Laat me beginnen bij de hemel. De Hospedería waar ik momenteel deze blog schrijf is hemels. We slapen in een klooster, of beter in het gastenverblijf dat de Katholieke Koningen hier in de 15de eeuw voor zichzelf lieten bouwen. Onze kamers zijn meer dan ruim bemeten en liggen op de eerste verdieping rond het gotische binnenplein van het Real Monasterio de Guadalupe. Omdat de kamers zo ruim zijn, lijken we hier de enige gasten te zijn. Boven het binnenplein waren zeilen gespannen om de zon buiten te houden, zodat alles toch wat koel blijft. Zo dadelijk gaan we beneden op het plein eten. De tafel voor veertien staat tot in de puntjes gedekt. Ergens klinkt orgelmuziek. Hemels...
Maar nu terug naar het begin, want met de furgoneta gisteren in de parking van het hypermoderne Be Smart hotel in Talavera binnengeraken, was geen sinecure. De ophaalpoort was net te laag tot we het gewicht van enkelen van ons gezelschap in de waagschaal wierpen en we ineens een paar centimeter over hadden. Buitenrijden langs de uitrit was uitgesloten, want die was nog veel lager. Dus met zijn allen in de bestelwagen en langs de inrit buiten. Zotte bende toch.
Boven bleek mijn gps weer de geest te hebben gegeven. De warmte of iets anders? Dan maar de menselijke gps om de weg te vinden. Maar dat lukte prima. En zo kwamen we na 15 km op de Vía Verde de la Jara, een oud treinspoor dat ons door de heuvels naar het westen zou leiden. Het spoor is half asfalt en half grind. Dat zorgde er natuurlijk voor dat de tussenstand van de lekke banden meermaals wijzigde. De tussenstand is nu: Roosje 3, Daniek 2, Else 1 en Anit 1.
Terug naar de Vía Verde de la Jara, het oude treinspoor dat ons eerst door de vruchtbare vlakte rond Talavera bracht. Daarna doken we een eerste donkere tunnel in, om langs de andere kant over een oud viaduct over de Taag te rijden. De Taag die we pas weerzien op onze eindbestemming, aan de jeugdherberg in Lissabon. Het landschap werd steeds ruwer en desolater. Af en toe passeerden we een verlaten station uit een western of een tunnel die voor verkoeling zorgde. Pikdonker waren die tunnels, vooral als ze wat langer waren. In de langste zagen we nog met moeite een hand voor de ogen, toen we plots een witte schim ontwaarden die op ons afkwam. Het bleek een spookschaap te zijn dat zijn lichten niet had aangezet. Ik kan u garanderen dat het even schrikken was. Al een geluk dat er niemand verongelukt is, want hoe kan je zoiets uitleggen in het ziekenhuis: aangereden door een schaap zonder verlichting in een tunnel.
Zo lang we op de Vía Verde fietsten was het vals plat, maar daarna werd het echt klimmen naar de Puerto de San Vicente. En kijk wie fietste daar beetje bij beetje op zijn sloffen van de groep weg? Onze Pedro. Een jaar geleden nog opgegeven door de wetenschap en nu liet hij iedereen ter plekke. Else, die gisteren nog uitblonk op de Puerto de Mijares, had vandaag, dan weer een dipje. De helse hitte. Ook Anit en Roosje hadden een dipje, al dan niet het gevolg van afkickingsverschijnselen. Wie goed zat kon wel genieten van het prachtige landschap. Zo ver het oog reikte geen bewoning, alleen maar rollende heuvels en bergen en een wegvluchtend hert.
Ondergetekende slavendrijver stond er wel op dat we boven op de Puerto de San Vicente zouden eten, zodat het ergste achter de rug was. En zo geschiedde. Na het overheerlijke eten, ons eens te meer aangeboden door Christel en Erwin, doken we Extremadura in. De streek hier is vrij spectaculair en bergachtig. Las Villuercas is naast bloedmooi ook bloedheet in de zomer. Zo heet als de hel, volgens sommigen.
Een heel expliciete vermelding in deze blog verdient Jan Van Poyer. We kennen Jan als de man van de originele technische en technologische vondsten waarmee hij zijn huisgenoten en zijn vrienden blijft verbazen. Zo is Jan de vader van een joekel van een koelkast die achterin de furgoneta zorgt voor vele liters frisse frisdrank. Ook al werkt die koelkast maar half. Hoe we het anders zouden overleven, zou ik niet weten. Maar wat zo mogelijk nog straffer is, is zijn mobiele vernevelinginstallatie. Met een klein drukvaatje op zijn bagagedrager en een sproeilans aan zijn frame slaagt hij erin om een verfrissende nevel te creëren die iedereen bij 40° in de schaduw, en godweet hoeveel in de zon, geweldig kan waarderen. Niks zo goed als die momenten dat Jan naast je kwam fietsen en zijn installatie activeerde. Javapo mag dan ook voortaan met recht en rede door het leven gaan als Jan Van Nevel.
Volgens onze Chef Furgoneta hebben we vandaag met 12 fietsers trouwens 60 liter water opgedronken. Reken daar nog wat drank van een drankpauze bij zoals in Alía, op een piepklein terrasje langs de weg. Het vrouwtje wist niet wat haar overkwam toen onze groep dorstige Belgen passeerde. Maar ik moet zeggen dat wij ook niet wisten wat ons overkwam in dat baancafé. Eerst wat chips, dan wat pistachenootjes, wat amandelnoten, wat piccalilly, wat mosselen, wat stoofvlees en nog wat brood. Zeven werken van barmhartigheid.
En zo kwamen we met wat tussenstops en na een laatste venijnige klim waarbij Daniek Jan net afhield aan in Guadalupe. Eerst nog door wat kleine straatjes en dan plots een haast middeleeuws dorpspleintje en daarboven een indrukwekkend gotisch klooster, of beter kloosterburcht.
Het klooster wordt nu bevolkt door franciscanen en huisvest een fortuin aan religieuze gewaden, schilderijen (El Greco, Goya, Rubens...), een schatkamer met relikwieën en de opsmuk voor de virgen met briljanten, smaragden en allerlei andere edelstenen. Maar het belangrijkste hier is natuurlijk de Virgen de Guadalupe zelf, een kleine donkere madonna met kind van de twaalfde eeuw. Hier in dit klooster kreeg Christoffel Columbus zijn opdracht om naar het westen te varen en als een gevolg daarvan werd de Virgen de Guadalupe de patroonheilige van heel Amerika.
Kortom, het was weer een dag om tijdens de copieuze cena en bij een goed glas (Allez, een paar goede flessen) na te genieten. Carpe diem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten