In België was het al aangekondigd: die lange etappe zou Roosje niet meefietsen. Gisteren op weg naar El Escorial werd dat ook enkele keren herhaald. En om zeker te zijn dat iedereen het gehoord zou hebben, ook vandaag nog: morgen ga ik van het zonnetje genieten in de camionette. Nochtans is die bestelwagen geen cabrio en kan je dus meer van het zonnetje genieten op de fiets. We zullen wel zien dus...
De dag begon om half zeven met een sterke demonstratie van efficiënt opkrassen en daarna gezellig ontbijten, met verse koffie. Om kwart over acht zetten we ons in beweging, weer langs die lastig weg naar het Escorial.
Daar stopten we even voor de foto's die we gisteren niet hadden genomen en om nog eens één keer te genieten van het uitzicht over paleis, tuinen en vallei.
En meteen daarna begonnen we aan ons eerste colleke, de Cruz Verde van zo'n 1450 meter. Meer heeft een mens niet nodig om op temperatuur te komen, ook al was het nog vrij fris en bewolkt. Die Cruz Verde kroop serieus in de kuiten, maar bood ook een prachtig vergezicht op het paleis en de hoogvlakte rond Madrid.
Oma's en andere gevoelige zielen slaan deze paragraaf best over. Boven was het tijd om een windjack aan te trekken, want er wachtte ons een zalige afdaling. 'Wimmeke, ge weet toch dat ge dood bent als ge valt.' Da's waarschijnlijk een beetje overdreven, maar deugd zou het zeker niet doen tegen die 65 km/u. En dan was ik zeker niet de snelste. Voor het thuisfront : het was echt een mooie afdaling, niet gevaarlijk en met mals asfalt.
Wat minder aangenaam was voor de meesten was de beklimming die volgde. Eerst blies Luk zijn motor op met een kamikaze-uitval en daarna ook Frank. Een treiterig lange helling was het. Vooraan maakte Jan zich aan het eind van een twee kilometer recht stuk van zo'n 7% klaar om Daniek te remonteren, om
100 meter verder te constateren dat er achter de bocht nog een helling lag: 't Is ni waar hé!' Datzelfde scenario herhaalde zich nog enkele keren tot iedereen zo rond elven behoorlijk choco toekwam op een vriendelijk terras in Navas del Marqués. Koffie, frisdrank, nootjes, chips, olijven en een stralende zon. Maar wel nog frisjes, zo'n 20 graden daar boven in dat bergdorpje.
Na de drankpauze volgde weer een zalige afdaling en daarna een veeleer golvend parcours met links in het zuiden prachtige panorama's over de vallei en de Sierra de Gredos in de verte.
Voorbij Cañadas werden we vergast op een straatfeest met drank en eten à volonté. Onze chef furgoneta Erwin en convoyeuse Christel hadden er echt hun werk van gemaakt. Nog 21 km restte er ons nog, met eerst een tweede colleke, de Puerto de Valdevía. 'Hé Wim, moette gij ergens zijn of wa?' Niet echt. Het liep gewoon lekker.
De laatste 18 km waren redelijk onvergetelijk. Lange mooie afdalingen en zowel links als rechts panorama's over de bergen en de heuvels van Castilla y León. Op geen tijd stonden we in Avila. 'Ik had 70''Ik 67' En zelfs de vrouw die mij vanmorgen nog voor de dood wilde behoeden, had 65. Ik bleek verdorie bijna de traagste van de hoop. Bijna natuurlijk.
Na een douchke in de jeugdherberg van Avila trokken we met de fiets naar de stad. 'Allez, toch weer ni omhoog?''Wat is het nut van douchen eigenlijk in zo'n geval?'
Maar bij Cuatro Postes, met een uitzicht op de ommuurde middeleeuwse stad, vond iedereen het toch wel weer de moeite. Prachtig zoals de stad daar op de heuvel lag, onder die blauwe hemel van Santa Teresa, de heilige van Avila. Tijd namen we ook om de stad te bezoeken, kriskras door de straatjes langs kathedraal, kerken en paleizen. En vooral ook langs geweldige terrasjes, want het was weer extreem dorstig weer vandaag.
Morgen gaan we voor de verandering eens niet uitslapen, want er wacht ons de koninginnerit van 115 km met twee cols. En met Roosje...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten