http://www.routeyou.com/route/view/428847/wandelroute-lissabon-0-madrid-dag-1.nl
Koud, nat en uitermate vroeg was het vanmorgen in Charleroi op deze vrijdag de 13de. Een dag waarop moeder de vrouw in de Klein Appelstraat zegt dat ze een raar voorgevoel heeft en dat je beter om het halfuur een pilletje neemt in de hoop dat de piloot ook niet bijgelovig is. Maar dus zeker geen dag voor een wonder, laat staan voor vijf. En zie, de wegen van de Heer zijn ondoorgrondelijk.
Het eerste wonder voltrok zich bij dag en dauw, voor onze ogen. Na vijftig jaar besloot Roosje, als door een plotse ingeving, dat het toch beter was te stoppen met roken. Zelfs die laatste sigaret, buiten in de motregen tussen de kerosine- en dieseldampen, hoefde niet meer. Gewoon op karakter en met enige steun van hierboven besliste ze: ik stop. Sprakeloos waren de getuigen van dit eerste wonder.
Het tweede wonder voltrok zich zo'n drie uur en 1500 km zuidelijker. Toen alle hoop al lang was opgegeven, zagen we met zijn alle het Licht. Meer precies : de Zon. Ja met een Hoofdletter, want ze schitterde aan het zwerk en zorgde ervoor dat ons geloof in de Echte Zomer van een schielijke dood werd gered. 35 graden. Sandalen. Shirts. Korte rokjes. Jurkjes van drie keer niks. Terrasjes. Zalige zij die de zomer mogen aanschouwen in al zijn glorie.
Het derde wonder was van veeleer praktische aard. Onze twee groepen gezellen kwamen vrijwel samen in Madrid aan. Het wonder zal overmorgen nog groeien in faam, als blijkt dat onze fietsen in die publieke parking niet zijn gepikt of gevandaliseerd.
Het vierde wonder is iets wat de moderne mens aanbelangt. We mochten de snelst vorderende file ter wereld aanschouwen. Op vrijdag van 18u tot 21u is het beroemde Prado gratis. Vanzelfsprekend zijn niet alleen Nederlanders en Schotten op de hoogte, maar ook Belgen van middelbare leeftijd. Gevolg: toen we toekwamen stond er zo'n 200 meter file van kunstliefhebbers. "Als da hie langer dan veif minute duurt zennekik weg", sprak een moegetergde ziel. En kijk: op vijf minuten tijd stonden we aan de kassa voor een gratis ticket. Nu even serieus. Het Prado is echt wel de moeite. Het leverde ons meesterwerken op van Bosch, Rafael, Goya, Rubens, El Greco en Velazquez, en vooral ook vermoeide kuiten.
Het vijfde en finale wonder voltrok zich vanavond op de Plaza Santa Ana. Van waar de flessen wijn bleven komen, zal een mysterie blijven, maar ze werden één voor één met smaak gedronken, daar op dat nevelige terras van de Mesón de las Cinco Jotas. Buiten die ene die als zoenoffer aan de aarde werd toevertrouwd, en aan de nek van Peter.
En zo eindigt de eerste dag van onze reis zonder ook maar met één woord te reppen over Peter en dat zalige dessert, over Anit die dat ook wel wilde proeven toen ze hoorde dat het met wodka was, over Daniek en de zalige wafels van zijn buurvrouw of over Frank die nu al een eeuwigheid gestopt is.
Met de jaren wordt een mens milder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten