40 graden, denk ik. Die hitte zou ons verder nog zuur opbreken. 40 graden is geen probleem zolang je rustig tegen 25 kan cruisen, maar op nijdige hellingen wordt het een loden temperatuur.
Het heeft bloed (Jan), zweet (35 liter water gedronken met 12 personen) en tranen gekost, maar uiteindelijk kwamen we behouden en wel aan in Talavera de la Reina. Een goede 115 km op onze teller. Niet op mijn fiets-gps, want die had de geest gegeven door de hitte. Met de kanttekening dat ook Daniek nu al twee lekke banden op conto heeft.
Onze intrek namen we in een modern viersterrenhotel en daarna gingen we eten in El Buey, De Os, in de buurt. Memorabel avondje werd het. Na een aperitief volgden de entrantes: gazpacho met gebakken pata negra, jamón serrano en kaas, foie gras, tonijnsla met paprika's, pepers en ajuin, een soort bloedworst met groentensaus, krokante langoestines met sojasaus enz. Als hoofdgerecht een stuk vlees om U tegen te zeggen. Niet zo'n machinale witblauw steak, maar nog echt een stuk vlees dat naar iets smaakt. Gruwelijk groot overigens. De helft capituleerde ergens halverwege die succulente lap en zwoor dure eden dat dit het allerlaatste hap zou zijn, tot de vriendelijke vrouw ook nog eens met een bord overheerlijke desserts kwam aandraven. Wijn, water à volonté. En dat allemaal voor nauwelijks 24 euro per persoon. Het leven kan mooi zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten