Gisteravond hebben we ons nog eens goed laten gaan, zoals Simon iedere dag op de Camino zei. Gewoon gezellig tafelen in een straatje vlak bij ons hotel, met een hyperkinetische maar supervriendelijke kelner, die perfect onze persoonlijke Vlaamse variant van Spaans leek te begrijpen. Mixed grill hadden we, met wat sla e.d. en genoeg drank voor een volledige week, voor de belachelijke prijs van 15 euro per persoon. Echt vermageren gaan we hier toch niet doen, vermoed ik.
's Ochtends was het al aangenaam warm. Om kwart over negen (pas) vertrokken we. Om half negen waren we al in Portugal. Een straf staaltje van hoe snel we hier wel fietsen.
Onze eerste (drank)stop zou Elvas worden, een wit stadje dat we al van ver boven op de heuvel zagen liggen. Tijdens de klim was de warmte al veranderd in hitte.
Elvas is een prachtig vestingstadje dat een voorname rol gespeeld heeft in de grensoorlogen tussen Spanje en Portugal. Het is volledig omwald en buiten de stad liggen op heuveltoppen nog twee bastions. In de stad leidden schilderachtige straten en steegjes met wit en okergeel geschilderde huizen, bloempotten tegen de gevels, ons naar de burcht. Uit één van de ramen weerklonk fado. Welkom in Portugal. Het stadje is trouwens onlangs volledig uitgeroepen tot Werelderfgoed.
Langs de machtige aquaduct reden we Elvas uit naar het zuidwesten. Een heel rustige en mooie fietsweg zou ons naar onze eindbestemming brengen, langs golvende heuvels met droge weiden bezaaid met kurkeiken. Echt een kolfje naar de hand van Kristien. 'Die mannen rijden met hun benen, ik met mijn verstand.' Kristien hangt een rijstijl aan van het behoud van kinetische energie, wat concreet betekent dat ze op de afdalingen flink gas geeft om daarna de helling met die kinetische energie op te stormen zodat ze (bijna) boven geraakt zonder terug te schakelen en te moeten boteren. Een prima tactiek, maar ook prima om u snel helemaal leeg te rijden. Intussen moeten de anderen natuurlijk wel lossen. Mijn vrouw staat in onze groep (en nu dus ook daarbuiten) door die tactiek bekend als de Queen van de Molshoop.
Intussen was het dus smosheet en die hitte begon zijn tol te eisen. Anit en Luk hadden het soms moeilijk; Peter altijd. Vooraan hield ondergetekende er op de laatste helling weer een strak tempo op na, samen met Daniek, die op het eind de beste benen bleek te hebben.
Picknicken deden we vlak bij een Capucijnerklooster en omdat het zondag was had onze cateringdienst voor croissants gezorgd. Lekker! Na een tijdje kregen we het bezoek van twee nonnen, ook in deze hitte volledig in habijt en dus niet in één of ander topje met spaghettibandjes. We kregen van hen een bidprent cadeau (eigenlijk een kleine poster van een madonnabeeld) en een rozenkrans in wit plastic. Voor wie niet weet wat een rozenkrans is: dat is een gesloten bidsnoer met een kruis. Aan het snoer hangen vijftig kleine en vijf grotere bolletjes. Ieder klein bolletje staat voor een weesgegroetje en ieder groot bolletje voor een onzevader. En als je zelfs niet weet wat dat is, dan kom je zeker in de hel terecht en daar is het ongeveer zo heet als hier vandaag.
In ruil kregen de twee lieftallige zusters van onze Erwin, die overigens een zwak heeft voor religieuzen, vier grote (blauwe) drinkbussen cadeau. Die zouden zeker van pas komen als de nonnetjes volgende zondag zouden gaan mountainbiken in de streek.
En dan hop naar Vila Vicosa, het marmerstadje. Ze noemen zichzelf marmerhoofdstad en marmer is er inderdaad genoeg. Straten, pleinen, boordstenen, muurtjes, huizen... En natuurlijk ook het paleis van de hertogen van Braganza met een gevel van 110 meter volledig bekleed met lokale marmer.
Die hertogen van Braganza leverden hier in Portugal alle koningen tussen 1640 en 1910. Het paleis is dan ook behoorlijk groot voor zo'n stadje dat in feite niet groter is dan een dorp. Langs 35 zalen met schilderijen, beeldhouwwerken, meubels enz. kregen we een spoedcursus in de Portugese geschiedenis.
Overigens is het paleis niet het enige grote gebouw in dit stadje. In iedere straat staat er wel een paleis, een herenhuis, een klooster of een kerk. Geld heeft dus duidelijk altijd geld aangetrokken.
En zo zitten we nu te niksen op een terrasje met een ijsje in een hitte die heeeel langzaam weer overgaat in een aangename warmte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten