Dinsdag 13 juli. Hoek van Holland - Amsterdam. 102 km
"Ja...euh...ik had...euh...goede benen. En...euh...een echte topsporter verzorgt...euh zichzelf wel natuurlijk hè?" "Maar het kon toch wel beter? Wat ga je daar vandaag aan doen?" "Euh... Beter?..." En daarmee werd onze flandrien Marc Van de Weyer definitief de mond gesnoerd en was het live interview door onze reporter op de 'moto' Daniek Braet meteen afgelopen.
Met vijven zaten we nog op de fiets, want Stanne had problemen met de kogellagers in het achterwiel. Een euvel dat met enige spoed moest opgelost worden en daarom reed hij in de voormiddag met de volgwagen mee. Wij dus met vijf langs een zee van kassen, serres dus, de duinen in. Heel de dag in feite hebben we door de duinen gefietst. Meestal waren ze een paar kilometer breed en uren lang. De Noordzee hebben we amper gezien. En die keer in Katwijk [overigens leuk dorpje aan zee] was het niet duidelijk waar de grijze hemel begon en de grijze zee eindigde. Zo zomers was die dag dus.
Wat we wel zagen, in avant première voor Nederland, waren de spelers van Oranje die net een bezoekje hadden gebracht aan de koningin in Den Haag. Allemaal strak in het pak. Helaas wilden ze niet meteen stoppen om handtekeningen uit te delen.
Het tempo lag wel lekker hoog, zo rond de 27, aangespoord door een aangename rugwind en Charlotte door de afwezigheid van haar vake.
Bij Estec waren we zelfs nog sneller dan de volgwagen. Estec is de grootste vestiging van de Europese ruimtevaartorganisatie in Europa, met een niet onaardige expositieruimte. Hands on. Zo konden we in geen tijd ons gewicht terugbrengen naar een slordige 50 gram of de planeten in de vreemdste constellaties aan de hemel brengen, of gebruik maken van het kleinste kamertje in het ruimtestation. Voor een gein is Marc altijd vrijwilliger.
Na de lunch weer de duinen ingedoken en verder langs Noordwijk [spuuglelijk, nog erger dan Middelkerke] en Zandvoort. Een eindeloze duinenzee die in combinatie met de wind op kop flink op het gemoed van Charlotte bleek te werken. Daar zou gedonder van komen.
Op aangeven van onze volger deden we een korte omweg langs het centrum van Haarlem. "Vaut un detour" Echt wel de moeite, inclusief het dorstige terrasje, waar de dienster spontaan zei dat het Belgische bier toch wel het beste van de wereld was. Het dorstige terrasje werd met de flinke plensbui - de enige in heel Nederland die dag - toch te vochtig en dus volgden we binnen de viering van Oranje op de buis. Het zag er allemaal heel kleurrijk en vredig uit... Tot je er zelf in zit natuurlijk. Rond zes kreeg ik de volgende alarmerende sms van Erwin: "Help kamionet omspoeld door oranje vloedgolf sta al 5 min stil in oranje zee nooit gezien."
Hij heeft het overleefd, maar dat voetbalsjaaltje van Viva España heeft hij toch niet durven bovenhalen. Marc hebben we wel moeten laten gaan met de oranje massa. Terug naar België. En toen waren we nog met zes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten