Gisteravond vóór het avondeten was iedereen goed opgewarmd. Niet moeilijk bij 38 graden. Anit vond zichzelf gewoon heet, wat Luk niet durfde ontkennen. Ook anderen geraakten oververhit. Frank en Roosje gingen kaartjes schrijven. 'Frank, Van Hoof is dat met een lange 'f'?'' 'Qué?' Het eten en de flinke bries kwamen niets te vroeg. Typische schotels aten we zoals caracols, de lokale gazpacho die toch fel verschilt van de Andaloesische, Migas a Alentejina... Opnieuw heel lekker en heel goedkoop. En daarna naar bed, met of zonder airco.
Om halfacht stonden we alweer te jongleren met Curverboxen en vertrokken we. Eerst langs de marmergroeven van Vila Vicosa. Indrukwekkende gaten in de grond met helemaal beneden speelgoedbulldozers, tot ze boven kwamen. En ook veel stof.
Tijd voor een ontbijt aan een kerkhof was er wel, tijd voor een koffie niet. Hop, weer de fiets op en maar bollen.
Het moet gezegd dat de Portugese chauffeurs toch wat minder hoffelijk zijn dan de Spaanse. De Portugese politie bleek ook iets minder gecharmeerd door de verkeerregelende capaciteiten van Jan. Een paar opmerkelijke prestaties: Frank reed opvallend sterk vanmorgen. Hetzelfde kan ook gezegd worden van Kristien. Het golvende landschap was op haar lijf geschreven. Else had problemen van slapende benen en kop omdat ze net voor het vertrek een slaappilletje had genomen. José stond dan weer scherp omdat ze heel goed had geslapen. Peter was een dubbel verhaal. Achteraan in de groep, waar het normaal gemakkelijk fietsen is, kon hij niet mee. Peter overcompenseert zijn linkerbeen met zijn rechter tot het rechter pijn doet en het linker weer moet gebruiken. Allez, ingewikkeld maar volledig begrijpelijk. Alleen werkte het helemaal anders de keren dat hij met Jan 100 meter voor de groep uitreed. Dan was 30 tot 35 geen probleem, kilometers aan een stuk.
Uiteindelijk kwamen we in Sao Miguel de Machede aan voor een koffie, tot grote wanhoop van de plaatselijke kastelein die nog nooit 14 koffies had moeten zetten. Grote koffies, kleine koffies, met veel of met weinig melk en voor Frank zelfs met zonnecreme, want omdat speculaas soppen niet mag, sopte Frank maar een stuk van zijn zonnebril. Het dorpje beleefde intussen een kortstondige opleving met onze komst. De twaalf oudjes met stok en bretellen vóór de kerk dachten met heimwee terug aan de tijd dat Augustinho iedereen nog op minuten reed in de tour. De besjes stopten even met poetsen tot we passeerden. En daarna werd het weer voor honderd jaar stil in de Alentejo.
En zo golfden we ons een weg naar de camping mét zwembad in Evora. Tijd voor picknick, frisdrank, koffie en cutigenol.
Een schande zou het zijn om Evora niet te bezoeken. Werelderfgoed en weer ontzettend mooi met grote wit en okergele gebouwen. Statiger dan de vorige plaatsjes in Portugal ook, met meer klasse.
In de schaduw van de tempel van Diana, een mooie romeinse tempel in het centrum van de stad, stond er een leuk terrasje met heerlijke sangría en José heeft daar niet te veel van gedronken. Ze was gewoon vrolijk van de rit.
Daarna nog typisch Portugees eten in een klein restaurantje en om helemaal af te sluiten nog een ijsje. De Queen of the Molshoop was ook vandaag weer Kristien. De ongekroonde koning van de Crème Glace was Frank, die met vier exemplaren een eervolle vermelding in deze blog meer dan verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten