Deze tekst is niet eerst voorgelegd aan de censuur. Het kan dan ook zijn dat sommige gevoelige personen aanstoot nemen aan een deel van de inhoud. Ik kan die mensen alleen maar aanraden om de tekst dan niet te lezen. Wat niet weet, niet deert.
Laten we beginnen bij het begin: Hoe zot krijg je 14 vijftigers (of toch bijna) dat ze op de eerste dag fietsen in Spanje al gewassen en gestreken, om zeven uur 's morgens met twee (2 en niet 3) Curverboxen het hotel uitsjokken en die in de bestelwagen laden? Uitslapen? Uitslapen is voor morgen, of beter voor mañana.
Dolgelukkig waren de meesten dat hun fiets in uitstekende staat ongeduldig op hen stond te wachten, daar in die grote donkere parking in de Calle San Delfín, trouw bewaakt door een nachtwacht in een glazen kooi. Een tafereel dat zo uit een roman van José Saramago zou kunnen komen.
Overblij was onze Luk, want na de onvrijwillige schenking van zijn portefeuille gisteren op de metro aan een Spanjaard die hem de weg kwam vragen, kreeg hij vanmorgen bericht dat zijn portefeuille was teruggevonden.
En zo stonden we rond acht uur allemaal te blinken van de zonnecrème en de hoop op een memorabele vakantie, daar in Madrid Río, aan de startlijn van de eerste etappe.
Luk vertrok met Erwin en de furgoneta naar een metrostation. De twaalf (12 en niet 13!) anderen bolden rustig langs de Manzanares tot voorbij het voetbalstadion van Atlético Madrid. Daar draaiden we weg van de rivier en meteen knal omhoog langs San Isidro, de begraafplaats van Madrid.
En verder langs mooie brede fietspaden, kronkelend door parken tot aan Casa del Campo, het grootste park aan de rand van de Spaanse hoofdstad, waar het rood asfalt plaats maakte voor grind.
100 meter verder hadden we prijs. Daniek mocht de eerste lekke band van de reis achter zijn naam schrijven. Kort daarna kwam er dan een smsje van Luk: alles erin behalve (uiteraard) het geld. Nu ja zo'n grote som was het nu ook weer niet en Spanje kan een financiële injectie goed gebruiken.
Verder langs een andere grindweg en net toen we stopten maakt Christel een val. In feite viel ze gewoon om. Het zag er allemaal onschuldig uit en na een korte verzorging weer verder. 500 meter later was het de beurt aan Roosje en dankzij de voortreffelijke helpende handen, leidt ze momenteel de tussenstand met twee lekke banden.
Om maar te zeggen dat het voor geen meter liep en dat we Madrid nog niet uit waren, op het moment dat ik al op een terrasje had willen zitten. Gelukkig voor de dames passeerde net op dat moment een knappe dokter recht uit ER (lange wapperende manen, vierdagenbaardje en knap figuur) op een mountainbike, toevallig of niet in onze richting. We zouden hem die voormiddag nog regelmatig terugzien en telkens ging dan het tempo van onze groep iets sneller.
Langs Boadilla del Monte, één van die vele slaapsteden, reden we Madrid uit. Meteen kregen we een prachtig panorama voorgeschoteld over de Sierra de Guadarrama, met ergens aan de voet ervan El Escorial.
In Villanueva de la Cañada was het terrasje geduldig op ons blijven wachten. Een uitgelezen kans voor de groep om de expertise van de Spaanse koffie te etaleren: café americano, café descafeinado cortado, café con leche... En Erwin nam er Christel professioneel onder handen.
Daarna weer gestaag omhoog langs een drukke weg. In de verte een eerste glimp van El Escorial. En dan verder langs een nog drukkere hoofdweg naar de camping. Daar hadden ze ons duidelijk verwacht. Over de walkietalkies ging het woord dat de ciclistas waren gearriveerd en op weg naar ons perceel kregen we regelmatig raad waar we precies moesten zijn. Het mag gezegd dat Erwin een prachtig plekje had gevonden onder de oude lommerrijke essen. Tenten opslaan, matrassen opblazen, een douchke, een wasje en dan, in plaats van te rusten aan één van de drie zwembaden, weer op de fiets naar El Real Monasterio de San Lorenzo de El Escorial. Weer langs hoofdweg dus en dan eerst een mooie tot later een echt nijdige helling. Achteraf gezien was dat nijdig stukje niet nodig en mocht ik van geluk spreken dat ik niet ter plekke werd gelyncht.
Ik geef het toe, daar in de schaduw van dat kolossale gebouw, kwam de leraar in me nog eens boven. Wie El Escorial had laten bouwen, waarom, wat het te maken had met Vlaanderen enz. Het Escorial, of Escuriaal in het Nederlands, is gebouwd in opdracht van Filips II, de zoon van Keizer Karel. En daar waar Keizer Karel, de man met het rijk waar de zon nooit onderging, voortdurend te paard zat van het ene slagveld naar het andere, besloot Filips zijn rijk te regeren vanop één plaats in het centrum van Spanje. In de buurt van Madrid, aan de voet van de wat koelere bergen liet hij een groot klooster bouwen (GROOT dus), met een GROOT paleis, met audiëntiezalen, feestzalen, bibliotheek en alles erop en eraan, tot en met een pantheon voor alle Spaanse koningen, koninginnen en prinsen. Dat alles in de laatste mode, niet gotiek maar renaissance. Sober in graniet, zonder veel franjes. De ligging met GROTE tuin en GROOT park heeft une vue inprenable op de hoogvlakte met Madrid in de verte.
Zo kolossaal is het gebouw dat we op een drafje twee uur nodig hadden om het belangrijkste te zien. Een drafje zorgt voor dorst. Tijd dus voor een terrasje in een straatje boven het klooster. Supergezellig zo in de avondzon en met een straatmuzikant die zich daarna uitvoerig kwam verontschuldigen omdat hij misschien niet door iedereen gesmaakt werd. Het geheel werd opgeluisterd en betaald door Else en Erwin die hun huwelijksverjaardag vierden. Een momentje om te onthouden daar onder die kastanjelaars op die zomeravond.
Dan weer terug - bergaf nu - naar de camping. Ik trok met Christel en Peter intussen naar de spoedgevallen van het plaatselijke ziekenhuis. Modern en kraaknet overigens en met heel behulpzaam personeel. Maar het mocht allemaal niet baten. Het verdict was duidelijk : een gebroken elleboog en dus twee weken gips voor Christel. Een geluk bij een ongeluk volgens de dokter: het was een mooi breukje en Christel zal er later geen last meer van hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten