Het was een verkwikkende nachtrust op de camping in Evora, volgens Peter alleen gestoord door een uniek moment dat er niemand snurkte en dat hij van de plotse stilte wakker schrok. Hoe dan ook waren we weer vroeg uit de veren en was onze volgwagen om half acht geladen en zaten we aan het ontbijt. Roosje was niet de enige die met argwaan naar de lucht keek. Daar verschenen rond die tijd wolken en de zon verdween. Voorgoed? Kan het zijn dat het hier in juli ook regent?
Peter was in dubio. Zijn rechterkuit speelde weer op, of was het zijn linker? En hij wilde zijn fiets in de furgoneta gooien. Maar Peter is een man van karakter, zoals ze er nog zelden maken.
Om 8u17, José heeft oog voor die details, draaiden we van de camping rechts de hoofdweg op. Daar bolden we tegen een redelijk tempo ongeveer zeven kilometer naar het zuidwesten en sloegen dan af naar een gehuchtje dat ook de landbouwfaculteit van Evora huist. De faculteit is rond een oud klooster gebouwd, dat iemand vanmorgen van een nieuwe laag witte verf aan het voorzien was. De aquaduct die de kloosterhoeve voorzag van water eindigde overigens in een bijzonder fraai rond bassin. Een visvijver voor de paters?
Onze weg leidde door het dorpje bij het klooster omhoog door de eucalyptusbossen. In de streek staan opvallend veel eucalyptusbomen. Waarvoor ze aangeplant worden is me niet duidelijk. Het kan niet zijn dat de mensen hier massaal worstelen met verstopte neus. Daarvoor staan er te veel en zijn de zomers hier te droog.
Intussen was de zon weer van de partij. De smalle en rustige asfalt golfde eenzaam verder door de dorre weiden. Je leek wel in de Afrikaanse savanne te fietsen. Links van de weg strekte het grasland, spaarzaam bezaaid met kurkeiken zich vele kilometers ver uit. Ver beneden aan een meertje was een kudde aan het drinken.
Sommigen hadden het al meteen wat lastiger. Zo hoorde ik Luk beloven: 'Lieve Heer, als ik hier op geraak, dan ga ik minder eten'. Om er aan te top 'soms' aan toe te voegen. Na een korte stop aan een merkwaardig kapelletje, vroeg Peter of hij wat vroeger mocht vertrekken. 'ik zou op 't gemakske willen doorrijden.' We zagen de goede man pas terug aan het volgende dorpje. Het deed me denken aan de vierde rit naar Venetië toen Luk ook 'dood' zat en met voorsprong wilde doorfietsen na een stop. Jagen tegen 30 per uur en hem niet meer inhalen...
Even een tussenstand van de lekke banden: Roosje, Daniek en Else:3, Frank 2, Anit en José 1 en de rest is nog lekloos. Jawel ook Luk heeft nog geen enkele lekke band en daar mag hij echt trots op zijn.
En verder ging het naar Alcácer, cruisend tegen 23 tot 27 op de vlakke stukken met wind pal op kop. Peter had intussen zijn derde been gevonden en peddelde lustig mee. Alleen een 'Amaai' zouden we nog wel eens horen uit zijn mond. Ook Anit gaf geen krimp terwijl José me aanspoorde om gewoon door te bomen.
En zo waren we dus een uurtje sneller dan voorzien op de kleine camping in Alcácer waar ik rustig kan bloggen terwijl Frank in de tent naast me dikke blokken hout aan het verzagen is.
Vanavond zijn we dan naar het dorpje afgezakt. Eerst wat koffie met gebak (22 euro voor 14 man). Dan langs de smalle steegjes naar de Río Sado.
Schilderachtig stadje is het en bijna geen toeristen. Eten deden we in La Estela do Sado. Zoals overal verandert de sfeer nogal in het etablissement dat we bezoeken. Nu werden we eerst bediend door een wat koele juffrouw die volledig ontdooide toen Frank er een danske mee placeerde op 'Ai se eu te pego'. We aten onze buik rond aan de 'bacalao de casa', 'migas a la alentajena', 'massa peixera' en 'doce de casa', overgoten met een liter wijn of acht, water, hapjes, sla etc. Alles voor 167 euro. Morgen het orgelpunt. De laatste rit naar Lissabon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten