Onze chef furgoneta houdt er een strenge discipline op na in onze bende. Zo is de bagage beperkt tot twee Curverboxen: een grote blauwe en een kleine blauwe. Over de kleur viel niet te onderhandelen. Over de maten en aantallen ook niet. En toch zijn er altijd die hier of daar een mouw weten te passen aan de beklemmende discipline. Zo is er de aparte cameratas van José, de aparte rugzak met wie-weet-wat van Daniek en de koekoeksbroek van Luk. Meer om de chef furgoneta een neus te zetten dan uit noodzaak, heeft onze bankier een jeans gedeponeerd in de box van de chef furgoneta zelf. En het straffe is: hij geraakt ermee weg. Luk komt toe met zijn boxen en het lijkt Erwin niet te deren, buiten de occasionele opwerping: 'ik denk dat ik toch strenger zal moeten worden.'
Het zou een rustige en relatief korte rit worden vandaag door de vruchtbare vlakte tussen Mérida en Badajoz. (zeg Badachós) Badajoz ligt aan de grens met Portugal. Hoog tijd dus om toch eens een woordje te zeggen over de wegen en het verkeer. We hebben bijna altijd langs mooie wegen gereden met glad goed bollend asfalt, aangelegd met vele miljoenen Europese subsidies. Vaak rustig. Op de drukke stukken was er nog altijd een strook van anderhalve meter naast de witte boord van de weg. Wat vooral opviel is de hoffelijkheid van de Spaanse chauffeurs. Niet zelden bleven auto's lang achter ons rijden, ook al konden ze eigenlijk wel voorbij. En de meeste chauffeurs die ons inhaalden, weken uit naar de linker rijstrook om ons niet te verontrusten. Niet zelden hanteerden ze ook het claxon om ons aan te moedigen op onze tocht. Echt leuk.
Kort na de middag kwamen we in ons hotelletje in Badajoz aan. Net op tijd voor de siësta, die we met graagte in acht namen. Rond vijven maakten we een wandelingetje door de stad. Een mooie stad is het, met gezellige winkelstraten, vele prachtige gebouwen en een grote moorse burcht. Maar waar was iedereen? De straten en de pleinen waren opvallend verlaten, op wat junks na. Het kon de sfeer niet bederven. Op de Plaza Alta zaten we helemaal alleen op een terras met een wijntje en een biertje.
Bewegen deden we behoedzaam, langs de schaduwzijde van de steegjes en met waar mogelijk een bezoekje aan een koele kerk. En zo liepen we vlak bij ons hotelletje de Convento de Descalzas binnen.
Achter een dik ijzeren hek in het schemerdonker zaten een dozijn wassen beelden geknield. Een plaatje recht uit Madame Tussaud's of uit een middeleeuwse serie op tv. Alleen maakten deze wassen beelden geluid. Ze bleken de rozenkrans te bidden. Spooky. Twaalf zusters achter slot en grendel, aan het begin van de 21ste eeuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten